Vikan - 09.04.1964, Síða 37

dagslegur. Með vissu mli[llibsili
lyfti hann armi og hrópaði, en
andlit hans afskræmdist af kvöl
og sársauka: „Ég er saklaus! Lifi
Frakkland!“
Hermennirnir stóðu þögulir og
stífir í réttstöðu, og enn heyrð-
ust köllin frá áhorfendunum bak
við hervörðinn, enda þótt sá kór
yrði smámsaman fáraddaðri. Her-
ganga fangans, sem við og við
lyfti örmum eins og strengbrúða
og rauf þögnina með hrópum sín-
um, allt hafði þetta sín annarlegu
áhrif.
Undir lok athafnarinnar nam
Dreyfus staðar sem snöggvast þar
sem lá brotið sverð hans og tign-
armerki þau, sem rifin höfðu ver-
ið af einkennisbúningnum.
■ Sýningin var þar með á enda,
en áhrif þau, sem þeir er til
hennar stofnuðu, gerðu sér von-
ir um að hún hefði á áhorfend-
urna, brugðust gersamlega hvað
marga snerti. í einu dagblaðanna
var frá henni sagt með þeirri
athugasemd, að sæmra hefði ver-
ið að múgnum hefði verið leyft
að myrða hinn sakfellda, þá
hefðu forsprakkarnir fengið það
fram, er þeir vildu, heldur en að
viðhafa þessa dapurlegu sýndar-
athöfn. „Dreyfus tókst að vinna
samúð margra þeirra, sem voru í
vafa“.
Það er að minnsta kosti stað-
reynd, að múgurinn fór hljóðlát-
ari á brott frá athöfn þessari, en
hann kom.
Framhald í næsta blaði.
SKOTIÐ SEM GEIGAÐI
Framliald af bls. 13.
að komast í kynni við yðar fólk.
Vera má, að ég sé tortryggður,
og ég get því miður ekki talað
mál yðar. En mín þjóð hefur
aldrei gert yðar fólki mein. Þér
vitið það að sjálfsögðu?
Hann brosti.
— Ég veit það. Það er langt
frá Islandi til Palestínu.
— Vissulega! Mjög langt. En
ég er kominn alla þessa löngu
leið til þess að geta sagt mínu
fólki satt frá högum yðar, sem
hér búið — einnig yðar kyn-
bræðra.
— Lætur yðar fólk sig varða
hagi okkar hér, svo langt í
burtu? spurði hann.
— Vissulega!
—- Það hlýtur að vera undar-
legt fólk á íslandi, ef þér segið
þetta satt.
— Já, það er mjög undarlegt
fólk á íslandi. Hjarðbændur og
sjómenn og kraftaskáld og sagna-
menn og talsvert hrúgatildur
ofan á þessu af nýtízku siðmenn-
ingu, eins og hér í ísrael.
Hann hló.
— Þetta hrúgatildur er alls
staðar. Það kremur ykkur alla
til bana, áður en lýkur. Það er
búið að kremja mig og mitt fólk.
Hann sat teinréttur, eins og
myndastytta. Augun skutu
gneistum.
— Hafið þér alltaf stundað
kaupmennsku? Þér lítið ekki út
fyrir það.
— Nei, ég er bedúini, hjarð-
maður, ættarhöfðingi. En mitt
fólk er tvistrað og týnt. Það er
þarna hinum megin. — Og það
er dáið.
Hann hvarflaði augunum aust-
ur yfir vatnið. Og það var myrk-
ur í augnaráðinu.
V.
Þau urðu allmörg kvöldin, sem
við Mitri Shofar sátum saman
og hann sagði mér margt. Ég
komst að því, að ættflokkur
hans hafði um langan aldur hafst
við með hjarðir sínar í Haróda-
dalnum og hlíðunum beggja
vegna dalsins. Tyrkneskur stór-
jaðreigandi, effendi, átti allar
þessar lendur. Hann sat í Kon-
standinópel. Árlega var honum
sent tiltekið gjald fyrir réttinn
til beitar og vatnsbóla. Og gjaf-
ir. Þær áttu að tryggja það, að
aðrir ættflokkar fengju ekki
heimildir á beitarréttinum.
- Og svo komu Gyðingarnir,
hófu landnám og tóku frá okkur
landið.
