Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 50
einhver og það var tekið undir
það. Eí' til vill er togarasjó-
mennska erfiðasta starfSgrein í
lieimi. Veðrin reið þeyta þeim
vindgapa vetrarlangt — á skipt-
ast manndrápsveður og slark-
stormar. Jafnvel jólin verða að
liliðra til á Halanum — trollið
er tekið innfyrir í tvo tima á
aðfangadag —• meðan messan
stendur yfir — svo er jiað lát-
ið út aftur. Stundum er það
bara allsekki tekið innfyrir og
jólin líða undir stormskýjuðum
himni á einmana togara, sem
■ heggur upp og niður, veltur
til og frá. Það glitrar á sjóblauta
stakka togaramannanna, sem
berhentir bœta net sín í frosti
og' þela, meðan „togvindunnar
tarinlijól —/— tauta lieims um
ból“, eins og Blásteinn orkti.
Fór af vakt klukkan 2400.
JÓLADAGUR.
Iílukkan var 0400 þegar við
komum á vakt, og það er komið
logn. Nóttin úti var heilög og
fögur. Þar gekk þó allt sinn
vanagang á himnlnum. Risinn
mundaði hamarinn yfir hausn-
um á nautinu, sem setti upp
herðarnar og horfði haturslega
á risann. Karlsvagninn ók mik-
inn.
Það var tilkomumikið að sjá
ljóshjálminn yfir Reykjavík, þar
sem milljónir jólaljósa mynduðu
bogmyndaða hvelfingu á svart-
bláa festinguna. Nátttröllin mös-
uðu sarnan sem fyrr og ekki
blakti hár á höfði. Maður fann,
að þctta var sannkölluð jólanótt,
í einu og öllu samboðin minn-
ingunni um ævintýrið mikla.
Fór af vakt kl. 0800.
Kom upp ki. 1200. Veður er
hið fegursta — næstum eins
og um Jónsmessu. Fjöil standa
í vatni og skarfurinn situr virðu-
lega á öxl „sundmannsins“, sem
er sérkennileg klappflúð, sem
til að sjá er eins og þrekinn
maður á bringusundi. (Stakkur).
Það er óvenjulegt að gá til veð-
urs í sólskini þessa dagana, þvi
látlaus óveður hafa geisað ali-
an mánuðinn. Þetta hefur skarf-
inum vafalaust fundið lika, því
hnnn teygði hálsinn og baðaði
vængjunum. Ifann var óvanur
sólinni líka.
Skarfurinn er sniðugur fugl,
sagði maðurinn, sem verið hafði
á síld. Iiann getur ekki flogið
nema i roki. Vængirnir eru svo
litlir. —• Það gerir ckkert til
bætti hann við, það er næstum
alltaf rok. Já það er víst satt.
Næstum ailtaf rok.
í kaffinu var kaffi. Súkkulaðið
var búið og svo var enginn
rjómi, því rikið var að spara.
Þessir djöfuls bollar, sagði
maðurinn, sem hafði róið i Sand-
gerði og lyfti skörðóttum fanti.
---Þeir hafa ekki annað hjá
innkau]>adeildinni, sagði kokksi
hróðugur. (Innkaupadeild, sem
því ríkið er að spara. Þeir hafa
sjálfsagt krækt sér i drjúgan
skilding með því að sleppa því
að senda jólamat í Mariu Júlíu.
En livað getur maður sagt? Er
hægt að gegnumbora mann fyrir
það að spara ríkinu skildinga?
Það er farið að hvessa, því
veðurstofan taldi hann myndi
lægja. Himinninn iiefur aftur
fyllzt af bláum snjó. í austri
glytti á jólaljósin i Reykjavik.
