Vikan - 07.05.1964, Qupperneq 21

nokkru vegna þess, að viðskipta-
vinirnir óttuðust hana ekki, því
að sjálf var hún ekki tággrönn.
Fjölmargar konurnar sögðu, eins
og svolítið kæruleysislega: „Ég
gæti vel hugsað mér kjól eitt-
hvað svipaðan þeim, sem þér
eruð í sjálfar, Mrs. Gaymer".
í fyrstu hafði hún átt heima í
bráðabirgðahúsnæði fyrir ofan
búðina, svo hafði hún þurft á því
að halda fyrir fleiri mátunar-
herbergi og hafði þá flutt á hótel,
að vísu þægilegt, en þar gat hún
ekki haft neitt með sér af eig-
in munum og heldur enga hunda.
Hún hafði alltaf óskað sér hunds
og ef satt skal segja var það líka
með hund í huga, sem hún hafði
keypt þetta hús og auglýst eftir
ráðskonu. Það voru mörg hundr-
uð manns, sem daglega auglýstu
eftir ráðskonu, en þeir fóru bara
ekki rétt að því. Þarna var eigin-
lega ekki um annað að ræða en
höfða til sameiningar verkalýðs-
ins. Segja hreint út að það væri
fyrir vinnandi konu frá níu til
sex, sem ekki bæði um annað en
að fá morgunverð klukkan átta
að morgni og einhvers konar mál-
tíð um áttaleytið á kvöldin, og
þá streymdu að heimilislausar
konur, sem óskuðu einskis frem-
ur en að flytja inn í húsið og
hugsa um heimilishald og hund í
fjarveru konunnar. Francis hafði
verið hjá henni í átta ár og einu
deilurnar milli þeirra höfðu ver-
ið út af hundinum, svörtum og
brúnum greifiagjahundi, sem tek-
ið hafði ástfóstri við Francis,
sem hugsaði um hann allan dag-
inn. Caroline hafði leyst málið
á þann hátt, að hún keypti ann-
an hund, rauðan greifingja að
þessu sinni, og Francis kom fram
við hann á stjúpmóðurlegan hátt.
Þannig mátti segja, að hún
hefði komizt áfram í veröldinni.
Fallegt og sterkbyggt hús, ráðs-
konu, garðyrkjumann, sem einn-
ig gat ekið bílnum, allt þetta gat
hún veitt sér.
En fyrir hvern þann, sem
komst hærra, varð annar að lúta
lægra, það var lögmál heimsins.
Evie hafði verið á niðurleið. Hún
hafði orðið ekkja, en maðurinn
hennra hafði ekki látið henni eft-
ir það sem búizt var við, og hún
var illa undir það búin að sjá
fyrir sér sjálf, án sérmenntunar
og aðlögunarhæfileika. Evie hafði
rekið til og frá, úr einni vinnunni
í aðra.
Öll störf hennar voru slík, að
við öðru var ekki að búast frá
Evie, hugsaði Caroline, um tíma
hafði hún hjálpað vini sínum
við að reka reiðskóla en hafði
ekki þolað meðferð sumra við-
skiptamannanna á hestunum; hún
hafði verið um tveggja vetra
skeið aðstoðarráðskona í heima-
vistarskóla; móttökukona í stóru
hóteli; verið bílstjóri og garð-
yrkjumaður hjá frægri leikkonu,
sem var gömul skólasystir henn-
ar; svo hafði hún verið nokkur
sumur leiðsögumaður með ferða-
mönnum erlendis. Engu þessara
starfa hafði hún getað haldið
lengi og ekkert þeirra kom henni
nokkuð áleiðis. Svo hafði hún
fengið liðagigt, sem versnað hafði
ört, og síðan hafði hún neyðzt
til að fylla hinn stóra hóp mið-
aldra kvenna, sem eyða ótrúlega
ömurlegu lífi á ótrúlega ömur-
legum smáhótelum.
