Vikan


Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 7

Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 7
ÆTIAÐIAÐ KAUPA 20 TOGARA MEÐ PENNY IVASANUM BARON CHARLES GAULDRÉC DE BOILLEAU VAR ÁLITINN EINN RÍKASTI MAÐUR Á ÍSLANDI, EN EFTIR TÆP FJÖGUR ÁR HÉR, VAR HANN ORÐINN GJALD- ÞROTA, OG EIGNIR HANS SELDAR Á UPPBOÐI. Baróninn var þekktur cellóleikari víða um lönd, og átti eitt dýrasta cello í heimi. Hann var ungur og fríður, menntaður og mikill mála- maður, höfðingi í framkomu og gestrisinn með afbrigðum, hann samdi mörg tónverk og a. m. k. eina óperu, hann var fjárhagslega, vel stæður, mikill heimsmaður og sam- kvæmismaður á meginlandi Evrópu áður en hann fór til íslands og keypti þar þrjár jarðir,” tvö stöðuvötn og veiðirétt í tveim ám, íbúðarhús í Reykjavík, gufubát og flutningapramma, stofnaði stærsta kúabú á landinu, ætlaði að kaupa 20 togara til að veiða við ísland, skrapp til London til að útvega fjármagn í fyrir- tækið, en þegar það misheppnaðist, þá settist hann upp í hraðlest - og skaut sig. Greín GK. Teikning Snorri Sveinn Það var ys og þys á Vict- oria járnbrautarstöðinni í Lon- don, því hraðlestin til Parísar var að leggja af stað og síð- ustu farþegarnir voru að flýta sér að komast upp í lestina. Burðarkarlar hrópuðu hver í -gkapp við annan og þrengdu sér Sginnan um fólkið á járnbraut- ívarpallinum, hlaðnir töskum og r allskonar farangri, konur og l karlar hlupu um kapp til að ná i sér í sæmileg sæti í lestinni, því sjáanlegt var að hún yrði fullskipuð, enda var þetta sunnudaginn milli jóla og ný- árs, og margir þeirra, sem höfðu eytt jólahelginni í Lon- don, voru nú að flýta sér til meginlandsins, þar sem þeir áttu heima, til að kveðja þar gamla árið og heilsa því nýja. Lestin blés til brottferðar, hvítum klútum var veifað í kveðjuskyni og flestir farþeg- anna stóðu út við gluggana til að njóta sem bezt síðustu augnablikanna í návist vina og vandamanna — svo rann lestin hægt af stað með hvinum og hvæsi, þar til hún hvar loks úr augsýn í þokumettað loft Lundúnaborgar. í einkavagni á fyrsta farrými sat maður á bezta aldri, höfð- inglegur í fasi og vel klæddur. Vagninn var stór og íburðar- mikill og hæfði vel þessum fyrirmanni, sem virtist vera vanur slíku umhverfi. Hann var einn í vagninum og hafði ekki tekið neinn þátt í kveðjulátun- um við brottför lestarinnar, en hafði strax farið inn í vagninn og læst dyrunum að baki sér. Hann hafði aðeins eina litla handtösku meðferðis, og mátti af því sjá að hann ætti ekki langa ferð fyrir höndum. Kunningjum sínum í London hafði hann sagt að hann ætlaði að skreppa til Parísar eða jafnvel alla leið til ítalíu, en ekki bar farangurinn því vitni, enda var ferðinni heit- ið annað, og um þann áfanga- stað mátti enginn vita . . . Lengi stóð hann við gluggann og horfði döprum augum yfir landið, sem lestin rann yfir. Hann virti fyrir sér tré og lágar hæðir Suður Englands og bar það saman við landið í fjarska þar sem hann átti heima, tígu- leg fjöllin, heiðan himinin, silf- urtærar ár og úfinn sjó. Hann vissi nú, að það mundi hann aldrei sjá framar. Hann stakk vinstri hendi í buxnavasann og greip um lítinn hlut, sem þar var, bar hann að birtunni við gluggann og starði á hann eins og dáleiddur nokkra stund, tárin glitruðu í augna- hvörmunum þegar hann seiidist með hinni hendinni í jakkavas- ann og dró þar upp litla skamm- byssu. Hann beit saman tönnunum og hörkusvipur kom á andlitið, um leið og hann klemmdi saman augun, bar byssuna að gagnaug- anu — og hleypti af. Skothvellurinn bergmálaði í lestinni og verðir komu hlaup- andi að dyrunum. Eftir nokkurt fát og fum tókst þeim að opna dyrnar að klefanum og þeir ruddust inn. Á gólfinu lá maðurinn látinn af byssuskoti. í hægri hendi hélt hann á perluskeptri byssu, en hnefi vinstri handar var kreptur saman eins og í magnlausri ör- væntingu. Síðustu krampakipp- irnir fóru um líkama hans á meðan verðirnir stóðu þarna, og um leið opnaðist hnefinn og úr honum valt fram á gólfið eitt lítið enskt penný, rúllaði í nokkra hringi við fætur þeirra, staðnæmdist síðan og valt á hliðina. Barón Charles Gauldron de Boilleau hafði afhent aleigu sína.. Framhald á næstu síðu. VIKAN 49. tbl. — rj
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.