Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 22

SÖNN JOAMÁLTlÐ
EFTIR CHARLES DICKENS
JOLIN
ERU HÁTÍÐIN MIKLA,
SEM SAMEINAR FJÖLSKYLDUMEÐLIMINA
ÞÖTT ANNARS SJÁIST ÞEIR EKKI NEMA EINU
SINNI EÐATVISVAR Á ÁRI. ÞANNIG HEFUR ÞETTA ALLT
AF VERIÐ —EINNÍG ÞEGAR CHARLES DICKENS VAR UPPI
OG ENGINN HEFUR LÝST HLÝJU OG BIRTU JÖLA-
HÁTÍÐARINNAR BETUR EN HANN.
Jólin! Það hlýtur að vera
mannhatari, sem ekki fyllist
gleði við komu jólanna og ekki
á kærar minningar í sambandi
við þau. Það er til fólk, sem held-
ur því fram, að jólin séu þeim
ekki lengur það sem þau voru,
að hver jól færi þeim aðeins
brostnar vonir, óuppfylltar ósk-
ir frá fyrra ári, að þau minni
það aðeins á þrengri kjör og
minni tekjur — minni veizlur,
en það einu sinni hélt vinum
sínum, á kuldalegt augnaráð,
sem mætir því í mótlæti og
óhamingju. Enginn ætti að taka
mark á slíkum dapurlegum end-
urminningum. Allir, sem lifað
hafa nógu lengi í þessum heimi,
geta rif jað upp þannig minningar
alla daga ársins. Hvað réttlætir
þá það, að velja gleðilegasta dag
ársins til þessara dapurlegu
hugsana? Dragðu stólinn þinn
nær snarkandi eldinum — fylltu
glas þitt og syngdu —• og sé
stofan þín minni en hún var
fyrir nokkrum árum síðan, og
sé glas þitt fyllt af heitu púnsi
í stað glóandi víns, þá taktu hlut-
ina eins og þeir eru og tæmdu
það strax. Fylltu það aftur og
raulaðu gömlu vísuna, sem þú
varst vanur að syngja og þakk-
aðu guði fyrir, að ástandið er
ekki verra. Líttu á glöð andlit
barna þinna, þegar þau sitja um-
hverfis arininn. Ef til vill er eitt
sætið autt, sæti lítillar veru, sem
gladdi hjarta föðursins og vakti
stolt móðurinnar. Dveldu ekki í
fortíðinni, hugsaðu ekki um það,
að fyrir aðeins ári sat bamið
yndislega, serp nú er horfið til
moldar, fyrir framan þig með
rjóða og sællega vanga og gleði
og áhyggjuleysi æskunnar í svip.
Hugsaðu um allt það góða, sem
þú átt í dag — allir menn eiga
eitthvað til að gleðjast yfir —
en ekki um mótlæti þitt. Allir
hafa á einhverju skeiði ævinnar
orðið að þola óhamingju og mót-
læti. Fylltu glasið aftur, og sé
svipur þinn hýr og hjarta þitt
ánægt, þorum við að lofa þér
gleðilegum jólum og hamingju-
ríku nýju ári!
Hver verður ekki snortinn af
þeim vináttuhótunum og einlæg-
um óskum, sem þessi tími er svo
ríkur af? Fjölskyldumáltíð! Við
þekkjum ekkert yndislegra! Það
er eins og töframáttur fylgi orð-
inu jól. Smásálarleg öfund og
ósamkomulag gleymist og samúð
og vinátta vaknar meira að segja
í hjörtum þeirra, sem kaldlynd-
astir eru. Faðir og sonur eða
bróðir og systir, sem áður gengu
fram hjá hvort öðru án þess að
líta við eða með svip kuldalegs
kæruleysis, faðmast nú og láta
fyrri andúð sína víkja fyrir ham-
ingju stundarinnar. Elskandi
hjörtu, sem hafa þráð hvort ann-
að innilega, en misskilið stolt
hefur hindrað í sameiningu,
finna nú hvort annað aftur og
allt endar í ást og hamingju!
Ég vildi óska, að jólin stæðu allt
árið, og að fordómar og ástríð-
ur, sem eyðileggja beztu tilfinn-
ingar okkar, vöknuðu aldrei
framar í brjóstum manna.
Sú fjölskyldumáltíð, sem við
höfum í huga, er ekki eingöngu
fundur ættingja sem kallað hef-
ur verið á með viku eða tveggja
vikna fyrirvara, sem aðeins hitt-
ast þetta árið án þess að hafa
verið saman í fyrra, og sem að
öllum líkindum eiga ekki eftir
að hittast næsta ár.
Nei! Þessi jólamáltíð er sam-
koma allra fjölskyldumeðlima á
hverju ári, ungra og gamalla,
fátækra og ríkra — sem börnin
bíða með eftirvæntingu í tvo
mánuði. Aður var hún haldin
hjá afa, en þar sem afi og amma
eru að verða gömul og lasburða,
hafa þau hætt heimilishaldi og
borða nú hjá Georg frænda, og
þess vegna er veizlan hjá Georg
frænda — en amma gefur flest
af góðgætinu í hana, og afi
heimtar alltaf að ganga alla
leið niður á Newatemarkað til
þess að kaupa kalkúninn, en svo
leigir hann burðarmann til að
bera hann heim fyrir sig og vill
þá endilega að hann fái snaps
fyrir ómakið, auk borgunarinn-
ar. Hvað ömmu viðvíkur, er hún
ákaflega þögul og leyndardóms-
full nokkra daga á undan, en
samt ekki nógu þögul, því að
það fer að kvisast, að hún sé bú-
in að kaupa fallega hatta með
Ijósrauðu silikibandi handa öllum
þjónustustúlkunum og einnig
pennahús og penna fyrir alla
Framhald á bls. 55
22 — VIKAN 49. tbl.