Vikan - 13.05.1964, Qupperneq 7

MFIRÐt SEGIR FRÁ SJÖFERÐUM OG SLYSFÖRUM ( SKERJAGARÐINUM UNDAN MÝRUM, SEM
EITUR SKIPANNA.
við strandið, hófust þegar handa,
og með næstum því yfirnáttúr-
legum kröftum tókst þeim á ótrú-
lega stuttum tíma, að koma bátn-
um landveg þvert yfir eyjuna.
En þótt mennirnir legðu sig
alla fram og væru ótrúlega fljót-
ir varð hinum sjóhrakta Hollend-
ingi biðin í hólmanum um megn.
Auðvitað gat hann heldur ekki
vitað hvað menn í landi höfðust
að honum til bjargar. Þegar þeir
Guðjón í Straumfirði og félagar
hans komu niður undir sjávar-
mál með bátinn og sáu til hólm-
ans, var þar ekkert að sjá: Mað-
urinn sjóhrakti hafði lagt í sund-
ið og það hafði orðið hans hinzta
för. Hið eina sem vitnaði um
dvöl hans í hólmanum, var treyja
og svo flekinn, farkostur manns-
ins frá strandstaðnum, sem var
skorðaður milli hleina. Eftir
margra klukkustunda baráttu við
hafið upp á líf og dauða, fór
maðurinn með ljáinn með sigur
af hólmi. Leit á fjörum bar ekki
árangur. Um vorið, þegar ísa
leysti, fannst lík hans rekið í
Sandvík á Straumfjarðarey.
Næsti atburður sem kemur
Skerjagarðurinn í Straumfirði
hefur mörgum orðið skeinuhættur.
Ljósm.: Þorst. Jósefsson.
mér í minni skeði nokkru síðar.
Þýzkur togari hrekst upp í
skerjagarðinn en fyrir fádæma
heppni festist skipið ekki á skeri
fyrr en það strandar í Hjörsey.
Þetta var í aftaka roki og mikl-
um sjógangi. Það er eins og dul-
in hönd hafi stýrt þessu skipi
milli skerja og boða og það sem
meira er: Áhöfnin, tuttugu og
fjórir menn alls, komst í land en
skipið gjöreyðilagðist. Ef þetta
skip hefði strandað utar, eins og
reyndar flest skip, sem lenda
upp í skerjagarðinn, hefði lík-
lega enginn orðið til frásagnar.
En hér fór á annan veg. í Hjörs-
ey er margbýlt og þar var frá-
bærlega vel tekið á móti mönn-
um. Fyrir björgun þessara manna
hlutu Hjörseyjarbændur heiðurs-
skjal frá Þýzkalandi.
En eins og ég sagði áður, þá
eru þau þó fleiri slysin við Mýr-
ar, þar sem enginn hefir orðið
til frásagnar. Slík urðu örlög far-
þega og skipshafnar norska skips-
ins Balholm.
Norska skipið Balholm var hér
við land síðla árs 1926. Skipið
lestaði saltfisk til útflutnings.
Um mánaðamótin nóvember-des-
ember var skipið statt á Akur-
eyri, en þaðan skyldi það fara
til Hafnarfjarðar. í þá daga var
fátt um beinar ferðir milli höfuð-
borgar Norðurlands og Reykja-
víkur eða annarra nálægra Faxa-
flóahafna. Það var því að líkum,
að nokkrir íslendingar tækju sér
far með skipinu suður. Auk þess
hafði íslenzkur vélstjóri ráðið sig
á skipið nyrðra.
Annan desember lét e.s. Bal-
holm úr höfn á Akureyri. Hinn
fimmta og sjötta desember gerði
fárviðri af vestri og suð-vestri.
Balholm kom ekki til Hafnar-
fjarðar á tilsettum tíma og vegna
þess að skipið sigldi vestur um
og hefði getað verið komið inn
í bugtina er veðrið varð sem
verst, var fljótlega óttazt að það
hefði lent upp á Mýrum. Þessi
ótti reyndist heldur ekki ástæðu-
laus. f ljós kom að Balholm hafði
strandað á skeri sem heitir Brot
og er yzta skerið í skerjagarð-
inum. Næstu daga rak mSkið
brak úr skipinu og nokkur lík.
Eitt þeirra fannst í Hvalseyjum
og töldu merkir bændur þar, að
maðurinn hefði komizt lifandi
í land, en vegna þess að þar sem
hann bar að landi er ekki byggð
og ekki varð komizt honum til
hjálpar vegna brims og óveðurs,
hefði hann látið lífið af kulda og
vosbúð.
Þessi maður reyndist vera ís-
lenzkur og hét Theodór Vil-
hjálmsson, bróðir Halldórs Vil-
hjálmssonar skólastjóra á Hvann-
eyri.
