Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 46

Hún hafði opnað munninn til að
hrcpa, því að í huganum hafði
hún séð ægilega sjón, einhver
hafði staðið í dyragættinni . . .
En nær samstundis var sjónin
horfin aftur. Blanche and-
varpaði. Plún var allt of þreytt
til að hugsa, hún hafði verið
þrúguð af martröð alveg nógu
lengi.
So áttaði hún sig á því, að
hún hafði hreyft aðra höndina,
ætlaði að drekka það! Hún flýtti
sér svo, að hún rak höndina ó-
vart í glasið og starði svo skelf-
ingu lostin, þegar það datt á
gólfið og brotnaði. Hún kjökraði
af örvilnan, um leið og hún hné
út af á koddann. Um leið var
hurðinni lokið upp, og Jane kom
inn klædd sóðalegum innislopp.
Blanche leit undan. Ef Jane
var komin til að setja plástur
á munninn á henni og binda
henni til að skipta á rúminu,
og svo vaknaði hún til fulls,
þegar Jane ávarpaði hana. Að
því búnu var hún mötuð, fékk
volga súpu úr bolla, eins skeið
í senn.
„Blanche. . . ?“
Hún leit við og sá Jane sitja
rétt hjá rúminu, álúta, og tárin
streymdu niður vanga hennar.
Hún bærði aðra höndina hægt í
áttina til Jane. Þegar Jane varð
an, Blanche, þú og ég,“ sagði
Jane áköf. „Pabbi sagði það allt-
af við okkur, manstu það ekki?
Við erum af sama holdú og blóði
— á hverju sem gengur. Blanche
þú lætur þá ekki meiða mig, er
það, Blanche?"
Blanche hélt áfram að stara í
þögulli skelfingu. Drepa! Jane
hafði sagt drepa! Hún reyndi að
mjaka sér frá Jane. Það voru
mistök; tárvott andlit Jane
FRAM- HALDS- BTAÐ
SAGAN ,^hpm fyrir ,: ■ ■?
11 hlnfi ^BYgANE?
1 • ÍIIULI — ——-—— i
hendur hennar voru lausar, og
opnaði hún þá augun aftur harla
ánægð. Hún hafði gleymt að
hún gat hreyft þær. Hún naut
þess að hreyfa hendurnar, renna
þeim eftir rúmfötunum. Hún leit
á aðra höndina, um leið og hún
hreyfði fingurna, og gladdist yfir
að geta það.
Hún gerði ráð fyrir, að það
hefði verið von, sem hafði hald-
ið henni uppi þennan fyrsta prís-
undardag. Og vonin var það, sem
hún hafði glatað, þegar hún hafði
látið rænuleysi ná tökum á sér.
Þegar líf færðist nú í stirðnaða
fingur, sneri vonin aftur til henn-
ar, og þá minntist hún þess, að
Jane hafði setið hjá henni í
lampaljósinu, svo döpur og úr-
ræðalaus á svipinn. Svo leit hún
á glasið á borðinu og sá, að
dálítið var eftir í því af vatni.
Hún mundi, að hún hafði hellt
dálitlu af vatninu niður áður,
svo að nú reyndi hún að ná glas-
inu með báðum höndum, og um
leið gerði hún tilraun til að lyfta
sér örlítið upp, svo að henni
veittist auðveldara að drekka.
En áreynslan var of mikil, hún
hné út af aftur og lokaði aug-
unum, en um leið heyrði hún
fótatak, sem nálgaðist. Þá leit hún
upp skelkuð.
Henni var aftur litið á vatns-
glasið. Nú ætlaði Jane að taka
það frá henni! Skjálfandi af
hræðslu seildist Blanche eftir
glasinu. Hún átti vatnið, hún
hendur hennar aftur, þá stóð
henni alveg á sama um það.
Hún hafði misst vatnið og fyrir
bragðið stóð henni á sama um
alla hluti. Hún varð óljóst vör við
fótatak í herberginu, svo var
baðherbergishurðin opnuð og
hún heyrði, að skrúfað var frá
krana. Hún var enn niðursokk-
in í eymd sína, þegar eitthvað
rakt og volgt snerti andlit
hennar. Hún leit upp og sá, að
Jane laut yfir hana og þvoði
henni í framan með rökum klút.
