Vikan - 09.04.1964, Side 15

að heyra hann segja það, íékk
hana til að hríðskjálfa. Hún
þrýsti sér upp að veggnum og
starði á mennina tvo — Paul ró-
legan og sjálfsánægðan, Slater
hæglátan og kæruleysislegan.
Hann er algjörlega tilfinninga-
laus, hugsaði hún. Og Paul, hann
er illmenni, eða geðveikur.
— Þú tókst hlekkinn, var það
ekki? Hún spurði að nokkru
leyti af forvitni, en þó frekar
til að draga allt á langinn. Rödd
hennar var hás, en róleg. Paul
leit á hana og svipur hans lýsti
næstum hrifningu.
— Jæja, svo að þú gazt þér
þess til. Já, ég hef frá byrjun
haldið að þú værir greind stúlka.
Það var leitt, að þú varst ekki
hér til að hjálpa mér . . . Hann
sá hatrið í augum hennar og
skellihló. — Þú þarft ekki að
verða svona æst. Þú verður að
viðurkenna, að þetta var sniðug-
lega reiknað út. Keðjan milli
síðustu stólpanna hékk niður og
það var hún, sem vann verkið
fyrir mig, meðan ég sat og drakk
með kunningja mínum í margra
kílómetra fjarlægð. Gat ekki haft
betri fjarvistarsönnun, eða hvað?
Þegar hann þagnaði, stóð Mari-
an þögul og þrýsti sér að veggn-
um meðan hún reyndi að hafa
taumhald á reiði sinni og hræðslu.
—- Hann var gamall nísku-
púki, sagði Paul hugsandi. —
Þegar hann vildi ekki iáta mig
hafa meiri peninga, varð ég að
taka til minna ráða . . . Hann
brosti. — Svo einfalt er þetta.
Marian réði nú ekki lengur
við reiði sína. — Þú . . . þú . . .
ónáttúrlegi óþokki . . .
—■ Jæja, nú er nóg komið!
Hann leit glettnislega á hana.
— Engar svívirðingar! Við skul-
um skilja sem vinir.
— Skilja . . . ?
Hann stóð upp. — Ég er
hræddur um að við neyðumst til
að láta þig fara sömu leið og
Joe frænda, góða mín. Þú skilur,
ég get ekki treyst því að þú þegir
yfir þessu. Þú veizt allt núna,
er það ekki? Þar að auki....ertu
fyrir mér. Ég verð að ná í ein-
hverja peninga. Helzt mikla pen-
inga. Og ef . . . ef það verður
séð fyrir þér, þá fæ ég þá. Alla
peningana hans Joe frænda. Slat-
er fær líka sinn hluta. Þá geturðu
skilið hvers vegna . . .
Hún hafði verið að hugsa um
það síðustu sekúndurnar. Hún
iyfti handleggnum - - og kastaði
handtöskunni beint í andlitið á
Paul og hljóp um leið út um
dyrnar. En það var auðvitað von-
iaust. Kjarkmikil tilraun, en . . .
Þeir náðu henni frammi í for-
stofunni og í þetta sinn tóku þeir
engum vettlingatökum á henni.
Hún gnísti tönnum af sársauka,
þegar þeir sveigðu handleggi
hennar aftur fyrir bak og héldu
henni þannig meðan hún brauzt
um.
- - Það er mjög leiðinlegt að
þurfa að gera þetta, sagði Paul
meðan hann keflaði hana. ■— Þú
hefur alltof margar snilldarleg-
ar hugmyndir. Viltu koma með
góðu, eða verðum við að — ja,
hvað eigum við að kalla það,
telja þig á að koma með okkur?
Hún ætlaði sér ekki að fara
með góðu, hvað sem það kostaði.
Hún ætlaði að stríða á móti og
gera það sem allra erfiðast fyrir
þá.
Alla leiðina út að bílskúrnum
streyttist hún á móti, sló og
sparkaði. Paul sleppti henni sem
snöggvast og bölvaði af sársauka.
En það var ekki nóg, því að
Slater var þarna líka og sló
hana bylmingshögg í höfuðið
með beinaberri hendinni.
Hún hlaut að hafa misst með-
vitund í nokkrar mínútur, því
að það næsta, sem hún heyrði,
var hljóðið í bílvélinni og radd-
ir beggja mannanna. Þeir töluðu
lágum rómi, er. reiðilega, því
að þeir voru í hörkurifrildi. Hún
var of ringluð til að gera sér
ljóst hvað þeir voru að tala um,
en henni heyrðist sem Paul vildi
losa sig við hana á þann hátt,
sem hann hafði hugsað sér, en
Slater hafði eitthvað á móti því.
—■ Það er hættulegt, heyrði
hún lögfræðinginn segja. — Það
er að minnsta kosti tvennt, sem
lögreglan getur fett fingur út í
seinna. Það er miklu betra að . . .
— Þegiðu, sagði Paul æstur.
-— Setztu í aftursætið og við
skulum reyna að fara að koma
okkur af stað. Auðvitað er það
hættulegt. Hvað er ekki hættu-
legt? Við verðum bara að nota
skynsemina og treysta á heppn-
ina.
Lögfræðingurinn tautaði eitt-
hvað og settist síðan inn í bíl-
inn, og svo óku þau af stað.
Marian þekkti aftur gula bílinn,
sem hún hafði verið svo stolt af
að eiga, fyrir aðeins tuttugu og
fjórum tímum síðan. Hún sat
við hlið Pauls í framsætinu. Hún
sneri aumu höfðinu aðeins að
honum og sá hann sitja boginn
við stýrið. Hann var náfölur og
Framhald á bls. 28.

I næsta blaði hefjum við
nýja framhaldssögu
DR. NO
Eftir lan Fleming
Hafið þér gaman af spsnnandi sakamólasögum? Hafið þér
gaman af sögum meS hæfilega miklu óstarívafi? Þó hafiS
þér gaman af DR. NO.
Sagnn gerist á Karabíska hafinu. Byrjar á Jamaica, en berst
síSan út á hina dularfullu eyju Crab Key, einkaríki dr. No,
sem er dularfyllstur af þessu öllu. ÞiS kynnizt leynilagreglu-
manninum James Bond, sem er orSinn jafn frægur og
Sherlock Holmes og Poirot bóSir til samans, auk þess sem
hann lendir í mun æsilegri ævintýrum, þiS fóiS aS skyggnast
inn í margbrotiS sálarlíf dr. No, og svo er þaS stúlkan Honey
— fagurlimuS, glögg og sterk, og ber enga virSingu fyrir
fötum. — ÞaS sér enginn eftir aS lesa DR. NO, framhalds-
söguna, sem byrjar í næsta blaSi.
Myndin verður sýnd í
Tónabíói er hún tieffur
birzt í Vikunni