Vikan - 04.06.1964, Qupperneq 17

SUMIR
Smásaga
efftir
Steffán Aðalsteinsson
Telkning
Guðmundur flrmann
Slgurjönsson
fannst þeir vera að bíða eftir einhverju mikilvægara en komu togar-
ans. Tveir órakaðir og illa klæddir auðnuleysingjar tvístigu í geisl-
anum, og þrekinu, roskinn maður í bláum samfestingi sagði, að skip-
ið væri nú að ösla inn í hafnarkjaftinn.
Ef til vill voru það kvenfæturnir, sem höfðu þessi áhrif á inig. Mér
datt i hug stefnumót elskhuga og unnustu, þegar togarinn lagðist að
bryggjunni. Hann nuddaði kinnungnum upp við hana, en liún titr-
aði undan viðkomu hans og beið eftir, að hann þrýsti sér að henni.
Loks urðu þau eitt i haustmyrkrinu.
Ég fann Bóbó niðri i klefanum sínum, þar sem hann stóð vinnu-
klæddur bograndi yfir bjórkassa og reyrði hann snæri. Þegar við
höfðum heilsast með tilhlýðanlegum gleðihrópum og látum, varð
svolítil þögn.
„Mikið ansi er gaman að sjá þig aftur,“ sagði ég svo.
„Við erum búnir að sigla tvisvar og selja fisk í útlandinu,“ svaraði
Bóbó og fór úr vinnuskyrtunni ataðri olíu. Síðan setti hann tappa í
handlaugina og opnaði fyrir vatnshanann. Svolitil spræna rann treg-
lega ofan á óhreinar hendur hans. Hann nuddaði þeim saman og
þurrkaði sér því næst í dökkleitt handklæði, sem hékle þar á nagla
á veggnuin.
„Þær eru fínar í útlandinu, maður,“ sagði hann og sendi mér skakkt
ibyggið bros um leið og hann stakk andlitinu á sér ofan í handlaug-
ina.
„Hverjar?“
„Nú, mellurnar maður.“ Hann rétti út aðra höndina og smelti með
fingrunum. „Bara þrjátíu spirur og svo hefur maður það fínt alla
nóttina. Ég fór i bað hjá einni. Hún kunni nú lagið á þvi, maður.“
Bóbó þurrkaði blautt andlitið á skyrtunni, sem hann var nýfarinn úr.
„Langar þig i bjór, meðan þú bíður?“ Hann tók hvíta, skyrtu upp
úr ferðatösku og fór í hana. Þvi næst beygði liann sig og leysti
hnútinn aftur, sem hann var að binda, þegar ég kom.
„Ég veit það ekki, ansaði ég.“
„Jú, blessaður fáðu þér bjór. Ég á nóg af honum. Þetta er hræ-
ódýrt út úr tollinum.“ Hann rétti mér bjórinn og ég sagði honum,
að ég ætlaði að geyma hann.
Mér fannst endurfundirnir svolítið öðruvísi en ég hafði gert
ráð fyrir. Það var eins og Bóbó væri ekki liann sjálfur, eins og
hann væri cinhver annar maður, sem þó var alveg eins og hann.
Ég var ekki fyllilega búinn að átta mig á því, að þetta var hann
Bóbó, vinur minn, sem stóð þarna á klefagólfinu og skipti um
buxur.
Svona vaú það i haust, þegar Bóbó kom af sjónum.
Næstu mánuði kynntist ég nýjum Bóbó, sem lét allt flakka og
var allsendis óhræddur við harðar lcröfur siðferðisdómendanna.
Hann sagði berorðustu klámsögur jafn eðlilega í margmenni og
hann hefði sagt karlægri ömmu sinni, að þeir væru nú hættir að
nota hestvagna i Reykjavik, en brúkuðu svokallaða bila.
Já, við eyddum oft miklum tíma og peningum i leigubíla, liklega
af þvi að við höfðum ekki efni á því að fá okkur einn sjálfir. Eða
kannski liöfðum við ekki efni á þvi að fá okkur bil, vegna þess
að við eyddum öllu i leigubila. Lúlli, kunningi okkar átti reyndar
gamlan, átta silendra Ford, en hann kemur hér lítið við sögu, enda
átti liann aldrei fyrir bensini. Annars var það sjoppan, sem var
aðalsvið atliafna okkar, nokkurs konar leiksvið. Það var orðinn
fastur liður lijá okkur að koma saman í sjoppunni og tala, reykja
og drekka kók.
