Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 59

Utsölustaðir í Reykjavík: Verzlunin Luktin, Snorrabraut, Verzlunin
Ljós, Laugavegi, Pennaviðgerðin, Vonarstræti, Rakarastofan, Aust-
urstræti. — Akranesi: Úra- og skartgripaverzlun Helga Júlíussonar.
Akureyri: Amaróbúðin.
(Dcaiimn
Laugavegi 178
Sírm 38000
REMINGTON
REMINGTON RAFMAGNSRAKVÉLIN ER FULLKOMN-
ASTA RAKVÉLIN í DAG, HEFUR STÆRRI SKURÐ-
FLÖT EN AÐRAR RAKVÉLAR OG ER ÞVÍ FLJÓT-
VIRKUST OG VEITIR AUK ÞESS ÁNÆGJU VIÐ
RAKSTURINN.
REMINGTON ER ÓSKADRAUMUR HÚSBÓNDANS.
s
Til þess að koma hugmynd-
inni í framkvæmd, fékk VIKAN
afnot af hinu glæsilega happ-
drættishúsi DAS við Sunnubraut
í Kópavogi. Þetta hús var til
sýnis fyrir nokkru og sú sýning
var afar fjölsótt, sem margir
kannast við það. Þetta einbýlis-
hús er á einkar fallegum stað
í Kópavogi, nánar tiltekið fram
á Kársnesinu og snýr út að sjón-
um. Á sýningunni, sem haldin
var á því, var húsið búið hús-
gögnum frá Húsgagnaverzlun
Austurbæjar. Þetta hús er sem
stendur stærsti vinningur í boði
hjá Happdrætti Dvalarheimilis
aldraðra sjómanna.
Þar sem húsið stóð autt, þótti
tilvalið að fá einmitt það til að
búa húsgögnum. Þar var bjart
og rúmgott og húsgögnin nutu
sín vel. Við vonum, að þetta geti
orðið að nokkru gagni fyrir þá,
sem þessa dagana eru að leita
sér að húsgögnum. Þeim til frek-
ari hægðarauka höfum við til-
greint verð á þeim hlutum flest-
um, sem sjást á myndunum.
BAB f JANE
FRAMHALD AF BLS. 33.
Maðurinn stóð andartak í
dyragættinni, en svo var eins
og hann þyrfti að kasta upp
og hann forðaði sér. Blanche
ætlaði ekki að trúa þessu, en
svo setti að henni óskaplegan
grát, og hún kallaði enn einu
sinni: „Nei, ekki fara frá mér,
gerið það ekki!“
Edwin titraði frá hvirfli til
ilja og varð að styðja sig, þegar
hann sneri frá dyragættinni.
Nokkra hríð gat hann hvorki
hreyft sig né talað. Hann hafði
aldrei séð eins ógurlega sjón
— fölt, horað og tekið andlitið,
augun sokkin, hvitt hárið sam-
felldur flóki, varirnar hláleit-
ar og strengdar á tennurnar,
og það var eins og hauskúpa
glotti til hans. Og þurr, hvísl-
andi röddin... rödd dauðrar
konu ... eða konu, sem var að
dauða komin ...
Hann hefði ekki getað horft
á hana andartaki lengur. Hann
hefði ekki getað gengið til henn-
ar og snert hana, þótt liann
hefði átt lífið að leysa. Þetta
var liroðalegt, viðhjóðslegt, og'
það munaði minnstu, að hann
seldi upp. Loks gekk liann að
stigaskörinni, og Jane á eftir
honum.
„Ég gat ekki treyst henni,“
sagði liún óstyrkri röddu. „Ég
hefi séð um hana öll þessi ár
. .. en liún vildi aðeins — vildi
aðeins losna við mig — kom-
ast á brott frá mér .. .“
Ed'win svaraði henni ekki,
meðan hann gekk niður stigann,
en svo leit hann á hana með
óskaplegum viðbjóði.
„Að þú skulir geta hegðað
þér svona gagnvart systur
þinni!“ stundi hann upp um síð-
ir.
Jane Iireyfði höndina biðj-
andi í áttina til lians. „Ekki,“
sagði liún biðjandi, „ekki vera
á hennar bandi. Það eru alltaf
allir með henni . . . Þú ert vin-
ur minn, og þú lofaðir.. .“
Edwin sneri sér frá henni,
og það lor hrollur um hann.
„Ég vil komast út héðan ...“
Hann forðaðist útrétta hönd
hennar og gekk til dyra.
„Hvert ertu að fara?“ sagði
Jane og elti hann. „Edwin . ..
Þú mátt ekki skilja mig eftir
hér! Ég get ekki verið hér!“
Hann opnaði útihurðina og
um leið leit hann á Jane.
„Iíomdu ekki nálægt mér,“ sagði
hann með andstyggð. „Snáfaðu
burt!“
Jane stóð alllengi eins og
þrumulostin, þegar hann var
farinn. Hahn hafði látizt vera
svo góður við hana, látizt vera
vinur hennar. Nú skildist henni
