Vikan - 09.04.1964, Qupperneq 47

sSSSí®®”
...og þér trúið því ekki
að blað sé í rakvélinni.
Hvers vegna? því húð yðar finnur ekki fyrir
Bláu Gillette Extra rakblöðunum—jafnvel þótt
skeggrót yðar sé bæði hrjúf og hörð. Sann-
færist með því að setja Bláu Gillette Extra
blöðin í rakvélina—og þér fáið þann frískasta,
hreinasta og þægilegasta rakstur, sem þér
hafið nokkru sinni fengið.
Gillette*
Raksturinn óviðjafnanlegi
Gillette er skrásett vörumerki
Hann hafði meðfæddan frá-
sagnarhæfileika. Skáldlega og
myndrænt lýsti hann blómabreið-
um, háfjöllum, litlum eikartrjá-
lundum, stóra, stóra furutrénu,
sem stóð eitt sér. Dimmum hell-
um, síhlægjandi lækjum undir
litsterkum regnboganum, hvítum
jökulbungum, tæru fjailalofti, og
víðáttunni, sem virtist endalaus.
Svo vel lýsti Ólsen þessu öllu,
að með tímanum fékk Lampus
einkonar heimþrá til þessa dá-
samlega staðar, rétt eins og hann
hefði sjálfur fæðzt og átt sína
bernsku í þessu ævintýralandi.
Lampus átti auðvelt með að
reikna út hvar þennan stað var
að finna, eftir hinni skýru lýs-
ingu Ólsens á staðháttum, lofts-
lagi og fleiru. Hann bar lýsing-
arnar saman við landakort, ferða-
sögur og bækur um landafræði.
Það var ekkert um að villast,
Ólsen hlaut að hafa átt heima
einhvers staðar nálægt upptökum
Cuvofljótsins. Og svo, eitt kvöld,
þegar apinn, sjálfsagt í eitt þús-
und tuttugasta og sjöunda skipt-
ið, dásamaði ættland sitt með
mörgum fögrum orðum, var
það að þeirri hugsun laust
niður í höfuð Lampusar, að
auðvitað gætu þeir tekið sér
ferð á hendur og heimsótt
staðinn. Eftir að hafa velt
þessu fyrir sér um stund, leitaði
hann álits Ólsens á málinu.
Apinn, sem hafði tamið sér
stillingu og kurteisi, sleppti sér
alveg af gleði. Hann hoppaði upp
í ljósakrónuna, rólaði sér þar
fram og aftur og söng djúpri
rödd sem minnti á Poul Robeson:
It is a long way to Tipparery
it is a long way to go —
Ef maður hefur ráð á að veita
sér hvað sem manni dettur í hug,
líður sjaldan langur tími frá
áætlun til framkvæmda. Atta
dögum seinna voru þeir Lampus
og Ólsen komnir um borð í þýzkt
gufuskip, sem ætlaði til Sao
Paola de Loanda. Ungur, auðug-
ur maður, aleinn á ferð með apa,
vatki auðvitað talsverða athygli.
En Lampus hélt sig utan við all-
an félagsskap. Honum leiddist
fólk, yfirleitt, og hinar svonefndu
kurteislegu samræður voru hon-
um til óbærilegra leiðinda, svo
heimskulegar og tómlegar að
engu tali tók. Þegar hann horfði
á pokalega Þjóðverja og Portú-
gala sitja sveitta yfir bridge í
reyksalnum, og konur þeirra
slúðrandi og baktalandi hver
aðra, hugsandi um það eitt að
sýnast fínar í gegn, andvarpaði
hann fullur leiða:
Sem sagt, svona langt erum við
komin, höfuð sköpunarverksins.
Frá Loanda fóru þeir með öðru
skipi til Benguela, og þar fengu
þeir sér nokkra negra til fylgd-
ax-, síðasta áfangann. Þeir ferð-
uðust yfir landið á svipaðan hátt
og vísindamenn, jafnt í jurta- og
dýrafræðum. Eftir að hafa ferð-
azt yfir þurra, gróðurlausa
ströndina, komu þeir að þéttum
frumskógi, sem þeir urðu að
höggva sér leið í gegnum, síðan
lá leiðin upp í mót, hærra og
hærra, landslagið var síbreyti-
legt, það var eins og að ferðast
frá norðri til suðurs eða frá
Sikiley til Thúringen. Og loks-
ins komu þeir til fyrirheitna
landsins, með blómsturbreiður,
fjallatoppa, dimma hella, skopp-
andi læki og stórfljót, í fáum
orðum sagt, þarna var það land,
sem Ólsen hafði geymt í endur-
minningum sínum, og hann fann
að hann var kominn heim. Þetta
mikla ferðalag hafði mikil áhrif
á Lampus. Vissulega hafði hann
lagt af stað, sem ungur glaðlynd-
ur maður í blóma lífsins, á leið
í sumrafrí, en samt fölleitur, með
innfallið brjóst, langþreyttur af
lestri og heilabrotum, fullur af
allskonar ímyndunum og grillum
um lífið og tilveruna. Þetta nýja
líf, stöðug hreyfing og áreynsla
undir berum himni, daglega eitt-
hvað nýtt að sjá, maturinn ein-
faldur og hollur, allt þetta varð
til þess að gera hann hraustlegri,
honum hafði aldrei fyrr liðið
svona vel. Hann varð sólbrennd-
ur, fékk roða í kinnarnar og all-
ur líkami hans stæltist. Það var
eins og hann hefði hækkað og
þreknað. Aftur og aftur sagði
hann við sjálfan sig: Hræðilegur
heimskingi hef ég verið. Hvers
virði eru allar heimsins bók-
menntir hjá því að sjá sólina
koma upp á morgnana. Og hvað
eru öll heimsins listaverk hjá
fegurð lájifblaðsins, eða e|inni
fuglsfjöður? — Aldrei hafði hann
verið svona hamingjusamur,
svona innilega glaður af því einu
að vera lifandi, vera til. Honum
varð sífellt ljósara að öll ævi
hans hingað til, hafði verið eins-
konar brjálsemi, og að hann
mundi aldrei aftur geta tekið upp
sína fyrri lifnaðarhætti.
Snemma, morgun einn, stóðu
þeir upp frá bálinu, Lampus og
Ólsen, og lögðu af stað í smá
könnunarferð. Negrarnir lágu
enn þá í tjaldinu í fasta svefni.
Upphaflega höfðu negrarnir sof-
ið úti við bálið, en Lampus og
Ólsen í tjaldinu. En eftir því sem
þeir komu hærra upp í fjöllin og
loftslagið varð kaldara, sá Lamp-
us að negrarnir þoldu illa breyt-
VIKAN 15. tW. — 47