Vikan - 09.04.1964, Qupperneq 21

y Hardy
Peggy fleygði nuiikmm smápen-
ingum á borðið. — Qg þú þ;:rft
ekki að tala við migiframar.
Julian horfði á hana þe; ast
milli borðanna og út á gö. una.
Hann glotti framan í þjóninn. —
Nú, hvers vegna stendurðu þarna
eins og glópur? Af hverju færðu
þér ekki sæti? Þjónninn leit til
himins og yppti öxlum eins og
til þess að sýna takmarkalaust
umburðarlyndi sitt og til þess að
samhryggjast Julian, síðan labb-
aði hann sér í burtu til þess að
sinna öðrum viðskiptavini.
Peggy átti í einhverjum vand-
ræðum við að koma bílnum út
úr stæðinu, og skyndilega fannst
Julian hann hafa hegðað sér illa.
Hann flýtti sér til hennar.
— Peggy, sagði hann, —
heyrðu, ég meinti þetta ekki, fyr-
irgefðu. Þú þarft ekki að þjóta
burt í fússi.
Peggy varð heldur klaufaleg
við stýrið, því að hún ók laust á
bílinn fyrir framan.
-—■ Fyrirgefðu, sagði Julian, —
láttu nú ekki svona, láttu ekki
eins og þú sért einhver prima-
donna.
Peggy sagði öskuvond: — Vilj-
ið þér fara, Soames. Ég vil ekki
sjá yður meira.
— Láttu nú ekki svona. Fólk-
ið er farið að horfa á okkur.
Peggy rykkti bílnum afturá-
bak, og Julian sagði: — í guð-
anna bænum! Stilltu þig, ef þú
ætlar að fara eitthvað, þá skal
ég keyra.
— Kemur ekki til mála.
— Að sjá þig, rykkjandi bíln-
um fram og aftur. Hvað heldurðu
að hann sé, skriðdreki? Hann
teygði sig í bíllykilinn og slökkti
á bílnum. — Ég er dauðhræddur
um að þú farir þér að voða í
þessu skapi.
— Fyrst segirðu að ég sé poka-
leg, og nú segirðu að ég kunni
ekki að keyra.
— Ég sagði ekki að þú værir
pokaleg.
— Þú sagðir það víst.
—■ Ég sagði bara að þú gerðir
þér far um að vera pokaleg. Það
er allt annað.
— Þú ert búinn að ausa yfir
mig svívirðingum.
— Þú hefur nú ekki beint farið
vel með mig, er það?
— Þú átt þetta állt skilið.
Julian var farið að hitna í
hamsi á ný, og hann sagði: —
Hvað þá með þig? Hver hefur
skipað þér að njósna um alla sem
koma nálægt Annabelle?
— Ég er alls ekki að njósna.
— Nú hvað viltu þá kalla það?
Ætli þú sért bara ekki hrædd um
að hún giftist, því að þá þarf
hún ekki einkaritara lengur.
— Þú ættir að skammast þin
fyrir að segja þetta.
— Qg þú ættir að skammast
þín fyrir að segja, að ég sé að
reyha að næla mér í hana.
— Það getur verið, en það má
ekki minnast á þetta án þess að
þú sparkir á ólmist eins og
krakki, sem er að taka tennur.
— Hver er að sparka og ólm-
ast? hrópaði Julian. — Líttu bara
á sjálfa þig.
-— Ég meina hvert orð af því
sem ég segi. Og þú ert ekkert
annað en sektin uppmáluð. Það
sem ég sagði áðan er satt — þú
ert að fela eitthvað, og þú ert
dauðhræddur um að ég komist að
því hvað það er.
— Og hvað ert þú hrædd við?
Þú felur þig bak við þessi bann-
sett hornspangargleraugu.
— Ég gæti gengið með geim-
farahjálm ef mér sýndist svo.
— Þú værir sannarlega ekk-
ert kjánalegri þótt þú gerðir það.
