Vikan - 13.05.1964, Qupperneq 22

FRAMHALDSSAGAN:
ERKIHERTOGINN
0 G HR. PIMM.
flýtti sér heim til Henri. Og þetta
var alit og sumt.
Danielle færði sig nær Carlo
og tók í höndina á honum. Eddie
leitaði í vösum sínum að sígar-
ettu og fleygði pakka til Julian.
Mr. Pimm stóð álútur, djúpt
hugsi.
Þá sagði Henri: •— Við erum
sennilega þeir einu sem vita, að
hún er ekki handan við ítölsku
landamærin með Julian.
— Já, já, Henri, sagði Mr.
Pimm, — þess vegna létu þeir
hana skrifa það. Ekki orð meira,
ég vil fá tíma til að hugsa þetta.
Hann sneri sér að Julian. —■ Mað-
urinn sem stóð vörð yfir þér fór
út eitthvað klukkan fjögur í dag,
sagðirðu.
•— Það getur skeikað svo sem
hálftíma.
— Og nú er klukkan 25 mínút-
ur yfir átta. Já.
Þau biðu, þar til Mr. Pimm
leit loks upp og sagði: — Jæja
þá, jæja þá, snúum okkur þá að
efninu. Hann tók að sér stjórn-
ina. Eddie átti að fara með Julian
upp á loft, lána honum rakvélina
sína og finna handa honum hrein
föt. Henri átti að skiia farmiðum
Mr. Pimms. Carlo og Danielle var
skipað að fara út í eldhúsið hið
snarasta. Þau áttu að hafa eitt-
hvað til handa Julian, þegar hann
kæmi niður. Brauðmola og pylsu
í 48 klukkutíma, það var hræði-
legt, það varð að koma einhverj-
um almennilegum mat ofan í
hann í snatri.
Julian sagði: — En við höf-
um engan tíma til þess núna. Ég
get rakað mig og annað þvílíkt
seinna.
— Kæri vinur, þú verður að
gera eins og ég segi þér. Og þið
öll, öll með tölu, alveg eins og
ég segi ykkur.
■ En einhver verður að segja
Matildu frænku þetta, og við
verðum strax að ná í lögregluna.
— Þótt við höfum miklar
áhyggjur af Annabelle, þá getur
hálftími ekki haft neitt að segja.
Ekki eftir tvo daga og nætur.
22 — VIKAN 20. tbl.
Jæja, upp með þig með Eddie,
strax. Julian ætlaði að halda
áfram að þræta, en Eddie sagði
ákveðinn: — Julian, vertu nú
góður strákur og komdu. Láttu
Mr. Pimm um þetta; við skulum
gera eins og hann segir.
Eftir steypibaðið, raksturinn og
fataskiptin, og lauksúpu og annað
það sem Danielle bar fram ,fékk
Julian sér kaffi, og þau marser-
uðu öll inn í setustofuna á ný.
Þar beið Mr. Pimm með Henri.
— Jæja, þetta er miklu betra,
sagði hann. :— Það er allt annað
að sjá þig.
Julian sagði: -—- Mér líður
miklu betur, en hvað eigum við
að bíða lengi með að segja lög-
reglunni þetta?
Mr. Pimm sagði að greinilegt
væri að Julian hefði verið hand-
tekinn um leið og Annabelle,
þannig að ræningjarnir gætu lát-
ið í veðri vaka, að hún hefði
hlaupizt á brott með honum. Eng-
an mundi gruna að henni hefði
verið rænt, engra neyðarráðstaf-
anir yrðu gerðar, enginn óróleiki
myndi grípa um sig, á meðan
Julian hímdi niðri í kjallaranum.
Þess vegna hefði Annabelle ver-
ið þvinguð til að skrifa bréfið,
en þeir þorðu ekki einu sinni
að hugsa um það, hvernig hún
hefði verið þvinguð til þess. Eitt
var víst, að fleiri slík bréf myndu
koma til Florentina, til þess að
telja fólki hennar trú um að hún
væri hamingjusamlega gift og
allt léki í lyndi. Og Mr. Pimm
sá ekki neina ástæðu til þess að
gæzlumaðurinn skyldi keyra í
burtu frá húsinu og skilja Julian
eftir einan.
Julian sagði: — Hvers vegna
gerði hann það? Ég er alveg
steinhissa á því.
—: Drengur minn, ætli það sé
ekki skynsamlegast að álykta, að
hann hafi farið að leggja annað
bréfið frá Annnabelle í póst.
— Frá Ventiniglia.
— Eða jafnvel annnars staðar.
Og enn hélt Mr. Pimm áfram.