— Þeir keyptu landið, anzaði
ég, —• effendinn var í fjárþröng
og seldi þeim landið. Þeir gengu
að sínu þegar þeir settust að í
Haródadalnum.
- Þér haldið það? En er hægt
að selja land frá fólki, sem not-
ar það? Og hefur greitt fyrir rétt-
inn til þess mann fram af manni?
— Eigandinn hlýtur að mega
ráðstafa sínu landi.
— Eigandinn! Hann hóf brúnir
með fyrirlitningarsvip og yppti
öxlum. — Guð á landið, geitin
stráið og maðurinn þau vatnsból,
sem hann getur varið. Þér þekk-
ið ekki þetta lögmál. Það var
búið að gilda lengi hér um slóð-
ir. Og við ætluðum að láta það
gilda. Það gekk lengi vel þolan-
lega.
En ekki þegar fram í sótti?
— Nei. Faðir minn, sem þá
var ættarhöfðingi, var orðinn
gamall og deigur. Við strákarnir
vildum láta til skarar skríða, en
hann hélt aftur af okkur, óttað-
ist að stórátök og blóðsúthelling-
ar myndu leiða til íhlutunar yfir-
valdanna og opinberrar viður-
kenningar á bólfesturétti. Gyð-
inganna. Þegar hann var fallinn
frá, og ég tekinn við forustunni,
þá var það orðið um seinan að
hreinsa til.
— Svo þið sættuð ykkur við
orðinn hlut?
— Ekki til að tala um. Það
vantaði nú bara! Skiljið þér ekki,
að þetta var að verða barátta
upp á líf og dauða. Landnemarn-
ir þöndu sig út yfir jörðina eins
og óðir menn, girtu, ræstu,
plægðu, sáðu, gróðursettu aldin-
tré. Útyfir tók þegar þeir komu
og stofnuðu landbúnaðarnýlend-
una Kornblómið — Degamia •—
hér suður við útfall Jordanar.
Þetta var ákaflega harðsnúinn
hópur, rússneskir landnemar,
hertir í ofsóknum og mannraun-
um, kunnu ekki að hræðast frem-
ur en við. Þeir tóku bezta land-
ið og lokuðu auk þess fyrir okk-
ur gömlum leiðum, slógu eign
sinni á dýrmæt vatnsból,
— Sem þeir höfðu keypt?
— Já, sem þeir höfðu goldið
fé fyrir. Nú var augljóst, að við
myndum verða að stórfækka
hjörðunum, verða snauðir menn.
Tjöld okkar myndu grotna niður,
úlfaldar okkar verða aflóga dróg-
ar. Við sjálfir klæðast stafkarls-
tötrum.
— Hvað gerðuð þið þá?
— Við hófum skæruhernað,
gerðum þeim allt til miska. Við
rifum niður girðingar þeirra á
næturþeli, hleyptum hjörðum
inn á akrana, brutum ávaxtatré,
eyðilögðum vatnsból. Við bræð-
urnir vorum talsvert djarfir og
ófyrirleitnir I þá daga. Öðru
hvoru náði maður sér í kálf eða
nokkur hænsni. Einstöku sinnum
asna. Við ætluðum að gera þeim
lífið óbærilegt, svo að þeir neydd-
ust til að hverfa á brott.
— Það tókst ekki?
— Nei, það tókst ekki. Þeir
komu sér upp skipulegum varð-
sveitum, og þeir urðu dugandi
skyttur. Dugandi skyttur — það
mega þeir eiga. Og sáu eins og
sjakalar í myrkri. Ég get ekki
neitað því, að það var oft dálítið
gaman að glettast við þá. Maður
var á léttasta skeiði og yfirvöld-
in ekki alltaf á næstu grösum.
Hann varð innhverfur á svip,
brosti eilítið með sjálfum sér,
eins og honum kæmu í hug atvik,
sem honum var ekki óljúft að
Lipur og þægilegur 5 manna
bíll. Loftkæld vél staðsett
aftur í. 4 gírar áfram, allir
samhæfðir.
Einn ódýrasti og bezti bíll
sinnar stærðar.
KRISTINN GUÐNASON H.F.
Klapparstíq 25-27 - Símar 21964, 22675
VIKAN 15. tbl. — gy