Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 20

SOGU-
LOK
Ég er þó ekki farinn að efast
um að ég elski kvenmanninn?/*
Hann tók að æða um gólfið og
hugur hans var allur á ring-
ulreið. „Auðvitað elska ég hana!“
tautaði hann fyrir munni sér í
sífellu. „Ég er bara orðinn þreytt-
ur og syfjaður; bezt að fara heim
í háttinn“.
Hann hélt þó enn áfram að
vaða um gólfið, eins og dýr í
búri, unz hin líkamlega þreyta
EFTIR
TEIKNING:
ÞÓRDÍS
TRYGGVADÓTTIR
FRAMHALDSSAGAN
yfirbugaði hann, og hann fleygði
sér í hægindastól. Andartaki síð-
ar var hann sofnaður.
Klukkan var sex þegar hann
vaknaði aftur. Hann var eilítið
ringlaður og leit hissa í kring-
um sig. — „Hver fjandinn“,
hugsaði hann, „er ég enn á skrif-
stofunni; hvaða aumingjaskapur
er þetta!“ Hann reis á fætur, rak-
aði sig og snyrti, og gekk síðan
út. Veðrið var indælt, logn og
sólskin í bænum: Hann andaði
að sér hreinu loftinu, teygði úr
sér og þandi út brjóstið. Enn var
hann ungur og hraustur — og í
kvöld fengi hann jáyrði Ásu Sig-
urlinnadóttur. — Eða fengi hann
það ekki? — Hvað geri ég þá?
hugsaði hann; hvern fjandann
sjálfan geri ég þá?
Hann labbaði alla leið vestur í
Selsvör og þaðan út í Effersey.
Óróleikinn brann í taugum hans
og blóði; honum var lífsins ó-
mögulegt að bíða allt til
kvölds. „En það verð ég að gera!“
sagði hann við sjálfan sig tvis-
var sinnum. „Ég get ekki farið
til hennar fyrr en um níuleytið
— í fyrsta lagi klukkan átta“.
En hvernig átti hann að láta
þennan dag líða? Taugaspennan
ætlaði alveg að fara með hann,
en verst af öllu var þó þessi
undarlegi kvíði á bak við allt:
Er ég að gera rétt, er það nú
alveg víst að —? Hann kreppti
hnefana og sárbölvaði. „Tóm í-
myndun og vitleysa! sagði hann
við sjálfan sig. „Þvílík fjandans
fyrirmunun! Mér er búið að
þykja vænt um hana lengi, ég
hef aldrei hugsað um aðra stúlku
— eða hef ég það? „Hann hugsaði
sig lengi um, en svo hristi hann
höfuðið. Nei, hann hafði ekki
hugsað um neinn kvenmann á
sama hátt og Ásu, það var ör-
ugg staðreynd. Ekki á sama hátt
að minnsta kosti, nei.
Úr Effersey gekk hann alla
leið inn að Elliðaám. Þar sat
hann fram yfir hádegi í grösugri
brekku. Það færðist smám saman
doði yf ir hugsanir hans og honum
fór að líða betur. Ég fer heim og
tek mér bað, hugsaði hann, ís-
kalda sturtu; það rekur burtu
þessa bölvaða óra!
Hann lá lengi í baðinu og skol-
aði sig vandlega með köldu
vatni á eftir. Síðan glefsaði hann
í sig matarbita úr ísskápnum,
og var þegar til kom orðinn glor-
soltinn. Eftir matinn hallaði
hann sér á sófann og sofnaði þar
loks. Hann vaknaði ekki aftur
fyrr en klukkan var langt gengin
sex. Þá tók hann aftur að æða
um gólfin, fullur af óróleika og
eftirvæntingu.
„Nei, þessi fjandi gengur ekki!“
sagði hann að endingu. „Ég verð
að hitta einhverju manneskju
að máli og rabba svolítið við
hana, annars verð ég alveg kol-
vitlaus!“
Hann rakaði sig vandlega, og á
meðan var hann að hugsa um
hvert hann gæti farið. Vini átti
hann fáa, en því fleiri kunningja
— engan þeirra langaði hann að
hitta nú. Líklega var sálfræð-
ingsfíflið einna skárst, við hann
var þó allténd hægt að jagast;
svo gat hann líka gert sér til er-
indis að heilsa upp á frú Elísabet.
Frúin var ekki heima, og Herj-
ólfur B. Hansson var hinn versti.
Kaupsýslumanninum var það
reyndar engan veginn á móti
skapi, og góða stund skiftust þeir
á köpuryrðum, sem stöppuðu
nærri fullu rifrildl En loks and-
varpaði sálfræðingurinn, og allt
í einu rann af honum allur móð-
ur. Hann strauk sér um ennið,
eins og hann væri dauðþreyttur,
og sagði með rödd, er Sigtryggur
Háfells hafði aldrei heyrt áður:
„Jæja, nú ligg ég laglega í því
-—heldurðu ekki að ég hafi lof-
að henni Betu því í gærkvöldi að
giftast henni í næstu viku! ‘
Kaupsýslumaðurinn hló. „Jæja,
kallinn, svo að þú giftist þá inn
í auðvaldið, ha? Nú, þú gaza gert
það sem verra var; til hamingju
laxi! En ekkert skil ég í því að
hún skuli vilja þig; þú ert svei
mér ekki lánlaus“.
„Ég hef svosem alltaf vitað að
svona mundi fara“, hélt sálfræð-
ingurinn áfram með aumlegum
rómi. Hún tók mig strax á löpp
og ég flutti í húsið; við höfum
eiginlega alltaf verið í hálfgerðu
tilhugalífi síðan/‘.
„Já, það er margt tilhugalífið“,
sagði kaupsýslumaðurinn. „Mér
hefur oft fundist það sama með
okkur Ásu — en það var nú
bara ég sem var í tilhugalífi við
hana, en ekki hún við mig. Og
ætli hún hryggbrjóti mig ekki
í kvöld, því gæti ég bezt trúað“.
Um stund var þögn og sál-
fræðingurinn drúpti höfði; hann
var bláedrú aldrei þessu vant.
Óróleikinn hafði enn gripið
Sigtrygg Háfells, og hann tók
aftur að ganga um gólf, „Nei/1,
sagði hann að endingu. „Þessi
skolli dugir ekki; ég er farinn,
vertu blesssaður".
f dyrunum staldraði hann þó
andartak, leit á Herjólf B. Hans-
Kaupsýslumaðurinn
var enn utan við sig,
andlit hans í einum
Ijóma eftir kossana
mjúku og heitu, sem
hún hafði gefið honum.
2Q — VIKAN 48. tbl.