Caroline hafði boðið henni pen-
inga, en feng'ið svo hæversklega,
vingjarnlega og ákveðna neitun,
að hún roðnaði enn, þegar henni
varð hugsað til þess. Hún hafði
aldrei vogað að gera það aftur
og látið sér nægja að senda Evie
dýr föt úr búðinni á afmæli henn-
ar og jólum. En því hafði Evie
líka mótmælt, þangað til Caro-
line haíði farið að segja ósatt um
verðið og gefið í skyn, að þetta
fengist svona ódýrt fyrir þá, sem
verzluðu með þetta. Evie hafði
sagt: „Guð minn góður! Það er
ekki að undra, þótt þú og þínir
líkar græði peninga". Það var
þakklætið. •
En sagt var, að biði maður éin-
hvers nógu lengi, færi ekki hjá
því að manni hlotnaðist það. Ung-
ur læknir, fullur sjálfstrausts og
trú á nýjar aðferðir, hafði heimt-
að að Evie væri send á sjúkra-
hús til þess að reyna við hana ný
lyf, en þau höfðu haft öfug áhrif
og heilsu hennar hrakaði enn.
Aldrei framar yrði Evie fær um
að ganga upp stiga, hún gæti
búið í herbergi á fyrstu hæð og
staulazt með erfiðleikum til borð-
stofu og baðherbergis, eða að
hún væri borin upp í byrjun og
síðan væru henni færðar allar
máltíðir. Þessar staðreyndir varð
að nefna á hverju hóteli, sem hún
sótti um vist á, og hinn bitri
sannleikur var sá, að ekkert þess-
ara hótela var ginnkeypt fyrir
henni sem gesti.
Evie sýndi engar áhyggjur og
sagði við Caroline, sem hafði
komið að heimsækja hana með
fangið fullt af rósum og skraut-
lega sængurtreyju: „Nú, það er
þó alltaf fátækraheimilið, sem
stendur fólki eins og mér opið“.
Caroline hafði þá sagt henni
frá ráðagerð sinni og hafði séð
svip Evie breytast, og þá vissi
hún, að nú loks hafði henni orð-
ið eitthvað ágengt.
Hún leit á klukkuna. Sjúkra-
bíllinn var væntanlegur um þrjú-
leytið. Mennirnir mundu bera
Evie upp, og þegar hún væri
húin að koma sér vel fyrir í rúm-
inu, mundi Francis færa henni
te. Ljóst Kína te í þunnum rós-
óttum bollum og örsmáar brauð-
sneiðar með kryddsalati. Sjálfri
þótti Caroline betra jarðarberja-
sultutau og rjómakökur, en hún
þekkti smekk Evie. Héðan í frá
átti Evie að fá allt, sem henni
þótti bezt. Það átti að dekra við
Evie og þjóna henni betur en
nokkrum öðrum hafði nokkurn
tíma verið þjónað.
Francis hafði ekki verið mjög
samstarfsfús í fyrstu en Caroline
varð að játa það fyrir sjálfri
sér, að hún hafði leyst það vanda-
mál af mikilli snilld. Ilún þóttist
ekki taka eftir þögninni og
ólundinni í einn sólarhring, nógu
lengi til að gera Francis ljóst, að
hún mundi ekki láta undan; síðan
hafði hún mútað henni í stórum
stíl: kauphækkun, viku lengra frí,
aðstoðarkonu við grófari verkin
fimm daga vikunnar í stað
þriggja. „Og ég skal búa sjálf um
rúmið mitt, þar sem þér verðið
að búa um Mrs. Maddon“, hafði
Caroline sagt ákeðin. Erancis,
sem var enginn kjáni, hafði geng-
ið að þessum hagstasðu skilmál-
um.