—■ Ég væri ekki nærri eins
kjánaleg og þú verður þegar mér
tekst einhvern tíma að koma upp
um þig.
— Heyrðu mig nú, Peggy,
sagði Julian með samanbitnar
tennur, -—• fáðu nú þetta inn í
þinn þvermóðskukoll: Ég hefi
engan áhuga á Annabelle.
— Á hverjum -— á Miss Mat-
ilda?
— Ég tek að minnsta kosti
Miss Matilda fram yfir þig.
— Ég gæti bezt trúað því. Ég
á enga peninga.
—■ Jafnvel þótt þú ættir helm-
ingi meira en Annabelle.
— Þú, sagði Peggy, -— ert ekki
aðeins hlægilegur. Þú ert fyrir-
litlegasti, ósvífnasti, viðurstyggi-
legasti — hún steig út úr bíln-
um og skellti á eftir sér — mað-
ur sem ég hefi kynnzt á ævinni.
Julian sagði: — Og hvert held-
urðu að þú sért að fara núna?
—■ Ég.ætla að ná mér í leigu-
bíl. Þú getur sjálfur farið með
þennan bíl heim.
Jlian benti henni valdsmanns-
lega að stíga aftur inn í bílinn.
Peggy sagði: —■ Hvaða rétt
hefur þú til þess að skipa mér.
— Láttu ekki svona.
Peggy hló og sagði ánægð: —
Og nú ætlarðu allt í einu að fara
að verða kurteis?
-— Inn í bílinn.
— Mér þætti gaman að sjá
hvernig þú ætlar að koma mér
inn í bílinn. Ég fer ekki fet með
þér. —-
— Jæja þá, mér er fjandans
sama! Leigubíll ók þarna fram
hjá og Peggy gekk út á gang-
stéttina og veifaði til hans: —
Taxi! Bíllinn nam staðar og Juli-
an heyrði hana segja við bíl-
stjórann: — Rue Céléstine, s‘il
vous plait.
Leigubíllinn ók af stað og Juli-
an stóð eftir á gangséttinni og
horfði á bílinn hverfa fyrir næsta
horn. Þetta gekk ekki allt of vel,
hugsaði hann. Hann hegðaði sér
eins og kjáni. Það var engu lík-
ara en að hann væri orðinn skot-
inn í Peggy. En þetta var frá-
leit hugmynd. Þetta viðrini? En
sú hugmynd.
Leigubíllinn var kominn niður
á markaðstorgið, þegar Peggy
sagði við bílstjórann: — Augna-
blik. Ég hef skipt um 'skoðun. .
— Hvert þá, mam'selle?
Peggy hugsaði sem svo, að hún
yrði bókstaflega að komast að
því hvað þetta væri með Julian.
Hann hafði sakað hana um njósn-
ir, var það ekki, svo að nú ætlaði
hún svei mér að láta til skarar
skríða. Þetta var honum sjálfum
að kenna.
Hún sagði: — Ég ætla á Hotel
Martinique.
Hún kom út úr skrifstofu
hótelstjórans og gekk niður í
anddyrið svo sem klukkustund
síðar. Hótelstjórinn hafði ekki
farið í neinar grafgötur með
þetta. Þessi Soames hafði búið
þarna, einmitt um það leyti sem
hann hafði þótzt hafa verið að
vinna í París. Þessi maður bíl-
stjóri? En sú fjarstæða. Hann
hafði reyndar ekið kappaksturs-
bílum. Og það sem meira var,
hann gat ekki borgað reikning-
ana sína, svo að sú rauðhærða
varð að gera það. Og sú rauð-
hærða og einhver hnefaleika-
kappi höfðu náð í hafurtask hans
fimm dögum áður.
