Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 7

ÆTIAÐIAÐ KAUPA
20
TOGARA
MEÐ
PENNY
IVASANUM
BARON CHARLES
GAULDRÉC DE BOILLEAU
VAR ÁLITINN EINN
RÍKASTI MAÐUR Á
ÍSLANDI, EN EFTIR
TÆP FJÖGUR ÁR
HÉR, VAR HANN
ORÐINN GJALD-
ÞROTA, OG EIGNIR
HANS SELDAR Á
UPPBOÐI.
Baróninn var þekktur cellóleikari víða um lönd,
og átti eitt dýrasta cello í heimi. Hann var
ungur og fríður, menntaður og mikill mála-
maður, höfðingi í framkomu og gestrisinn með
afbrigðum, hann samdi mörg tónverk og
a. m. k. eina óperu, hann var fjárhagslega,
vel stæður, mikill heimsmaður og sam-
kvæmismaður á meginlandi Evrópu áður en
hann fór til íslands og keypti þar þrjár jarðir,”
tvö stöðuvötn og veiðirétt í tveim ám, íbúðarhús
í Reykjavík, gufubát og flutningapramma,
stofnaði stærsta kúabú á landinu, ætlaði að
kaupa 20 togara til að veiða við ísland,
skrapp til London til að útvega fjármagn í fyrir-
tækið, en þegar það misheppnaðist, þá settist
hann upp í hraðlest - og skaut sig.
Greín GK.
Teikning Snorri Sveinn
Það var ys og þys á Vict-
oria járnbrautarstöðinni í Lon-
don, því hraðlestin til Parísar
var að leggja af stað og síð-
ustu farþegarnir voru að flýta
sér að komast upp í lestina.
Burðarkarlar hrópuðu hver í
-gkapp við annan og þrengdu sér
Sginnan um fólkið á járnbraut-
ívarpallinum, hlaðnir töskum og
r allskonar farangri, konur og
l karlar hlupu um kapp til að ná
i sér í sæmileg sæti í lestinni,
því sjáanlegt var að hún yrði
fullskipuð, enda var þetta
sunnudaginn milli jóla og ný-
árs, og margir þeirra, sem
höfðu eytt jólahelginni í Lon-
don, voru nú að flýta sér
til meginlandsins, þar sem
þeir áttu heima, til að kveðja
þar gamla árið og heilsa því
nýja.
Lestin blés til brottferðar,
hvítum klútum var veifað í
kveðjuskyni og flestir farþeg-
anna stóðu út við gluggana til
að njóta sem bezt síðustu
augnablikanna í návist vina
og vandamanna — svo rann
lestin hægt af stað með hvinum
og hvæsi, þar til hún hvar loks
úr augsýn í þokumettað loft
Lundúnaborgar.
í einkavagni á fyrsta farrými
sat maður á bezta aldri, höfð-
inglegur í fasi og vel klæddur.
Vagninn var stór og íburðar-
mikill og hæfði vel þessum
fyrirmanni, sem virtist vera
vanur slíku umhverfi. Hann var
einn í vagninum og hafði ekki
tekið neinn þátt í kveðjulátun-
um við brottför lestarinnar, en
hafði strax farið inn í vagninn
og læst dyrunum að baki sér.
Hann hafði aðeins eina litla
handtösku meðferðis, og mátti af
því sjá að hann ætti ekki langa
ferð fyrir höndum. Kunningjum
sínum í London hafði hann sagt
að hann ætlaði að skreppa til
Parísar eða jafnvel alla leið til
ítalíu, en ekki bar farangurinn
því vitni, enda var ferðinni heit-
ið annað, og um þann áfanga-
stað mátti enginn vita . . .
Lengi stóð hann við gluggann
og horfði döprum augum yfir
landið, sem lestin rann yfir.
Hann virti fyrir sér tré og lágar
hæðir Suður Englands og bar
það saman við landið í fjarska
þar sem hann átti heima, tígu-
leg fjöllin, heiðan himinin, silf-
urtærar ár og úfinn sjó. Hann
vissi nú, að það mundi hann
aldrei sjá framar.
Hann stakk vinstri hendi í
buxnavasann og greip um lítinn
hlut, sem þar var, bar hann að
birtunni við gluggann og starði á
hann eins og dáleiddur nokkra
stund, tárin glitruðu í augna-
hvörmunum þegar hann seiidist
með hinni hendinni í jakkavas-
ann og dró þar upp litla skamm-
byssu.
Hann beit saman tönnunum
og hörkusvipur kom á andlitið,
um leið og hann klemmdi saman
augun, bar byssuna að gagnaug-
anu — og hleypti af.
Skothvellurinn bergmálaði í
lestinni og verðir komu hlaup-
andi að dyrunum. Eftir nokkurt
fát og fum tókst þeim að opna
dyrnar að klefanum og þeir
ruddust inn.
Á gólfinu lá maðurinn látinn
af byssuskoti. í hægri hendi hélt
hann á perluskeptri byssu, en
hnefi vinstri handar var kreptur
saman eins og í magnlausri ör-
væntingu. Síðustu krampakipp-
irnir fóru um líkama hans á
meðan verðirnir stóðu þarna, og
um leið opnaðist hnefinn og úr
honum valt fram á gólfið eitt
lítið enskt penný, rúllaði í
nokkra hringi við fætur þeirra,
staðnæmdist síðan og valt á
hliðina.
Barón Charles Gauldron de
Boilleau hafði afhent aleigu
sína..
Framhald á næstu síðu.
VIKAN 49. tbl. — rj