Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 36

JANUS
STRETCH-
BUXUR
• TÍZKULITIR
• GOTT SNIÐ
• FARA VEL
KAUPIÐ
STRETCH-BUXUR
KAUPIÐ
,,JANUS"-BUXUR
SöluumboS:
HEILDV. THEODÓR NÓASON, Lækjargata 6b, sími 20262.
FramleiSandi:
L. H. MULLER, FATAGERÐ, Langholtsv. 82, sími 13620.
og þið virðist hingað til hafa
gert ykkur ánægða með hvernig
þau hafa haldið á málum ykkar.
Hvaðan kemur ykkur þá réttur
til að taka fram fyrir hendurnar
á þeim? Og hvaða ástæðu hafið
þið til að vænta betri árangurs
en þau hafa náð á löglegan hátt,
þó að þið beitið undirróðri og
grípið til ólöglegra aðgerða, er
koma í veg fyrir að láta verði
úr höfn samkvæmt áætlun?“
„Við viljum reyna . . . sjá
hvernig fer“.
Calderstone lávarður reigði
sig og hvessti á hann augun.
„Vitið þér hver ég er?“ spurði
hann af yfirlæti, sem skipstjóra
hefði aldrei til hugar komið að
sá maður væri ekki of gáfaður og
reyndur til að flíka. „Ég er for-
seti þessa skipafélags. Þetta er
okkar skip, og það lætur úr höfn
eftir hálfa klukkustund. Það má
ekki bregðast og skal ekki heldur
bregðast. Eða kemur ykkur til
hugar að ég láti það viðgangast,
að gengið verði á gefin loforð og
brotnir samningar á þúsundum
manna, eingöngu fyrir það, að
þið komið fram með einhverjar
kröfur á síðustu stundu?“
Swann lét þessum storkandi
fullyrðingum lávarðarins ekki
ósvarað. „Það verður fróðlegt að
sjá hvernig þér ætlið að koma í
veg fyrir það?“ sagði hann og
glotti við.
„Enga óskammfeilni!"
„Neyðið mig þá ekki til að
svara yður þannig. Ef þér haldið
að ég láti bjóða mér slíkt, munuð
þér komast að raun um annað . . .“
Það leyndi sér ekki, að hann
var að því kominn að missa taum-
hald á skapi sínu. Hann hugðist
halda á brott, án þess að spyrja
leyfis frekar, en Calderstone lá-
varður stóð í vegi fyrir honum.
Skipstjóri gekk skref fram.
„Kyrr!“ skipaði hann. „Calder-
stone lávarður hefur ekki lokið
máli sínu“.
„Ég hef lokið máli mínu“,
hreytti Swann gremjulega út úr
sér. „Mér ber engin skyldi til að
standa hér og hlusta á móðganir
hans“.
„Þér farið ekki héðan fyrr en
ég hef sagt yður álit mitt á yður
og yðar líkum. Náungar eins og
þér, sem ganga með allskonar
firrur og grillur í kollinum, en
eiga ekki snefil af ábyrgðartil-
finningu, eru sannkölluð þjóðar-
bölvun. Þér ættuð að skyggnast
um í yðar eigin hugarfylgsnum
og gera kröfur til sjálfs yðar, ef
þér hafið þá kjark til þess, áður
en þér farið að gera kröfur til
annarra".
„Við krefjumst ærlegrar við-
urkenningar á ærlegri vinnu okk-
ar“, mælti Swann og gerðist nú
háværari. „Og þeim kröfum skal
verða fullnægt".
„Ég efast stórlega um, að þér
hafið nokkurntíma unnið ærlegt
handtak“.
„Þetta er skammarleg móðg-
un . . .“ hrópaði Swann.
Svívirðileg móðgun“, sagði
Calderstone lávarður um leið og
hann virti Swann fyrir sér með
ískaldri fyrirlitningu aðalsborins
hástéttarmanns. „Og þér getið
ekki ímyndað yður hvílík nautn
það er mér. Ég er þess fulviss,
að þér hafið aldrei unnið hand-
tak eftirtölulaust. Það er ekki
nema eitt heiti, sem hæfir yður
og yðar líkum — þér eruð fædd-
ur ómenni“.
Swann stóð grafkyrr á milli
fjandmanna sinna, Caiderstone
lávarðar og skipstjórans, og hafði
enn taumhald á sér, en þó með
ýtrustu erfiðismunum. „Þér eig-
ið eftir að komast að raun um
það“, svaraði hann storkandi.
„Ég mun þó reynast maður til
að stöðva skip yðar. Og það skal
ég líka gera“.
„Þér eruð ekki einu sinni mað-
ur til að stöðva steinhnullung í
halla", sagði Calderstone lávarð-
ur.
Það var fyrst nú, að Black-
lock skipstjóri tók að spyrja sjálf-
an sig hvernig það mætti vera,
að maður eins og Calderstone lá-
varður beitti slíkum fúkyrðum,
og að þau lágu honum svo til-
tækileg á tungu. Ekki gat hann
þó hafa undirbúið sig. Og í hvaða
tilgangi . . .
En Calderstone lávarður hjó
nú ótt og títt. „Þér eruð ekki
annað en málpípa McTeague, þess
erkiþorpara, sem etur fíflum eins
og yður á foraðið. Hann kippir í
spottann og þér baðið út öllum
öngum eins og sprellikarl. Er
það kannski það, sem þér kallið
ærlega vinnu?“
„Þetta eru svívirðingar!" æpti
Swann, og Blacklock skipstjóri
var honum þar hjartanlega sam-
mála. Aldrei hefði hann trúað
því, ef hann hefði ekki sjálfur
heyrt, að Calderstone lávarður
gæti látið sér slík orð um munn
fara. „Ég læt ekki bjóða mér
slíkt . . .“ æpti Swann enn og
hugðist komast framhjá lávarð-
inum. „Hleypið mér út!“
Blacklock skipstjóri vissi það
í sömu andrá að nú léti Swann
ekki stöðva sig átakalaust. Hann
hafði kreppt hnefana, titraði all-
ur og skalf af reiði og ruddist
fram. Ósjálfrátt tók Blacklock
skref fram, svo að hann stóð á
milli Swanns og Calderstone lá-
varðar. Og þá gerðist það.
„Farið frá . . . hleypið mér út!“
öskraði Swann og reiddi hnefa
til höggs. Kannski var það högg
öðrum ætlað, en það var Black-
lock skipstjóri, sem fyrir því
varð. Það var vel útilátið og
hæfði hann beint í andlitið, svo
hart, að hann reikaði við. Og það
varð váþung þögn.
Swann varð sjálfur til að rjúfa
hana. Hann stóð þarna, náfölur
og titrandi, og reyndi af fremsta
megni að komast hjá því að líta
framan í skipstjórann. Hann virt-
ist að því kominn að öskra af
— VIKAN 19. tbl.