En Jane var alveg eðlileg í fram-
an, svo að Blanche velti því rétt
sem snöggvast fyrir sér, hvort
þetta mundi ekki bara vera ein-
hver kona, sem væri lík Jane.
Jane horfðist rétt sem snöggvast
í augu við hana, og þá leit
Blanche undan skelkuð.
„Blanche", sagði rödd, iágt
og vinsamlega, „Blanche, elsku
. . . mér þykir svo leiðinlegt. . J‘
Blanche létti við þetta, og and-
varp leið frá brjósti hennar. Þá
var skelfingin á enda, raunveru-
lega á enda um síðir. Hún leit
á Jane og fann allt í einu fyrir
óskiljanlegri ást á henni. En hún
var of máttfarin til að geta talað,
svo að hún kinkaði aðeins kolli
til merkis um, að hún hefði fyr-
irgefið systur sinni.
Ósköp var gott að láta þvo
sér. Hún lokaði augunum og naut
aðeins þessa sæluástands. Hún
sofnaði í rauninni ekki, því að
hún varð þess vör, að Jane lyfti
þess vör, leit hún upp tárvotum
augum.
„Þú hjálpar mér, er það ekki?“
sagði hún, „Ég er — ég er svo
hrædd, Blanche — og ég á eng-
an að nema þig. En ef þeir finna
mig — þegar þeir komast að
því — ég veit ekki, hvað þeir
gera við mig!/‘
Blanche leit á skelkað, af-
skræmt andlit systur sinnar og
reyndi að hugsa um einhverja
setningu, sem hún gæti sagt. Hún
bærði varirnar, en gat ekki stun-
ið upp neinu hljóði. Þá spennti
Jane greipar fyrir framan hana
eins og biðjandi barn.
„Það var henni sjálfri að kenna
— þú heyrðir, hvað hún sagði.
Hún vildi ekki fara. Ég sagði
henni að fara — og hún vildi
það ekki. Maður hefur rétt, er
það ekki, til að gera eitthvað,
þegar fólk neitar að fara út úr
húsi manns? Ó, Blanche! Ég
vissi ekki... ég ætlaði ekki að
drepa hana!“
Drepa! Orðið ruddist inn í
skynjun Blanche, eins og það
hefði verið hrópað utan úr graf-
arkyrrð. Henni kólnaði allri.
Drepa! Aftur rifjaðist sýn upp
fvrir henni. Hún sá veru —
detta — detta — og svo heyrði
hún hurðarskell. Þá hvarf sýn-
in. en kuldinn var enn í sálu
hennar. Væri hún aðeins nóeu
styrk til að hugsa ljóslega, vita,
hvað þetta táknaði.
„Við verðum. að standa sam-
harðnaði strax.
„Talaðu við mig!“ skipaði hún
reiðilega. „Hvers vegna talarðu
ekki við mig? Þér er sama, er
það? Þú ert afbrýðisöm gagn-
vart mér... og þú hatar mig
... og þú vilt, að eitthvað ilit
komi fyrir mig. Þú hefur alltaf
verið þannig.“ Svo hneykslaðist
hún á hryssingslegum orðum sín-
um og starði föl og hrædd á
Blanche.
„Nei, mér var ekki alvara,"
sagði hún í skyndi. „Blanche, ég
skal sjá um þig, og þér mun
þykja vænt um mig aftur. Þú
þarfnast þess, að ég sjái um þig.
Ég skal greiða þér og gera þig
fallega. Þú varst sú fallegri okk-
ar, Blanche — það sögðu allir
alltaf. Ég. skal vera góð við þig,
Blanche — ef þú hjálpar mér
aðeins og yfirgefur mig ekki. Þú
heyrðir ... Og þeir treysta þér.
Þeir trúa þér alltaf ...“
Jane starði ákaft á hana, en
Bianche gat aðeins starað á móti.
En hún skildi þetta ekki. Jane
vildi fá hana til að gera eitthvað,
það var augljóst, en hún vissi
ekki, hvað það var. Samt kink-
aði hún kolli.
„Já,“ sagði Jane áköf, en svo
stóð hún huesi á fætur. ,.Þú talar
við þá, ef þeir koma. Þú iætur
þá ekki meiða mig . . .“
Aftur tókst Blanche að kinka
kolli; vesalings Jane var svo
ósköp döpur. Svo iokaði Bianche
augunum, og hún heyrði' Jane
— VIKAN 48. tbl.