Það var einn þessara daga, þegar frostbitran smýgur inn um
bréfalúguna á útidyrahurð borgarbúans, himinninn púar í skegg-
ið og veturinn leikur við höfuðföt á götunni.
Rauðbláir og stirðir kvenfætur ösluðu ökladjúpan snjó milli
verzlananna og bísnismennirnir borguðu vixlana sína á siðasta
degi með trefil um hálsinn. Þá sá ég hana fyrst.
Hún var í sjoppunni, þegar við Bóbó komum. Það voru auð-
vitað fleiri þar inni, en ég sá aðeins hana. Róleg, dökk, íhugandi,
djúp augu horfðu beint i min, þegar við stigum innfyrir dyrnar.
Ég leit undan og gekk hröðum skrefum að afgreiðsluborðinu, þar
sem ég stjakaði við nokkrum smástrákum, sem lágu fram á borðið
og skoðuðu sælgætið. Ég setti upp kæruleysissvip og reyndi að láta
ekki á þvi bera, að ég komst allur í uppnám við augnaráð liennar.
„Ég ætla að fá eina kók og eina sigarettu,“ sagði ég við afgreiðslu-
konuna, sem rétti mér það áhugalaust yfir borðið. Síðan gekk ég
út í hornið hjá ruslakörfunni, setti vindlinginn lieimsborgaralega
milli varanna og kveikti í honum með æfðu handbragði.
Stúlkan var farin að tala við vinkonu sína hreinni, tærri, örlit-
ið djúpri rödd. Hún horfði ekki lengur á mig og mér fannst það
ágætt. Þá þurfti ég ekki að lita undan, en gat virt hana betur fyrir
mér. Hún var há og beinvaxin og dökkt hár hennar var uppsett
í stóra kúlu utan um höfuðið, líkt og ofvöxtur hefði hlaupið í hvirf-
ilinn. Þetta var fallegt og tilkomumikið liár.
Svo fór liún að hlæja og hláturinn var hljómfagur og smitandi.
Mér fannst einhver fara að leika á mandólin inni í brjóstinu á mér
og mig langaði til þes að lilæja lika, en stillti mig, þar sem ég stóð
cinn úti í liorninu hjá ruslakörfunni. Þegar ég uppgötvaði, að hún
var að hlæja að Bóbó, varð ég svolítið gramur. Þó gat ég ekki
annað en brosað. Bóbó var að segja frá útlandinu, hann var allt-
af að segja sögur frá útlandinu.
„Ég vissi ekki, hvað ég átti að gera, það skildi enginn útlenzkuna
mína og ég var alveg að pissa i buxurnar. Svo þegar ég hrópaði
loksins: „Dobbel ví sí, dobbel vi sí, þá komu þær með tvöfaldan
viskí.“
„Hverjar?“ spurðu krakkarnir.
„Mellurnar auðvitað,“ svaraði Bóbó.
Og ég hló, af þvi að augu stúlkunnar voru svo stór og skær.
Hún hét Gunna.
Á leiðinni lieim fór ég að hugsa, meðan ég sparkaði smásteinum
úr vegi mínum. Ég hafði komizt að þvi, að liún var nýflutt í hverfið
og átti heima í næsta húsi við Bóbó. Það var annars einkennilegt,
að ég hafði ekki séð hana fyrr en nú. Og Bóbó hafði aldrei minnst
á hana, ekki einusinni, þegar við drukkum bjórinn um daginn.
Við vorum þó ekki vanir að lialda svona málum leyndum, hvor
fyrir öðrum.
Hún var svakalega falleg og ég sá, að Bóbó fannst það lika, ann-
ars hefði hann ekki reynt svona mikið til þess að láta hana taka
eftir sér í sjoppunni áðan. Enda hafði hún ekki af honum augun,
eftir að hann byrjaði að tala.
Við höfðum þekkst lengi, við Bóbó, alveg frá því að við vorum
pottormar í barnaskóla. Við urðum alltaf samferða út úr tíma, þegar
Lina kennslukona hreinsaði til í bekknum. Þá gekk ekki hnífur-
inn á milli okkar. Nú fanust mér Framhald á bls. 29.
KANNSKI
DANSA
SUMIR
VIKAN 23. tbl. —