það allt í einu: Hún hataði
hann - hataði hann! Hún sner-
isl á hæli og hljóp upp á loft,
grátandi af gremju og hatri. En
gráturinn stóð aðeins skamma
hríð, því að allt í einu sá hún
hættuna, sem yfir henni vofði.
Edwin hafði séð — hann vissi
— og hann mundi segja frá!
Hann væri að líkindum á leið
til lögreglunnar. Hún varð að
fara á eftir honum og ná hon-
um . . . Hún liljóp í skyndi inn
í herbergi sitt. .. Lykilinn! Hún
varð að ná i bíllykilinn! Hún
varð að hlaupa ...
Edwin gekk eins og blindur
maður niður brekkuna frá húsi
Hudsons-systra, framhjá ljósinu,
sem hengt var yfir gatnamótin
og hélt síðan út í myrkrið liand-
an þeirra. Hann fór framhjá
mörgum Iiúsum, unz hann kom
að öðrum gatnamótum, sem upp-
lýst voru, og hélt þá eftir götu,
sem myndaði krappa beygju í
brekkunni. Er þangað var kom-
ið, náði eitthvert magnleysi tök-
um á honum, svo að hann gekk
fram að steingarði, sem þar var
til varnar á beygjunni.
Utan við sig horfði hann í
dimmt djúpið handan garðsins.
Aldrei hafði liann orðið fyrir
öðru eins áfalli; aldrei hafþi
hann séð eins viðbjóðslegan
veruleika. Hann ætlaði ekki að
hugsa um þetta framar — liann
þoldi það ekki.
Þegar hann starði þarna ofan
gg — VIKAN 49. tbl.
í myrkrið, sagði hann við sjálf-
an sig, að hann mundi aldrei
geta hugsað um Jane Hudson
eða systur hennar, án þess að
finna aftur fyrir öllum þeim
viðbjóði, sem hafði fyllt hann,
þegar hann var staddur i húsi
jieirra.
Sextándi kafli.
Jane horfði ákaft fram fyrir
bílinn, - þar sem ljóskeilurnar
lýstu upp myrkrið. Jafnframt
hafði hún hemil á þeirri löngun
sinni til að aka hraðar, því að
hún óttaðist, að þá kynni hún
að fara framhjá Edwin i myrkr-
inu. Hann kynni að leynast í
skuggunum öðru hvoru megin
við götuna. Hún laut fram á
stýrið og reyndi að gæta þess,
að ekkert færi fram hjá henni
af þvi, sem á götunni gerðist.
Svo sá hún hann, þegar hún
fór yfir önnur, upplýstu gatna-
mótin og stýrði bilnum inn á
beygjuna. Hann stóð við öryggis-
vegginn. liallaðist örlítið til ann-
arar liandar og sneri baki i
strætið. Jane fann, hvernig reið-
in blossaði upp i henni á ný,
og hún sté ósjálfrátt á benzín-
gjöfina. Bílljósin beindust að
Edwin, svo að hann blasti við
henni.
Um leið og billinn jók lirað-
ann, varð Edwin þess var, sem
var að gerast. Jane sá skelfingar-
svipinn á andliti lians, um leið
og hann leit við. Hann deplaði
augunum i birtuna og hún liug-
leiddi, hvort honum skildist,
hvað mundi nú koma fyrir hann.
Hann opnaði munninn i árang-
urslausri tilraun til að reka upp
óp — rétt sem snöggvast var
hann bersýnilega lamaður af
skelfingu.
Svo tók hann snöggt viðbragð,
til að forða sér, en um leið sté
Jane enn fastara á benzíngjöf-
ina, svo að bifreiðin tók annan
kipp — virtist stökkva beint á
hann. Jane fannst rétt i því,
að þau horfðust í augu, en þá
sýndist henni, að annað andlit
birtist fyrir framan hana annað
andlit, er var ummyndað af
skelfingu, og bílljós beindust
einnig að. Hliðið, sem verið
hSfði fyrir framan húsið þeirra,
birtist lienni einnig — og þá
rak hún upp kæft skelfingaróp
og sté á hemlana.
Meðan hemlahvinurinn skar
hana í eyrun, sá hún Edwin
brölta upp á vegginn hopa á
hæli og stara á liana stórum
augum. Svo gerbreyttist allt,
hcmlahvinurinn hvarf, en skclf-
ingaróp heyrðist i staðinn. Það
barst frá Edwin, sem hafði stig-
ið aftur fyrir sig og lirapaði
af veggnum, horfið i myrkrið
handan hans. Svo varð alger
þögn, eins og jörðin hefði num-
ið staðar á braut sinni.
Jane sat hreyfingarlaus og
starði á staðinn i myrkrinu,
]iar sem hún hafði síðast séð