Caroline lét dyrnar að gesta-
herberginu standa galopnar, svo
gekk hún fram á stigapallinn
og horfði litla stund niður í for-
stofuna. Loftið var mettað af
blómailm og lyktaði af húsgagna-
bóni — það væri það fyrsta, sem
mætti Evie, eins og það hafði
mætt Caroline í forstofunni á
Langley endur fyrir löngu. Ég
skal sýna henni, hugsaði hún, en
spurði svo sjálfa sig: Hvað er
það, sem ég ætla að sýna henni?
Að ég geti, þegar aðstæður leyfa,
séð vel um heimili, raðað blóm-
um, látið búa til góðan mat, ver-
ið gestrisin, skemmtileg og vin-
gjarnleg. Ó, hún ætlaði að vera
svo vingjarnleg, so óskaplega góð
við Evie á hei’jum degi, stundum
tvisvar eða þrisvar á dag, að
þessi framandi svipur kæmi aftur
á andlit hennar, svipur undrunar
og vandræðalegs þakklætis. Þá
mundi Evie, sem væri varnar-
laus fangi Caroline, vernduð af
henni gegn miskunnarlausum
heimi, sem væri dekrað við og
hampað á alla lund, þá mundi
hún segja, að Fred hafði ekki
verið gabbaður í hjónaband, sem
hefði eyðilagt hann, heldur hefði
hann kvænzt vel, að honum hefði
gengið illa í lífinu vegna galla
sjálfs síns, og ef hann hefði ekki
verið kvæntur svona góðri konu,
hefði allt gengið miklu verr fyr-
ir honum.
Þetta var það eina, sem Caro-
line þráði. Ekkert nema viður-
kenningu á dóttur veitingakon-
unnar.
Hún heyrði í bílhjólum á mal-
arstígnum og hljóp niður. Sjúkra-
bíllinn stóð þarna og það gljáði
á hánn í sólskininu. Hún heilsaði
mönnunum tveim vingjarnlega,
en annars hugar, því að hún var
að hugsa um stundina, sem nálg-
aðist, stundina, þegar hún mundi
heilsa Evie á þessum nýja grund-
velli. Hún hafði ákveðið að kyssa
hana og segja: „Velkomin heim!“
Það var rétti tónninn, því að héð-
an í frá, mundi þetta verða
heimili Evie. Evie, tamin og
' þakklát, beið nú bara eftir því,
að vera borin inn í hið þægilega
búr, sem Caroline hafði látið
gera henni. Já, hlýr og innilegur
koss og svo orðin: „Velkomin
heim!“ Eða jafnvel: „Velkomin
heim, góða mín“.
Mennirnir voru önnum kafnir
og minntu á apa, sem sýna listir
sýnar í fjölleikahúsi. Sá, sem
ekki ók bílnum, hljóp upp í bíl-
inn að aftan og gekk að höfða-
laginu á sjúkrabörunum þar sem
Evie lá, vafin í hárautt teppi.
Ökumaðurinn hreyfði sig ekki
eins léttilega, því að hann hafði
þegar lokið mestu af sínu dags-
verki, gekk að fótalaginu og sam-
an lyftu þeir börunum og andar-
tak lá höfuðið lægra á brún bíls-
ins, meðan innri maðurinn hljóp
niður á jörðina. Svo lyfti hann
sínum enda upp aftur og börurn-
ar voru komnar út úr bílnum.
Evie var komin. Nú ar stundin
runnin upp. Caroline gekk fram,
og kossinn og orðin lágu tilbúin
á vörunum.
Rautt teppið hafði verið brett
upp efst og á flötum og hörðum
koddanum var andlit Evie, fíla-
beinshvítt, eins og höggvið í
stein, háðslegt, stolt og sigri hrós-
andi — hún yrði aldrei framar
sigruð.
Caroline veinaði og brast í svo
ofsalegan grát, að burðarmenn-
irnir sögðu seinna, að aldrei,
hvorki fyrr né síðar, hefðu þeir
séð þvílíka geðshræringu. ★
WKAN 19. tbl. — 21