Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 19

The Grasshopper Inn er ekkert slor-slot,
enda engum þar í kot vísað.
gata varla haldið sér saman augnablik, og ekki nóg með
það, heldur blístraði hann svo eðiilega og fallega, að hrein-
asta unun var að hlusta á.
Þið hafið vafalaust öll heyrt blístrið, sem karlmenn fram-
kvæma stundum, þegar þeir sjá fallega stúlku — tvo tóna,
þann fyrri stuttan og hvellan, en sá síðari öllu slappari en
tilfinningaríkari. Þetta blístur þekkist um allan heim og
merkir allsstaðar það sama: Mikil svaka skvísa er þetta
maður!
Þetta gerði Toby alveg meistaralega, og þær voru ekki
fáar stúlkurnar, sem hrukku í kút og fóru að líta í kring
um sig, þegar hann tók til við hljómlistina. Hann gat líka
hlístrað annan lagstúf, einhverskonar kallmerki, sísona:
Síðan sagði hann:
„What can I do for you, Sir?“ — Hvað get ég gert fyrir
yður, herra minn? Og sýnilega var honum bölvanlega við
köttinn á heimilinu, sem kannske hefur einhverntíma ætlað
sér að nota Toby í góða máltíð, því hann þreyttist aldrei á
að biðja menn um að sparka í ekkisens köttinn:
„Kick the cat, please!"
Og málrómurinn var hálfgerður strigabassi, svona líkt og
þegar karlinn í næsta húsi ætlar að fara að syngja „Kjall-
arinn“.
Jæja, nóg um Toby karlinn. Hann er hreinasta meistara-
stykki, enda varla við öðru að búast í þeim húsakynnum,
sem hann var í.
Ég fullyrði það, að þeir sem eru staddir í London og geta
með góðu móti séð af einni kvöldstund til að fara á þenn-
an stað, muni ekki sjá eftir því. Þar eru að vísu engin sér-
stök skemmtiatriði, engar fáklæddar ungmeyjar eða apa-
sýningar, en þar er danssalur stór og mikill og dansað um
helgar, eða jafnvel oftar. Hljómsveitarstjórinn var á íslandi
í stríðinu, vann þá á flugvellinum í Reykjavík og stjórn-
aði þá danshljómsveit í frístundum.
Húsið sjálft er einstakt að því leyti, að það lítur út eins
og herrasetur frá 16. öld, en í rauninni er það nýbyggt.
Sá sem byggði það, eyddi átta árum í að ferðast um Bret-
land og kaupa saman efni í húsið úr gömlum herrasetrum
og köstulum. Síðan var það byggt úr þessum gömlu og
notuðum byggingarefnum, í gömlum stíl, og árangurinn er
frábær.
Það eru einar tvær vínstúkur, matur eins og bezt gerist,
þjónusta öll hin bezta og jafnvel gestir staðarins komast í
svo frjálslegt og vinalegt skap, að það er næstum eins 03
maður sé staddur heima hjá sér.
Til þess staðar bjóða Loftleiðir á hverju ári um 200 for-
stöðumönnum ferðaskrifstofa í Bretlandi, veita þeim mat
og vín og músík, og mér er kunnugt um það, að þó ekki sé
til annars en að komast í þetta árlega selskap, þá keppast
ferðaskrifstofurnar um að veita Loftleiðum — og um leið
farþegum þeirra — þá beztu þjónustu, sem þær geta í té
látið.
Það er í rauninni undarlegt, hvað svona tillitsemi við
umboðsmenn getur haft mikið að segja. Auðvitað fá ferfa-
skrifstofurnar sín umboðslaun frá öllum flugfélögum, Loft-
leiðum jafnt sem öðrum, og á þessum umboðslaunum þríf-
ast þær. En í hvert sinn, sem viðskiptavinur minnist á
ferð til íslands eða yfir ísland, muna umboðsmennirnir fyrst
og fremst eftir Loftleiðum, því að minningin um síðasta sam-
kvæmið í „Grasshopper Inn“ í Kent, er fersk í huga þeirra,
og þangð vilja þeir gjarnan koma aftur.
Og ef þú, lesandi góður, verður einhverntíma svo heppinn
að eiga óráðstafaða kvöldstund í London, þá skaltu hringja
til skrifstofu Loftleiða þar og biðja um Jeiðbeiningar til að
komast þangað. Þar þekkja allir þennan stað, og vilja allt
fyrir þig gera til að komast þangað.
G. K.

VIKAN 49. tbl.