Vikan - 09.04.1964, Síða 43

SkotiS sem geigaði
Framhald af bls. 40.
— Við lifðum í löglausu ríki,
sem var í upplausn og brotum.
Ófriðarástandið milli okkar var
viðurkennt af báðum aðilum og
hvorugur hlífði hinum. En nú
er ég borgari þessa lands og virði
lög þess. Kaus það af frjálsum
vilja fremur en flóttamannslíf og
hrakninga hinum megin — vegna
barna minna.
— Það er betra svo?
— Allah er miskunnsamur.
Allah ræður.
Ég kvaddi Mitri Shofar í búð-
inni hans daginn, sem ég fór
frá Tiberias. Þá keypti ég af hon-
um litla brjóstnál úr grafinni
skel. Á henni er mynd af Helgi-
dóminum á bjarginu, moskunni
fögru, þar sem musteri Salómons
stóð. Áður en hann vafði hana
í pappír, laut hann höfði, lagði
hina helgu mynd að enni sér og
sagði.
— Allah er miskunnsamur.
Þegar ég gekk út úr búðinni,
hafði hann tekið bænarábreiðu
sína fram. ☆
VITNI AÐ HNEYKSL-
INU
Framhald af bls. 17.
„Þú ótt ekki að borða með fingr-
unum", endurtók hún og rödd henn-
ar var æst og annarleg; „það gera
ekki nema bændadurgar".
„Er ég þá ekki bóndadrugur, eða
hvað?"
„Já, ef þú hættir ekki þessum
ósið, þá ertu það".
„En þú? Hvað ert þú þá?"
„Eg veit það ekki og hef eng-
an áhuga á að vita það . . . en
hættu að borða með fringrunum".
„Þú ert sveitarlimur, nöldur-
sk|óða og fábjáni".
Hún kveinkaði sér við skammar-
yrði hans, eins og einhver hefði
grýtt vínglasi í andlit henni. Síðan
mælti hún af virðuleik: „Það má
vel vera, að ég sé sveitarlimur, en
það eitt er víst, að heima hjá mér
borðuðum við ekki með fingrunum".
„Það segir sig sjálft; þið höfðuð
aldrei neitt að borða".
„Valentino"
„Þegiðu, fábjáninn þinn!"
Þá missti hún loks stjórn á sér.
Hún laut fram, hvessti á hann aug-
un og hvæsti á hann milli saman-
bitanna tannanna: „Ég hef aldrei
sagt þér hvað mér finnst um þig . . .
en nú er stundin komin: Þú ert
ruddi, bóndadurgur og skepna . . .
þú ert til einskis nýtur nema að
græða peninga. Ef þú værir nú
samt sem áður dálítið myndarlegur
— en því er ekki að heilsa, dverg-
urinn þinn!"
Bersýnilega særði það hann mest,
að hún skyldi kalla hann dverg.
Það mátti ekki andartaki seinna
vera að ég drægi mig í hlé; ann-
ars mundi hann hafa rutt mér um
koll, þegar hann spratt úr sæti sínu
og stökk að konu sinni, sem sat
hreyfingarlaus fyrir hinum enda
borðsins og virti hann fyrir sér, föl
og með kuldalegt bros um varir.
Þegar eiginmaður hennar stað-
næmdist frammi fyrir henni, hvessti
hún á hann augun. Hann barði
hana í andlitið, tvívegis. Hún reis
úr sæti sínu og gekk út úr stofunni,
hægum skrefum; hann fylgdi henni
eftir, óður af reiði; síðan heyrði
ég vein og öskur frammi á gang-
inum, en það var hann, sem öskraði
og hendur munu hafa verið látnar
skipta, en ég sá ekki hvað gerð-
ist. Ég bar hljóðlega fram af borð-
inu eins og ég var vanur og hélt
síðan til herbergis míns. Satt bezt
að segja, þá hafði þetta ekki sér-
lega mikil áhrif á mig,- í fyrsta lagi
hafði mig lengi grunað að til at-
burða mundi draga, í öðru lagi
þá gerast slíkir atburðir yfirleitt
undir borðum, og á langri þjóns-
ævi minni hef ég orðið sjónarvitni
að slíku oftar en ég hef tölu á —
jafnvel enn heiftarlegri átökum en
þetta.
Ég var snemma á fótum morgun-
inn eftir og fór að taka til hendinni
í anddyrinu. Það ríkti djúp þögn í
húsinu, sem hvergi þekkist nema
til sveita. Ég fór að bursta skó, sem
hann átti, stóð úti við galopinn
gluggann, [ sólskininu, og raulaði
fyrir munni mér. Þá voru dyrnar
fram á ganginn skyndilega opnað-
ar, og hún stóð á þröskuldinum.
