Vikan - 09.04.1964, Blaðsíða 12

Mitri Shofar harmaði það ævilangt, að honum
hafði einu sinni geigað skot úr byssu. Að nokkru
leyti var þetta særður metnaður skyttunnar,
en meðfram viðkvæmt hagsmunamál. Hann
hafði ætlað sér að ræna góðum asna — helzt
blóðsúthellingalaust — en annars lóga fjórtán
ára Gyðingastrák í leiðinni, ef það væri óhjá-
kvæmilegt.
í stað þess varð honum það á —• og
það vissi guð einn með hverju honum
hafði orðið það á að upptendra reiði hans —
í stað þess varð honum það á, að skjóta asn-
ann, — þennan óviðjafnanlega asna — en strák-
urinn slapp.
Og ekki nóg með það.
í refsileiðangri, sem stákurinn gerði út og
stjórnaði, missti skyttan bróður sinn bótalaust.
Það var engin furða, þó að það sviði. En það
gerist margt óvænt þar sem víðsjár eru með
grönnum. Og það urðu margar víðsjár með
fyrstu ísraelsku landnemunum í Haródadalnum
og arabísku hirðingjunum, sem reikuðu þar um
á fyrsta þriðjungi þessarar aldar.
Ég lærði þessa sögu smátt og smátt og það
var Mitri Shofar, blessaður karlinn, sem sagði
mér hana sjálfur. En það var fyrir hreina til-
viljun, að ég kynntist honum.
n.
Ég þurfti að vinna nokkra daga í fulkominni
ró, ljúka verki, sem var farið að angra mig
á svipaðan hátt og skór, sem meiðir. En það
var heldur óyndislegt í Jerúsalem. Shamsin,
eyðimerkurvindurinn að austan svarf um borg-
ina, mettaður gulu ryki, þreytandi og fjandsam-
legur. Ég var farinn að þrá grænt gras og glitr-
andi vatn. Ég ákvað því að hverfa noður til
Galileu og settist að í Meiron hóteli í Tíberias.
Þetta var gamalt, virðulegt hótel, ekki há-
nýtízkulegt, en þægilegt og rólegt. Það stóð
alveg niðri við strönd Geneseretvatns. Ég fékk
notalega stofu með svölum út að vatninu. í
austri blöstu við Gergesa-fjöllin í brúnum,
rauðum og gullnum litum. Framundan vatnið
í ótöiulegum litbrigðum, dimmblátt, ljósblátt,
grænt, fölgrænt, grænbleikt. Lengst í norðri
fjallarisinn Hermon með snæskikkjuna á herð-
um óbifanlegur eins og eilífðin í svölu djúpi
himinblámans. Ég fann, að þarna myndi ég
kunna vel við mig og geta unnið.
Tiberias er yndislegur bær. Hann vissi, hvað
hann var að gera, Heródes Antiparter, þegar
hann byggði vetrarhöllina sína á ásnum þarna
fyrir sunnan, rétt ofan við heitar uppsprettu-
lindir, sem enn í dag eru einhver vinsælasti
baðstaður vestlægari Austurlanda. Þarna uppi
um ásana voru nú að rísa nýtízku gistihallir
og ný bæjarhverfi. Þau voru eins og sam-
bland af Akureyri og Melabyggðinni í Reykja-
vík hagkvæm og þægileg, en dálítið svipdauf
og sementsgrá. Þá var meira gaman að ganga
um gamla bæinn, ef maður hafði ekki alltof
brothættar hugmyndir um hreinlæti, skipu-
lag og nútíma þægindi. Þarna voru þröngar,
krókóttar götur, urmull af börnum með kol-
dökk augu, Arabakonur með blæju, dimmar búð-
ir þar sem öllu ægði saman, matvælum, fatn-
aði, tóbaki, víni, olíu, ilmvötnum, hálsfestum,
úrum og sultuðum froskalöppum í sætu
hlaupi. Gamli bærinn varð eftirlæti mitt
og ég eyddi þar fleiri stundum, en verki
mínu var holt. Og þar kynntist ég Mitri
Shofar.
III.
Fram af Meiron hóteli voru svalir með
sóltjöldum og náðu fram í fjöruborð, þrep
af svölunum niður að flæðarmáli. Sval-
irnar voru aðalveitingastður hótelsins
hversdagslega og lýstar skrautljósum á
kvöldin. Auk gesta hótelsins sótti þangað
margt manna úr bænum til þess að sitja
í kvöldsvalanum og fá sér hressingu.
Þegar fyrsta kvöldið, sem ég dvaldi
þarna, kom Mitri Shofar. Ég vissi að sjálf-
sögðu engin deili á honum þá. Hann sett-
ist við lítið borð yzt á svölunum, rétt hjá
mér. En það var ekki svo auðgert að
veita honum ekki athygli í þessum hópi i
mislitra ferðalanga og bæjarlýðsins. Hann
var klæddur að hætti bedúinahöfðingja.
Skikkjan hans var úr hvítu, mjúku mada-
polame og túrbaninn sat tígulega á höfð-
inu. Hann var mun hærri á vöxt en títt
MITRI SHOFAR V ARÐ EFTIR í ÍSRAEL, EINN ÖRFÁRRA AR-
ABA. 1 ERZO
1 £RÖTÍÍ
ÍTT-
AF
Hl HANN HAFÐI ÆTLAÐ AÐ RÆNA.
— VIKAN 15. tbl.