fttia

ve

, ,/Á

Or
°UjJ
'ette p ~ sM/fír
raÞ ^ hl 'llcö bv.
°&h ‘
*SÍJ^r °? */*tt
N'ÁZ.-_ ctA Vé’ ■

sé
5 5 blöö aðiens Kr. 20.50
i; ® Gillcttc cr skrásctt vörumerki
Gillette raksturinn óviðjafnanlegi
Edwin. Hún gat varla trúað þvi,
að þetta hafði raunverulega
gerzt. Hún hafði alls ekki ætlað
að gera þetta. Hún hafði ekki
ætlað að meiða hann, hversu
reið eða lirædd sem hún væri.
Svo heyrði hún hljóð að baki
sér, óp og hurðaskell. Þegar
hún leit út um afturgluggann,
sá hún útiljós kveikt á húsi,
og siðan birtist þar einhver á
tröppunum. Svo heyrði hún
mannamál, spyrjandi, kvíðafullt.
Henni skildist, að hún liefði
drepið á hreyflinum, svo að
hún reyndi að ræsa hann aftur,
en tókst það ekki fyrr en við
þriðju tilraun. Þá var svo kom-
ið, að sjá mátti út um afturglugg-
ann fóllc, sem nálgaðist bilinn.
Jane ók aftur á bak frá veggn-
um, cn siðan áfram af svo mikl-
um ofsa, að það söng í lijól-
börðunum. Þegar hún leit i aftur-
spegilinn, sá hún mann koma
hlaupandi á eftir bifreiðinni og
veifa til hennar. Næstum um
leið ók hún framhjá konu, sem
koin hlaupandi við fót upp
brekkuna. Hún vék til hliðar,
þegar hún sá bílinn æða í átt-
ina til sin, og Jane sá ekki i and-
lit hennar.
Konan gekk framhjá húsi
Hudson-systra og út í birtuna
á gatnamótunum, svo heyrði hún
raddir að neðan og leit i þá
ált. Hún sá mann koma út á
götuna i nokkurra metra fjar-
lægð og lialda niður eftir i átt-
ina til beygjunnar.
„Hvað er þetta?“ kallaði frú
Bates. „Hvað kom fyrir?“
Maðurinn nam staðar og leit
við. Þctta var herra Junquist,
byggingarmeistarinn, sem bjó
skammt frá. „Veit það ekki,“
svaraði hann. „Líklega slys,
lield ég. Niðri við beygjuna.
Slæmur staður. Það varð árekst-
ur þar fyrir aðeins ári.“
„Ó, almáttugur!“ sagði frú
.Balcs og gekk til hans. „Þá lilýt-
ur það að hafa verið ungfrú
Hudson .. .“
Um leið og þau gengu saman
niður brekkuna, leit Junquist á
hana. „Jane Hudson?“ spurði
hann. „Af hverju haldið þér
það?“
Frú Bates leit undan og fór
hjá sér. Hún vildi ekki, að hann
héldi, að hún væri að snuðra
um nágrannana. Það liafði ver-
ið lirein tilviljun, að hún liafði
séð bíl Hudson-systra aka um
gatnamótin i áttina til beygj-
unnar. Hún liafði skropjiið til
VIKAN 49. tl)l. —