Flugvallarvitinn þar blikkaði án
afláts: grænn — hvítur — grænn
hvítur og það bjarmaði . him-
sveifluðu þeim í ótal liringi,
eins og litlum sólkerfum. Ég
heyrði snöggvast að pápi var
að kalla i Rcykjavík. Hann var
á sjónum — við Austurgrænland
og eins Atli bróðir, sem er á
öðrum togara. Svona sveiflast
mannlífið til, eins og snjókorn
í ljósgeira í jólavindi. Ojá, mað-
urinn var í rauninni plebbi,
einsog þeir segja i samvinnu-
skólanum. Fangi sinna eigin
sorga og hugmynda. Hið von-
glaða hjarta, liinar veikustu
taugar segja að það séu komin
segir um leið og ég tek pakkana
upp, hver á hvern einstakan.
Þetta eru fagrar smágjafir,
smekklega valdar og snyrtilega
búnar. Allir eru komnir í sól-
skinsskap og skipper gaf sígara,
sein sómt hefðu dýrustu veizlum.
Yfir hvelfist vetrarnóttin heilög
og stór; •—- hin mikla spurn.
Það var sameiginleg kaffi-
drykkja í tíukaffinu um kvöldið.
Byrjað á súkkulaði, einsog á
fínni kaupmannsheimilum. Á
el'tir voru sagðar sjómannasögur
um jólin.
ininn. í Keflavík var annar sams-
konar viti — grænn — hvitur —
grænn — livitur. Hann er lika
sterkur og þetta var einna lík-
ast þvi að tvö nátttröll væru
að kallast á jólakveðjum yfir
Faxaflóa í kvöldmyrkrinu. Ég
fór að raka mig klukkan fimm
og núna vantar klukkuna kortér
í sex, svo ég ætla að fara að
koma mér upp og sjá hvernig
gengur hjá kokksa.
ÞAÐ ERU KOMIN JÓL.
Klukkurnar slógu og þulur-
inn bauð gleðileg jól. Við stýri-
mennirnir vorum að ganga frá
tækjunum undir kvöldið. Búnir
að raka okkur og þvo, einsog
allir. Hvítar snjóslitrurnar flögr-
uðu i ljósgeirunum frá þilfars-
ljósunum og vindhviðurnar
jól með brotinn topp, samt ol-
ræt, bara svolítið skrýtin. Og
við fórum niður að borða.
Það kann nú að vera að jóla-
hald sjómanna á hafi úti sé
fremur ómerkilegt. Tvö kerti ó
borði, það er að segja ef velt-
ingurinn leyfir ])að. Þau standa
hvit og fögur á niðursuðudós-
um, sem kokksi liefur vafið i
servéttur. 'Borðið er skreytt og
maturinn olræt. Menn eru góð-
ir í kvöld og taka vinsamlega
undir flest. Þó er eins og þeir
forðist hverjir aðra vilji vera
einir og horfa í snjóinn. Þegar
messan er búin er farið að taka
upp jólagjafir frá kvenfélaginu
Hrönn, sem sendir jólagjafir um
borð í öll möguleg skip. Við
höfum hlutardráttinn á um pakk-
ana. Einn snýr sér undan og
Það kom upp úr dúrnuin, að
sumir sjómenn eru fullir á jól-
unum. lltlendingarnir, því að-
fangadagskvöhl i útlöndum er
svipað gamlárskvöldi á íslandi.
Það lizt mönnum ekki á. — Að
vera fullur á jólunum, sagði
maðurinn, sem hafði róið i Sand-
gerði. Það er hræðilegt. Og hann
veit ekki hvað gert hefði verið
við svoleiðis menn í Sandgerði.
Skipperinn hafði verið með
í ])ví að éta rúgbrauð og maga-
rín og ýsu, sem sótt var í lest-
ina. Þeir voru búnir að berja
í bandvitlausu veðri yfir liafið
til Englands. Eftir fimmtán daga
í liafi var maturinn genginn til
þurrðar að mestu. Þá komu jól-
in.
Svo var farið að tala um tog-
arana. Það eru sko töffarar sagði
5Q — VIKAN 49. tbl.