Vikan - 09.04.1964, Blaðsíða 48

inguna, svo hann eftirlét þeim
tjaldið.
Sólin var enn ekki komin upp,
en fjallatindarnir í austri voru
að fá rauðleitan blæ, sem breidd-
ist út og varð bjartari með ótrú-
legum hraða. Sólin hlaut að koma
í ljós við sjóndeildarhringinn von
bráðar.
Loftið var hreint og tært, og
allt var svo hljótt að Lampus
nam öðru hverju staðar til að
hlusta. Aðeins einn og einn
gjálfrandi lækur rauf þögnina,
öðru hvoru. Á eftir virtist þögn-
in ennþá meiri. Lampus gekk
þarna um og hugsaði með sér að
ekkert jafnaðist á við þessa dá-
samlegu fjallakyrrð. þá, skyndi-
lega og óvænt, hrópaði Ólsen
upp: Hún er orðin býsna þreyt-
andi þessi grafarþögn. Bara að
maður hefði nú ferðaútvarps-
tæki!
Þeir höfðu gengið röskan hálf-
tíma, þegar Ólsen þreif allt í einu
í handlegginn á Lampusi. — Mér
finnst ég hafa komið hér áður,
sagði hann í mikilli geðshrær-
ingu, og eftir stutta þögn: -—• Já,
það er áreiðanlegt, ég þekki
þennan stað. Lampus leit í kring-
um sig, þeir stóðu á hárri fjalls-
brún, og útsýnið var dásamlegt
til allra átta. Grænar sléttur,
skógar, ár og klettar, og langt
í fjarska silfurlitar rákir, sem
gátu verið hvort sem var ský á
himnum eða sjálft Atlantshafið.
Lampusi fannst hann aldrei hafa
augum litið slíka fegurð. Þeir
höfðu staðið þarna lengi, þegj-
andi, þegar Ólsen tók til máls:
Það er nú alls ekki eins yndis-
legt hérna og mig minnti.
Rétt í þessu komu þeir auga
á stróan shimpansa, sem sat uppi
í eikartré og horfði skelfdur á
þá.
— Hip-hip, gólaði Ólsen, ber-
sýnilega hrifinn. — Þarna er þá
einn úr fjölskyldunni. Svo tók
hann að berja sér á brjóst og
gólaði um leið, löngu, dimmu
hljóði: O-O-O-O-O-O. Og eins og
bergmál heyrðist svarað ofan úr
trénu á sama máli: O-O-O-O-O-O.
Svo hljóp Ólsen yfir að trénu,
en Lampus beið hæverskur í
sömu sporum. Hann ætlaði ekki
að trufla endurfundina. Það bar
þó ekki á mikilli gleði við end-
urfundina hjá þeim frændum.
Ólsen stóð kyrr á jörðinni, og
hinn apinn hreyfði sig ekki úr
trénu. Þannig létu þeir sér nægja
að kallast á, á O-O-O-málinu.
Þegar Ólsen kom til baka var
hann með tárin í augunum. —
Þau eru öll dáin, allir ættingjar
mínir, að þessum bjána undan-
skildum. Hann segir að þau hafi
öll dáið í kuldakasti, sem gekk
hér yfir. O, þetta er hræðilegt
að hitta svona allt í einu for-
feður sína, ef svo mætti segja.
Af svona heimskingjum, bjánum
og fíflum er ég þá kominn. —
Allt í einu fór Ólsen að nötra
og skjálfa. — Ég vil komast burt
héðan, burt, burt — öskraði hann.
— Ég þoli ekki að vera hér,
stundinni lengur. Við skulum
fraa heim, strax, undir eins.
— Fara burt héðan? sagði
Lampus hægt. Hann hafði hlust-
að á Ólsen hálfvegis annars hug-
ar. Hvers vegna apinn vildi snúa
heim var honum óskiljanlegt.
Sjálfur hafði hann aldrei á ævi
sinni verið svona hamingjusamur.
Hann drakk í sig með hverri
taug unað náttúrunnar, og hann
var svo léttur á sér, að það var
eins og hann hefði engan líkama.
Engin þreyta. Enginn þungi. Hon-
um leið fulkomlega vel. Skyndi-
lega breiddi hann út faðminn,
lokaði augunum og hvíslaði:
Verweile doch, du bist so shön.
Það varð þögn. Ólsen stóð og
beið eftir því að Lampus sneri
við, en þegar hann sá að svo
mundi ekki verða í bráð sagði
hann eymdarlega: — Eigum við
ekki að leggja af stað heim?
Þá sneri Lampus sér að hon-
um og sagði, eins og af skyndi-
legri hugdettu:
•— Farð þú heim, í staðinn fyr-
ir mig. Ég verð hér kyrr.
— í staðinn fyrir þig?
— Já, einmitt. Taktu upp mitt
nafn, húsið, peningana, bækurn-
ar mínar. Láttu svo heiminn
halda að þú sért hinn auðugi
hr. Lampus.
Nú skildi Ólsen loksins, hvað
Lamups var að segja honum, en
vissi þó ekki hverju hann átti að
trúa.
— Er-er þetta alvara þín?
hvíslaði hann. Lampus svaraði
með því einu að byrja að af-
klæða sig. Þegar hann hafði klætt
sig úr öllu, rétti hann Ólsen föt-
in, skyrtuna, hlýju peysuna,
sokka og skó. Honum fannst til-
finningin að vera nakin, mjög
þægileg.
Ólsen tók við hverri flík full-
ur lotningar, eins og safnvörður,
sem gengur frá klæðnaði þjóð-
hetju í sýningarskápum. Við
hverja spjör, sem hann klæddi
sig í, var eins og hann stækkaði
um einn millimetra. Og þegar
hann reimaði uppháu leggstíg-
vélin fast um fótleggina, fann
hann að þau voru mjög óþægi-
leg en hann var alsæll. Loksins
var hann alklæddur.
— Alveg eins og maður, —
sagði Lampus og brosti. Ólsen
brosti líka, hreykinn. Lampus
hélt áfram: — Enginn mun
nokkru sinni komast að því, að
þú ert ekki maður, ekki ég,
Lampus. Gættu þess aðeins að
evrða ekki á vegi kunningja
minna.. Ef þú flytur í aðra borg
eða annan landshluta, verður þú
áreiðanlega ekki fyrir neinum
óþægindum. í vinstri jakkavasa
mínum finnur þú vegabréfið og
VOLVO
í SPARAKSTRI VIKUNNAR OG F. í. B. 22. F M. VÖKTU
VOLVO AMAZON OG VOLVO 544 VERÐSKULDAÐA ATHYGLI
Volvo býður yður:
vK- Sparneytni og lágan reksturskostnað.
ví'- Glæsileik og þægindi.
Aflmikla vél.
# Traustan öryggisútbúnað.
:K- Sjálfskiptingu.
Samstillta gíra.
-:K Læst mismunadrif.
* VANDID VALIÐ - VELJIÐ VOLVO
GUNNAR ASGEIRSSON H. F.
— VIKAN 15. tbl.