Peggy sagði dyraverðinum að
ná í leigubíl. Nú yrði hægðar-
leikur einn að losa sig við Soam-
és. Hvað var það sem Augustus
Green hafði sagt fyrsta daginn? ‘
Ef Soames reyndist vera svikari,
ætlaði Green að sparka honum
út hið snarasta. Jæja, þess yrði
ekki langt að bíða. Hún hafði
sagt Julian í bílnum um morgun-
inn, að hann yrði ekki hjá þeim
út vikuna, og sú yrði heldur ekki
raunin. Hann skyldi fá að fara,
og með skömm í þokkabót, áður
en f jórði dagur hans væri á enda.
Tuttugu mínútum síðar yrði
hún komin heim í Villa Florent-
ina, og þá ætlaði hún að leysa
frá skjóðunni. Og hún skyldi
jafnvel segja þessum Mr. Pimm
þetta, ef hann væri þá heima
í Villa Florentina.
7. KAFLI.
Mr. Pimm reyndist vera þar.
Hann hafði verið vingjarnleik-
inn uppmálaður þegar Matilda
frænka hringdi í hann snemma
dags og sagði honum um blóma-
bílinn, rauðu rósirnar, kortið til
Annabelle, sem á stóð: „Við
kynntumst í tunglskini, vonandi
sjáumst við bráðlega á ný“, kom
Henri stuttu síðar. Charles hafði
vísað Henri á dyr samstundis.
Mr. Pimm hafði miklar áhyggjur
af þessu öllu, og hann krafðist
þess að fá að koma. Hann ætl-
aði að leggja strax af stað, bíl-
stjórinn hans, Eddie Bell myndi
aka honum.
■— Kæra Miss Matilda, sagði
hann, þegar Charles hafði tekið
við hatti hans og staf og vísað
honum inn í setustofuna — en
sú óskammfeilni. Hann ætlar sér
að hremma Annabelle undireins.
Matilda frænka: — Og kemur
svo beint í kjölfar blóma sinna.
— Argasta svívirðing. Þið
verðið að segja mér, kæra Miss
Matilda, hvað kom fyrir. Sáuð
þér þorparann sjálf?
Hún hafði reyndar ekki séð
hann; hún hafði látið Charles
sjá um þetta. Auðvitað hafði
hann spurt eftir Miss Annabelle;
Charles hafði sagt honum að hún
væri ekki heima. Þá hafði hann
spurt efir Miss Mehaffey. Miss
Mehaffey var heldur ekki heima.
Þá hafði hann sagt að hann
. mundi hringja í þær, en Charles
hafði svarað því til, að enginn
mundi verða heima. En Mr.
Grúnewald sat fast við sinn keip.
Hann hafði sagt, að þá mundi
. hann skrifa, og það var þá sem
Charles, samkvæmt fyrirmælum
Miss Matilda, auðvitað, sagði hon-
um, að bréf hans yrðu endur-
. send, og að svo mæltu hafði hann
• skellt hurðinni.
— Gott, gott, sagði Mr. Pimm,
— svona á að fara að því. Nú
átti þessi skepna Grunewald að
vita að þið hafið séð við hon-
um, Þessir tveir þorparar í gær-
kvöldi voru í liði með honum,
hann kom alls ekki Annabelle
til hjá;lpar, og það er bezt að
láta hann sigla sinn sjó.
— Ég held það, já, sagði Miss
Matilda raunamædd. — Það
verður víst svo að vera.
Mr. Pimm settist og spennti
greipar til að sýna, hversu feg-
inn hann varð málalokum. —-
Kæra Miss Mitilda, sagði hann,
hann átti þetta skilið.
— Ég vona það, Mr. Pimm.
•—■ I yðar sporum hefði ég ver-
ið ennþá strangari.
— Samt hefi ég einhverjar
áhyggjur af þessu.
— Nei, nei, kæra Miss Mat-
ilda, ekki tala um. Þér megið
ekki ásaka sjálfa yður fyrir að
reka þennan þorpara á dyr.
Framhald á bls. 50.
VIKAN 15. tbl.
21