Mér varð litið á hana, og það
leyndi sér ekki að höggin höfðu
verið mörg og vel úti látin. Ann-
að augað blámarið og stokkbólg-
ig — ósvikið glóðarauga, sem verð-
ur smásaman grænt og að lokum
gult og hverfur ekki fyrr en eftir
mánuðinn. Þessi áverki gerði hana
undarlega ásýndum, skoplega og
brjóstumkennanlega í senn. Mér
varð starsýnt á hana, þvert gegn
vilja mínum. Þá sagði hún: „Rem-
egio — mér þykir það ákaflega
leitt, en ég er tilneydd að segja
yður upp starfinu".
Þessu hafði ég, satt bezt að
segja alls ekki búizt við. Og þarna
stóð ég með galopinn munninn,
stóð með skóinn á annarri hend-
inni og glápti á hana. Loks stam-
aði ég út úr mér: „En, signora —
hvað hefur mér orðið á, svo að þér
sjáið yður tilneydda að segja mér
upp stöðunni?"
Hún svaraði kuldalega: „Ekki
neitt. I rauninni líkar mér mjög
vel við yður".
„En hvað þá?"
„Ég verð að láta yður fara vegna
þess sem gerðist í kvöld er leið".
„Hvaða þátt átti ég í því?"
„Þér áttuð ekki neinn þátt í því,
en þér heyrðuð og sáuð allt, sem
fram fór — og ég þoli ekki þá til-
hugsun að hafa yður hér á heimil-
inu, eftir það, sem þér heyrðuð
og sáuð".
„En signora . . ." sagði ég og
skildi nú loksins hvað hún var að
fara, „ . . . þetta er ekki annað en
það, sem alls staðar getur átt sér
stað . . . að hjón lendi í hár sam-
an, rífist og láti hendur skipta —
það gerist jafnt með háum og lág-
um, og ég get svarið við sáluhjálp
mína, að hvað mig snertir, þá er
eins og ég hafi hvorki heyrt eða
séð".
„Það má vel vera, en ég má
ekki til þess hugsa að hafa þann
mann í minni þjónustu, sem heyrði
það og sá. Mér þykir það leitt,
en ég verð að láta yður fara".
„En, signora — þér leggið fram-
tíð mína í rústir".
„Ég skal gefa yður beztu með-
mæli", sagði hún, og þar með var
' hún farin.
Sklijið þið þetta? Það voru
þau, sem rifust og börðust; en ég,
sem ekki átti minnsta þátt I því,
varð að gjalda þess. Ég gerði ekki
neitt til að benda einmitt á þetta
atriði, ekki leitaði ég heldur til
húsbóndans, sem mundi áreiðan-
lega hafa viðurkennt að ég hefði
á réttu að standa; í raun réttri féll
mér vel við hana, og ég skildi
hana og fann að návist mín hlyti
að verða til þess að auðmýkja hana
meir en orðið var. Auk þess mundi
hún hafa lagt fæð á mig, svo að
ég hefði orðið að fara hvort eð
var. Ég hreyfði því ekki neinum
andmælum; tók saman föggur mín-
ar þá seinna um daginn, án þess
að hirða um umsaminn uppsagnar-
frest. En nú komum við aftur að
því, sem ég minntist á í upphafi
— ef hún hefði verið sönn húsmóð-
ir, borin til valda á sínu heimili,
þá hefði annað eins og þetta aldrei
komið fyrir. Sönn, fædd húsmóðir
veit ekki einu sinni af þjónustu-
fólkinu; sér það ekki frekar en
loftið, sem hún andar að sér. Hún
getur meira að segja afklæðzt að
þjóni sínum ásjáandi og reiðzt eig-
Gfl&Ub
25 verzlunardeildir
— SPARIÐ SPORIN —

rxi GBILL
44
Nú geta allir „GRILLAÐ", úti á svölum,
úti í garði eða úti í sveit.
Við höfum fyrirliggjandi 3 stærðir af
„ÚT! GRILLUM":
12 tommur
18 tommur
23 tommur
m/borði
Við höfum einnig
BAR-B-Q BRIQUETS
(Brúnkol
sem eru sérstaklega fyrir „ÚTI GRILL"
í 10 Ibs. og 20 Ibs. pokum.
wjjélGGh&Wl
VIKAN 15. tbl. —