Ef skepnan kæmi nú aftur til
hússins og kæmist að raun um
að Julian væri farinn. Það fyrsta
sem hann myndi gera væri auð-
vitað að hafa samband við sam-
glæpamenn sína hið snarasta,
þannig að eftirleitin yrði mun
erfiðari. Og þegar það myndi
gerast, gæti það haft mjög alvar-
legar afleiðingar fyrir Anna-
belle.
Henri sagði: — Hvað erum við
þá að hanga héma? Þessi gæzlu-
mauðr getur ekki kjaftað frá ef
lögreglan bíður eftir honum í
húsinu.
Mr. Pimm var einmitt að koma
að þessu atriði; það var einmitt
þetta sem hann ætlaði að fara
að ræða. Sýndarleikur þeirra á
Grand Corniche hafði átt að líta
út eins og tilraun til að ræna
Annabelle. En nú var ránið ósvik-
ið. Og lögreglan var vís til þess
að álykta sem svo, að sami bófa-
hópurinn hefði verið að verki í
bæði skiþtin.
Julian sagði: — Það er að segja
við.
— Sjáið þið? Og um leið og
við förum í lögregluna kemst
allt upp í loft. Þeir fara snuðr-
andi um endilanga Rivieruna,
þangað til þeir komast að hinu
sanna.
— En hvernig ætti þeim nokk-
urn tímann að detta í hug að við
værum eitthvað við þetta riðnir?
Mr. Pimm sagði ógnþrunginni
röddu, að þeir myndu rannsaka
mjög náið feril Juli;an, frásögu-
mannsins, Julian hafði ekið
Annabelle upp í klærnar á ræn-
ingjunum ekki aðeins einu sinni,
heldur tvisvar. Þeir myndu koma
með alls kyns áleitnar spurning-
ar, grúska og snuðra í einu og
öllu. Og þegar þeir kæmust að
því að Danielle hafði borgað
reikninginn hans á Martinique,
og Mr. Pimm hefði sjálfur skrif-
að til Monsieur le directeur
fyrir hönd Julian, myndi lögregl-
an koma stormandi til Villa
Marguerite. Lögreglan mundi
finna Eddie og Carlo þar saman;
þreklega, hávaxna manninn og
svo þann litla, granna, mennina
tvo ofan af Grand Corniche. Þeir
myndu finna svarta bílinn hans
Carlo í bílskúrnum neðar í hæð-
inni. Og þeir myndu finna hann,
Monsieur Pimm, sem stuðlað
hafði að því að Julian fékk starf-
ið hjá Mehaffey-fjlöskyldunni.
Julian var bílstjórinn sem hafði
ekið Annabelle eftir fjallvegin-
um, og síðar hafði hann svo lagt
bílnum og setið og beðið eftir
ræningjunum á bryggjunni hjá
St. Raphaél. Lögreglan yrði sann-
arlega ekki lengi að komast að
niðurstöðu. Þarna hlutu að vera
ræningjarnir frá Grand Corniche.
Auðvitað, vai- nokkur ástæða til
þess að rannsaka málið nánar?
Þarna voru ræningjar Annabelle.
Og síðan mundi Mr. Pimm reyna
af öllum mætti að sannfæra þá
um, að þótt þeir hefðu verið að
verki í eitt skipti, hefðu þeir
ekki verið það í hitt, og um leið
myndu hinir raunverulegu ræn-
ingjar hverfa sporlaust. Og fara
með Annabelle eitthvað út í busk-
ann.
Lengi heyrðist ekki annað en
seytlið í gosbrunninum úti á svöl-
unum. Þá sagði Henri: —• Við
erum í bölvaðri klípu. En við
verðum bara að hætta á að kalla
á lögregluna.
— Er það?
— Þú vilt kannski að við
stöndum hérna og nögum á okk-
ur handarbökin? Að við vonum
hið bezta og gerum ekki neitt?
Mr. Pimm hafði alls ekki í
byggju að gera ekki neitt. Langt
frá því. Þvert á móti hafði hann
ákveðnar aðgerðir í huga. Jafn-
vel þótt maðurinn, sem hafði
staðið vörð yfir Julian, hefði ekki
farið lengra en til Ventiniglia,
myndi hann ekki koma aftur til
Nice næsta klukkutímann. Jæja
þá. Ef hann kæmi svo aftur heim
í litlu hliðargötuna án þess að
lögreglan biði hans þar, gætu
þeir Julian, Eddie og Henri verið
búnir að hreiðra um sig þar í
staðinn. Þeir myndu koma hon-
Framhald á bls. 55