Vikan - 07.05.1964, Qupperneq 48

AUKIN ÞÆGINDI - AUKIN HÍBÝLAPRÝDI
Kynnið yður kosti....
-X- AÐEINS ÞAÐ BEZTA
HÆFIR HÚSMÓÐURINNI
-$£- KAUPIÐ
Kelvinator
KÆLISKÁP.
Simi
21240
Laugavegi
170-172
FYRIR FJÖLSKYLDUNA
KYNNIST
KOSTU M
7AT

Laugavegi 178
Sími 38000
Amurfljótið, til Khabraovsk.
Hvenær árásin á Amoy verður
gerð, fer svo eftir því hvenær
sú sprengja kemur á ákvörðun-
arstað, og um þetta leyti árs mun
straumhraði Amurfljótsins nema
fjórum hnútum á vöku. Það má
því gera ráð fyrir að pramminn
nái til Khabarovsk eftir fjörutíu
og átta til sjötíu og tvær klukku-
stundir".
Ráðuneytisfulltrúinn varp svo
þungt öndinni, að greinilega
heyrðist. Öldungadeildarþing-
maðurinn sagði: „Þetta er harla
uggvænlegt — en byggist það
ekki allt öllu fremur á ágizkun-
um en raunverulegri vissu?“
„Við vitum þetta með vissu‘“,
svaraði Cal rólega.
„Hvernig getum við það?“
„Okkur hafa borizt nákvæmar
upplýsingar frá óvefengjanlegum
heimildum — persónu, sem á
innangengt hjá æðstu leiðtogum
Kína“, svaraði Cal.
„Doktor Quale — ég tel að
þetta sé svo viðurhlutamikið mái,
að við eigum heimtingu á að fá
að vita nánara um þær heimild-
ir“.
Þá gerðist það að yfirmaður
upplýsingaþjónustunnar reis úr
sæti sínu. Hann var hvorki mikill
vexti, né heldur sópaði af honum,
og maður þurfti að kynnast hon-
um náið til þess að geta gert
sér grein fyrir hve hygginn sá
maður var, og harðsnúinn líka,
ef því var að skipta. Hann tók til
máls: „Herra öldungadeildarþing-
maður“, sagði hann. „Ég tel mig
einmitt geta veitt yður frekari
upplýsingar. Það var frá sömu
heimildum, sem við fengum vitn-
eskju um að Kínverjar hefðu af-
ráðið þátttöku í Kóreustyrjöld-
inni, hvenær og hvernig. Þaðan
barst okkur einnig vitneskja um
þá atburði, sem síðar gerðust í
Viet-Nam og innrásina í Indland
Loks fengum við þaðan fyrstu
vitneskju um stjórnmálalegan
ágreining Sovétríkjanna og Kína.
Ég tel, að okkur beri að vernda
það samband sem mest, meðal
annars á þann hátt að láta ekki
frekar uppskátt um það. Gerið
þér yður ánægðan með það,
herra minn?“
„Fyllilega", svaraði öldunga-
deildarþingmaðurinn.
„Og hverjar eru svo tillögur
yðar, doktor Quale?" spurði hers-
höfðinginn.
„Ég tel að við ættum að gera
Sovétríkjunum viðvart, og það
tafarlaust", svaraði Cal.
Hershöfðinginn sneri sér að
ráðuneytisfulltrúanum. „Er hugs-
anlegt að okkur verði trúað?"
„Ég veit það ekki“, svaraði
fulltrúinn. „Það er undir hælinn
lagt ■— nema þeir, eða við, fái
óvefengjanlegar sannanir. En ég
tel að við eigum að gera þeim
viðvart".
Fulltrúi landhersins drap
fingrum á borðið. „Þegar ég var
að ganga út úr hermálaráðuneyt-
inu á leið hingað“, sagði hann,
„voru einmitt að berast fregnir
um það frá Taipeh, að Kínverjar
hefðu á ný hafið skothríð úr
strandvirkjum sínum á eyjarnar
Quemoi og Matsu — tvö hundr-
uð sprengjukúlur á fjórum
klukkustundum. Það gæti verið
byrjunin, svipað og þrumugnýr
í fjarska“.
Þeir sátu allir hljóðir. Cal vissi
að þeir höfðu sannfærzt um
áreiðanleik orða hans, og að þeir
höfðu allir komizt að sömu niður-
stöðunni, án þess að gera nánar
grein fyrir því. En þar var ein-
göngu um að ræða niðurstöðu.
ekki ákvörðun. Þeir gátu ekki
tekið neina slíka ákvörðun, ekki
einu sinni allir sameiginlega.
Þegar um svo viðurhlutamikil
mál er að ræða, er það forset-
inn einn, sem getur tekið ákvörð-
un, samkvæmt ákvæðum stjórn-
arskrárinnar.
Yfirmaður upplýsingaþjónust-
unnar bar í orð það, sem þeir
allir hugsuðu. „Það kemur sér
vel nú, að beint samband skuli
vera á milli Kreml og Hvíta
hússins", sagði hann.
Hershöfðinginn leit til Cal. „Ég
geri ráð fyrir að við ættum að
verða samferða hérna yfir stræt-
ið og hafa tal af rnanninum",
sagði hann.
Cal kom ekki heim fyrr en
um Iágnættið.
Nóttina næstu kom hann alls
ekki heim, en hringdi úr skrif-
stofunni og kvaðst ætla að sofa
þar af nóttina á legubekknum.
Þriðju nóttina kom hann heim
um þrjúleytið, en Judy svaf svo
fast, að honum tókst ekki að
vekja hana.
Fjórða kvöldið kom hann heim
í mat. Hann lét fallast niður í
hægindastól og svipaðist um í
stofunni. Honum kom þar allt
ókunnuglega fyrir sjónir, og svo
áttaði hann sig á því, að þetta var
í fyrsta skiptið um langt skeið,
sem hann gaf sér tíma til að
vera heima hjá bókunum sínum
og konu sinni.
Judy hafði fylgzt með fréttun-
um í sjónvarpinu af miklum
áhuga. „Heyrðir þú um þessi tvö
kínversku skip?“ spurði hún.
„Sökkt með tundurskeyti, eða
þeir halda því að minnsta kosti
fram“.
„Já, einmitt það“.
„Já, og að sjálfsögðu skella
þeir allri skuldinni á okkur.
Sökktum við þessum skipum?"
„Það ætla ég að vona, að við
höfum ekki gert . . .“ sagði hann.
„Ég tel ekki ósennilegt, að þar
hafi aðrir verið að verki“. Hann
vissi ósköp vel, að það voru Rúss-
ar, sem sökkt höfðu skipunum.
Fyrst höfðu þeir stöðvað pramm-
ann, sem var á leið niður Amur-
fljótið, tekið áhöfnina höndum og
kjarnorkusprengjuna í sínar
hendur. Því næst sökktu þeir
báðum sprengjunum, sem voru
á leiðinni til Vladivostok og