Vikan - 09.04.1964, Page 39

PIERPONT ÚR
<<<<<<<<<<<<<<<<<
NÝ GERÐ
<i VATNSÞÉTT
0 HÖGGVARIN
0 SAFÍRSLÍPAÐ GLAS
<1 ÓBROTLEG FJÖÐUR
< < <■< ««<««««
GEFIÐ FERMINGARBARNINU PIERPONT UR
GARÐAR OLAFSSON, úismiðui
Lækjartorgi — Sími 10081
minnast. En varð jafnskjótt mjög
alvarlegur.
— Ég var svo ungur og óreynd-
ur, að ég gerði mér þess enga
grein, að við bræðurnir stóðum
í orrustu, sem var raunverulega
töpuð fyrirfram. Sízt af öllu
varði mig þess, að ísraelsríki
skyldi nokkurntíma verða til og
skapa landnemunum réttarað-
stöðu, sem engan óraði fyrir þá.
Umboðsstjórn Breta var okkur
alltaf hliðhollari en þeim. Mér
er vel kunnugt um það, því að
ég starfaði í þjónustu hennar í
mrög ár og jafnframt sem tals-
maður míns fólks. Ég get full-
vissað yður um það, að ég gerði
Gyðingunum allt það ógagn, sem
mér var unnt.
— Ég rengi yður ekki um það.
Yður hefur ekki skort viljann.
— Nei, en það kom ekki að
haldi. Sárast þykir mér nú í elli
minni til þess að hugsa, að ég
átti þess einu sinni kost, að væng-
stýfa einn örninn þeirra, en fór
í handaskolum fyrir mér. Guð
einn veit með hverju ég hef reitt
hann til reiði, að hann skyldi
leggja þetta á mig. Sá piltur
hefur síðan orðið mínu fólki
óþarfari, en allir hinir til sam-
ans. Það var meiri hörmungin,
að sá strákormur skyldi sleppa.
— Viljið þér segja mér þá
sögu, herra Mitri Shofar? Við
erum sagnamenn, íslendingar.
Ég segi barnabörnum mínum
söguna síðar í kvöldrökkrinu á
íslandi.
— Það er þarfleysa að rifja
það upp.
— Nei, takið þér nú eftir,
herra Shofer. Það er fimmtudags-
kvöld. Þér drekkið með mér
hvíldardagsbikarinn og segið mér
söguna.
— Eg get drukkið með yður
hvíldardagsbikarinn, því ég er
ekki lengur hermaður og því er
ég ekki bundinn af bindindisboði
spámannsins, eins og þér hafið
séð. En ég segi yður ekki söguna
hér.
— Of margir í kringum okk-
ur?
Hann kinkaði kolli.
— Þér vitið aldrei, hvar þeir
geta verið á slangri áttungar
Deganíumanna. Þetta er orðið
eins og sandur á sjávarströnd.
— Við setjumst upp á svalirn-
ar hjá mér.
Við fórum upp og þar lét ég
búa okkur ofurlitla veizlu. Þetta
var í fyrsta sinn, sem Mitri Shof-
ar kom inn í híbýli mín, og hann
skyldi verða þess var, að ég gerði
mér ljóst, að ég hafði ættarhöfð-
ingja í heimsókn. Þó að ætt hans
væri týnd. Við sátum á svöiun-
um. Hálfur máni dró silfurrák á
spegilslétt vatnið. Hinum megin
beint á móti blikuðu Ijósin í Ein
Gev. Og þarna suður í rökkrinu
hvíldi blómlega Deganía í aldin-
lundum sínum, samyrkjunýlend-
an, sem hafði orðið fyrirmvnd
hundraða slíkra í ísrael; fóstra
þeirra og kennari. — Mitri Shof-
ar hóf sögu sína.
VI.
— Það hafði verið erfitt sum-
ar, sífelld vandræði með vatn.
Deganía breiddi úr sér eins og
stórveldi fremst í dalnum og aðr-
ar samyrkjunýlendur tóku við
af henni suður með allri Jórdan.
Þeir voru líka komnir hinum
megin. Þér sjáið ljósin þarna yfir
í Ein Gev. Það voru orðin ein
fimmtán ár síðan þeir byrjuðu
og við höfðum háð við þá margar
snerru, en alltaf farið halloka.
Sem vonlegt var. Þeim fór sí-
fjölgandi. Þeir áttu landið og
voru að verða ríkir. Okkur fór
fækkandi og við vorum að verða
fátækir.
Þetta haust lágum við með
hjörðina hér suðvestur á heið-
unum, hérumbil beint í vestur af
Deganía. Það var óáran í skepn-
unum. Kiðlingarnir féllu og lömb-
in voru hqruð. Það leit illa út.
Aldrei hafði ég séð úlfaldann
minn jafn niðurdreginn og ótót-
legan. Það var urgur í fólkinu,
þó að það þyrði ekki að mögla.
Ósjálfrátt bitnaði gremja þess og
vanlíðan á mér. Það var ættar-
höfðingjans að ráða bót á vand-
kvæðunum. Það var farið að gera
samanburð á giftuleysi mínu og
hamingju föður míns. Mér sveið
þetta ákaflega, fannst ég ekki
eiga sök á vandkvæðunum og
kenndi Gyðingunum um. Ég var
farinn að hata þá heilu hatri.
Einhverntíma, já, einhverntíma
skyldi ég taka þeim tak, svo að
þá munaði um — ekki sízt Deg-
aníumönnum.
Svo var það einn haustdag, að
ég skrapp til Tiberias í verzlun-
arerindum. Ég var í þann veginn
að ljúka erindum mínum, þegar
mér verður gengið fyrir húshorn
og sé hvar strákur frá Deganía
er að búa upp á asna í portinu
hjá Nathan Ben Azór, kaup-
manni. Þetta var fjórtán, fimmt-
án ára naggur og hafði þegar orð
á sér fyrir að vera bezta skytt-
an í Deganía. Jæja, ég snarhörf-
aði aftur fyrir hornið. Ég var að
vona, að hann hefði ekki séð mig.
Því nú hafði ég ákveðið að pilt-
ur skyldi fara labbandi heim í
kvöld, en ég hafa asnann og haf-
urtaskið. Það mátti ekki minna
vera. Sennilega var hann einn á
ferð og líklega vopnlaus. Það gat
ekki betra verið.
Ég reikaði dálítið um bæinn til
þess að sjá hvort ég yrði var
við fleiri Deganíumenn. Ég varð
engra var. Þá smokraði ég mér
eftir fáförnum götum út úr bæn-
um og lét úlfaldann brokka utan
þjóðvegar hér suður ásana, þang-
að til ég komst á móts við klif-
in hjá Tel Afúla hér syðst á
ströndinni. Þekkið þér hvernig
þar hagar til?
— Já, klifin ganga alveg fram
að vatninu, vegurinn hefur verið
sprengdur í gegn um þau, stór-
grýtisurð fyrir framan, standberg
fyrir ofan. Ef ég man rétt, þá
eru klifin þrjú.
— Alveg rétt, og djúpar geilar
inn í bergvegginn á milli þeirra.
Það eru gömul jarðföll. Nú faldi
ég úlfaldann í jarðfalli fyrir ofan
klifin, en bjóst sjálfur um í