Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 17

betur um barnið í faðmi sér.
ÞaS var langt liðið á kvöldið, þegar
þau gengu í gegnum hlið úlfaldanna.
Lugtirnar loguðu, úlfaldarnir lágu hjá
húsbændum sínum, sem stóðu i hóp-
um, talandi og patandi í allar óttir. All-
ar slúðurfréttir úr suðri og norðri áttu
þarna áheyrendur. Aðrir sátu á jörð-
inni og bjuggu til mat við eldana. For-
vitin augu fylgdu litlu fjölskyldunni þeg-
ar hún gekk yfir rykugt torgið, en eng-
inn sagði orð.
Við enda torgsins var brunnur. Maður-
inn dró upp vatnið, meðan konan fór
af baki asnans og nokkrir af áhorfend-
unum komu nær.
— Það er svalara núna, sagði konan.
Hann sefur.
Maðurinn gaf asnanum að drekka.
Of mikið vatn er ekki gott, sagði rödd-
in við lilið mannsins. Asninn getur feng-
ið illt í magann. Ég hef séð úlfalda deyja
af því, að dr.ekka mikið og of liratt.
Maðurinn sneri sér við og sá liúð-
dökkan mann, vatnsbera, með langt, svart
skegg.
— Þið komið að norðan, sagði vatns-
berinn rólega, og þið eruð á flótta. Ó,
nei, þið þurfið ekki að neita því, né
heldur spyrja mig hvernig ég viti það.
Aðeins sá, sem á von á illu, leggur konu
sína og barn hennar i hættu á hálfdauð-
um asna, sem óvanur er sandinum. Þið
höfðuð ekki einu sinni tíma til að fá
ykkur úlfalda.
Maðurinn leit undan rannsakandi
augnaráði vatnsberans.
— Er nokkur gististaður hér i bæn-
um? sagði hann.
—- Gististaður? endurtók vatnsberinn.
Það getur maður kannske nefnt það.
Næturskjól fyrir úlfaidalestarmenn, kaup-
menn og ræningja. En — hann hristi liöfuðið
— ekki fyrir ])ig. Og alls ekki fyrir konu, hvort
sem lnin er með barn eða ekki.
— Er enginn annar staður?
— Nei.
— Þá, sagði maðurinn og leit á konuna,
sem sat og laut höfði á barmi brunnsins, verð-
um við að fara á gististaðinn. Við höfum
farið langan veg, og við verðum að fá hvíld
— að minnsta kosti í nótt.
— Þið finnið enga hvild á gististaðnum,
sagði vatnsberinn dauflega. En ég skal visa
ykkur leiðina þangað.
Þau lögðu þögul af stað þangað. Nokkrir
krakkar hlupu á eftir þeim, en enginn annar
hreyfði sig né sagði neitt.
Þau komu að gististaðnum. Eftir kyrrð-
ina úti á veginum var hávaðinn hræðilegur.
Öskur, blót og ragn glumdi i næturkyrrð-
inni. Asninn fékkst ekki til að fara nær.
— Við eigum einskis annars úrkosta. Við
verðum að halda áfram á morgun, sagði mað-
urinn, en i kvöld . . .
Halda ófram? sagði vatnsberinn. TJt
í eyðimörkina? Það er langt til næstu byggð-
ar, E1 Maresch, og brunnarnir eru strjálir á
leiðinni þangað. Á asna er það óframkvæm-
anlegt.
— Við eigum cinskis annars úrkosta, endur-
tók maðurinn.
—- Eyðimörkin er grimm, sagði vatnsberinn
Ég hef séð úlfaldalestir leggja héðan af stað
og hverfa og sjást aldrei framar neins staðar.
Hann leit á konuna og sá sorgina í augum
hennar. Ég er fátækur inaður, sagði hann.
Húsið mitt er lítið og börnin eru mörg. En
enginn er svo fátækur, að hann geti ekki skipt
þvi litla sem hann á með öðrum, sem á cnn-
þá minna. Þessa nótt skal konan og barnið
hvílast. Meiru get ég ekki lofað. Fylgið mér.
IIús vatnsberans var hrörlegt hreysi. Hálf-
nakin börn þrengdu sér inn i herbergin tvö,
kjúklingarnir tístu og í einu horninu stóð
geit með kiðlinginn sinn. Hundur gelti ofsa-
lega, þegar þau komti inn.
— Þetta er konan mín, Adira. Ég lieiti Akim.
Hvað heitið þið?
— Nafn mitt er — Jethro. Konan mín heit-
ir — Miriam.
— Við skulum atliuga hvað við getum gert
fyrir manninn, sem kallar sig Jethro. Adira,
hjálpaðu konunni, sem kallar sig Miriam.
Kofinn, sem þau áttu að sofa i, var varla
meira en skýli, hrúgað upp af rís og leir.
Einhverntíma hafði það verið liesthús. Hurð-
in liékk á brotnum hjörum, myglað hey lá í
hornunum og gólfið var þakið þurrum hús-
dýraskít.
Adira hljóp þangað inn og nokkrar hænur
hlupu frá hurðinni um leið og svalt nætur-
loftið streymdi iun.
—- Ég veit ekki hvernig ég get þakkað ykk-
ur, ég veit ekki hvað ég get sagt, tautaði Jethro.
— Segðu þá ekkert — þetta er enginn höll,
en það skýlir ykkur fyrir sól og vindi. Og
þetta er góður felustaður, sagði Akim og brosti.
Nú skulum við atliuga livað hungruðu börn-
in mín hafa skilið eftir.
Það var skál með laukum, svolítið lamba-
kjöt og biti af grófu brauði.
Á eftir kom Adira með litla flösku.
— Þetta er ekki fyrir þig, sagði hún við
manninn, þegar hún setti mjólkina fyrir Miri-
am. Konurnar horfðust i augu og brostu.
Þau lögðu ekki af stað næsta morgun. Asn-
inn var veikur og gat tæpast borið sjálfan
Framhald á bls. 51.
VIKAN 49. tbl. —