Skipsbát rak að Ökrum, mikið
brotinn og mikið sködduð lík rak
víða, m.a. lík Steingríms Hansens
frá Sauðárkróki en báðir þessir
nafngreindu menn voru farþegar.
Alls fórust þarna tuttugu og þrír
menn, átján Norðmenn og fimm
íslendingar. í þessu ofviðri urðu
togararnir sem voru að veiðum
fyrir vestan fyrir áföllum.
Á næstu þrem til fjórum árum
urðu þarna ennþá slys. Til dæmis
rak mótorbát upp í Hjörsey þar
sem hann gjöreyðilagðist, en
mönnunum tókst að bjarga.
Þú spyrð hvort ég hafi ekki
lent í harðræðum á sjó. Guðjón
fósturfaðir minn stundaði sjó og
ég fór með honum strax er ég
hafði aldur og þrek til. Einn sá
erfiðasti róður, sem ég man eftir,
var farinn fermingarvorið mitt
og við nefndum hann síðar skatta-
nefndarróður. Báturinn sem í
þetta sinn var notaður var mjög
illa lagaður til gangs, þver að
framan og þungur, sennilega ein-
hverskonar björgunarbátur, sem
hafði rekið að landi. En hann
var burðarmikill og sennilega
gott sjóskip.
Þetta var um miðjan apríl og
við vorum fimm á, Guðjón í
Straumfirði, Hallgrímur Níels-
son frá Grímsstöðum, Jón
Samúelsson frá Hofstöðum,
Bjarni Bjarnason hlaupari sem
var í Álftanesi og ég, sem eins
og áður segir var 14 ára og ekki
talinn til stórræða. Segl höfðum
við sett á bátinn og höfðum leiði
fram.
Við fórum svo að renna og
fengum ekkert. Ekki undu menn
þessu, sem heldur var ekki von
og Jón á Hofstöðum lagði til að
við færðum okkur utar, færum
fram á svonefnda Skerbrún. Við
sigldum svo fram, vorum fram
undan Þormóðsskeri. Þarna var
fiskur, en hann var farinn að
auka kaldann svo tveir urðu að
vera í andófi meðan hinir þrír
voru við fisk. Áður en varði var
kominn stormur. Við settum nú
upp segl og ætluðum að krusa
í land, en bæði var að báturinn
var illa lagaður til siglingar og
kvikan var kröpp, svo að við
vorum á nákvæmlega sama stað
eftir nokkur slög. Við ræddum
um að reyna að berja upp í Þor-
móðssker en er við komum þang-
að, eftir tveggja tíma róður, var
ekki lendandi eins og vindátt var
og sjór. Ég sagði að mér fyndist
sjálfsagt að róa í land, enda voru
menn á einu máli um að það
væri eina leiðin. Við tókum því
til við róðurinn, en lítill varð
skriðurinn á bátnum, enda gegn
roki og öldu að sækja. Við vorum
fulla átta klukkutíma að berja
þetta frá Þormóðsskeri og náð-
um þá loksins landi við Knarrar-
neshöfða. Vindstaðan var norð-
norð-austan, það stóð af norður-
fjöllunum og þarna við Knarrar-
neshöfðann settum við upp segl
og sigldum suður á við. Það var
komið útfall og við urðum að
bíða. Það voru réttir fjórtán tím-
ar frá því við byrjuðum að berja
í land, þangað til við komum
heim að Straumfirði.
í annað skipti lá við að illa
færi. Það var vorið 1934. Þá hefði
hæglega getað orðið stórslys á
mælikvarða okkar fámenna sveit-
arfélags.
Þetta vor réru þrír bátar frá
Mýrum. Þeir voru frá Straum-
firði, Vogalæk og Miðhúsum. Á
Miðhúsarbátnum voru þeir Jón
Jónsson formaður, Ágúst Jóns-
son bróðir hans, Axel Hallgríms-
son bústjóri á Lambastöðum og
Guðjón Jónsson bóndi á Kvist-
höfða. Á Vogalækjarbátnum
voru: Stefán Ingimundarson for-
maður og Ingimundur Ingimund-
arson bræður frá Þverholti,
Gunnar Jónsson vinnumaður frá
Vogalæk og Árni bóndi Sigurðs-
son á Knarrarnesi. Á bátnum
okkar frá Straumfirði var Guð-
jón fósturfaðir minn formaður
en auk hans Jónas Gunnlaugsson
vinnumaður og ég. Alls vorum
við því ellefu á þessum þrem
bátum.
Morgun einn lögðu þessi þrír
Framhald á bls. 45.
VIKAN 20. tbl. — IJ