Vikan - 04.06.1964, Síða 24

— Ég get trúað því að hún sé
grimm núna. Hún gæti vafalaust
drepið okkur öll með augnaráð-
inu einu saman.
— Það er víst orð að sönnu.
— Mig hryllir við tilhugsun-
inni. Þess vegna verðum við að
taka saman föggur okkar strax
eftir matinn og koma okkur til
Parísar. Og í þetta skipti verðum
við að fara.
Eddie sat og starði út um
gluggann. Hann sagði: —•
Kannski hefðum við átt að vera
farin fyrir löngu, Mr. Pimm. Ég
sé ekki betur en að lögreglan sé
að koma.
Lögreglubíll sást koma upp
hæðina. Hann ók upp að húsinu,
og Malraux steig út úr bílnum
og gekk upp á svalimar.
— Ah, bonjour Monsieur
Pimm, sagði hann. Hann kink-
aði kolli til hinna. — Og hvað
er að frétta? Hvernig gengur
hjónabandsbraskið?
Mr. Pimm gretti sig. — Ég er
ekki með sjálfum mér, Malraux,
síðan ég kom frá Tangier, sagði
hann. — Viljið þér nú ekki segja
mér, hvert erindi yðar er, við
erum mjög önnum kafin, við er-
um á leiðinni til Parísar.
— Nújá, svo að þið ættlið að
reyna að koma ykkur í skjól?
Svo þið þorið ekki að horfast í
augu við afleiðingamar. Þið eruð
þá hrædd við Madame Mehaffey.
— Við þurfum bara að lyfta
okkur svolítið upp, sagði Mr.
Pimm stirfinn. — Maður er ein-
faldlega ekki óhultur hér — hvað
kom ekki fyrir Miss Annabelle.
— Svo að þið haldið að þið
sleppið frá Rivierunni.
— Já, og það strax.
— Þá hefi ég slæmar fréttir
að færa, sagði Malraux, og hann
rétti fram skjalabunka. — Ég er
hér með pappíra upp á það, að
þið verðið öll að dúsa hérna í
Cannes, að minnsta kosti um
tíma.
— Pappíra? Pappíra? sagði
Mr. Pimm. — Hvernig pappíra?
— Frá rannsóknardómaranum,
sagði Malraux. Þau áttu að vera
þama eftir sem vitni í máli
Philip Stern og manna hans í
Palais de Justice í Nice eftir átta
daga. Verið var að ná í þorpar-
ana til Tangier, og Pimm ásamt
fylgdarliði átti að vera til taks
að morgni 23. þessa mánaðar.
— Átta dagar, hrópaði Mr.
Pimm. — Það er ómögulegt, það
kemur ekki til mála.
— Hér eru pappírarnir, ef þér
reynið að komast undan, verðum
við víst að stinga yður inn.
— Ég mótmæli, sagði Mr.
Pimm. — Þetta er argasti fanta-
skapur.
— Þegar yfirheyrslunum er
lokið, eruð þér frjáls ferða yðar.
— Og qg skal ekki vera lengi
að koma mér í burtu héðan.
Monsieur Malraux sagði: —
Megum við treysta því?
—- Það gæti sannarlega ekkert
aftrað okkur frá því að fara.
—- Gott, þá er næsta vandamál
sjálfleyst. Við viljum ekki fá
neinar kvartanir frá bandaríska
ræðismanninum, Monsieur. Það
er allt annað en þægilegt af-
spurnar fyrir okkur, að hér, endi-
lega hér, skuli bandarískar kon-
ur láta tælast inn í svona svika-
vef.
— Þvættingur, sagði Mr.
Pimm með fyrirlitningu.
— Við þolum ekki að hér
gangi menn lausir, sem villa á
sér heimildir.
— Hvað þá um ræningjana?
sagði Mr. Pimm. — Þetta er
mesta svívirða — til hvers er
lögreglan, ef hún getur ekki einu
sinni komið í veg fyrir slíkt?
— Það er von okkar, að við
getum orðið betur á verði í fram-
tíðinni.
— Það gleður mig sannarlega
að heyra það. Má ég treysta því,
Malraux, að þér hafið augun
opin?
Malraux sagði: — Monsieur
Pimm, næstu dagana ætlum við
svo sannarlega að hafa augun
opin. Skiljið þér það, öll sömul?
Eddie sagði: — Þér skuluð þá
passa yður að keyra ekki yfir
blómin mín, þegar þér akið burt
frá húsinu.
Malraux hvessti á hann augun.
— Jæja, okkur er ekki til set-
unnar boðið, sagði hann við Mr.
Pimm, -— adieu. Við sjáumst aft-
ur í Nice, það er að segja —
hann bjóst til að fara — ef þið
lifið af næsta stefnumót með
Madame Mehaffey.
Þeir horfðu á bílinn hverfa nið-
ur hæðina.
— Plága, sagði Mr. Pimm.
Julian sagði: — Átta dagar enn.
Jæja þá, ef við skyldum þurfa
að rekast á þau, verðum við víst
að horfast í augu við það. Mér
er víst óhætt að treysta því, að
búið sé að reka mig. Það er þá
víst bezt að Ijúka þessu af.
Mr. Pimm sagði: — Ljúka
hverju af?
— Ég er ennþá með allt mitt
hafurtask hjá þeim. Mér datt í
hug að hringja í Charles og biðja
hann að taka saman föggur mín-
ar. Julian gretti sig og leit í átt-
ina til Villa Florentina. — Við
skulum vona, að hann hafi ein-
hvern snefil af mannúð í sér í
dag, sagði hann og gekk inn í
húsið.
Henri, Eddie og Mr. Pimm
horfðu hver á annan. Síðan stóðu
þeir allir upp sem einn maður,
gengu á eftir Julian og stilltu sér
upp við símann.
— Halló, Charles? Julian
Soames hér.
— Nújá.
— Dótið mitt. Þú vildir víst
ekki vera svo góður að fá Dom-
inique til að taka það saman
fyrir mig.
— Andartak.
— Hvað þá?
—Viltu bíða andartak.
Mr. Pimm sagði: — Hvað segir
hann?
—■ Hann er að ná í einhvem,
fanturinn sá arna.
Annabelle kom í símann. —
Ert þetta þú, Julian? Hvað er að?
— Ja — uuu hvernig líður
þér?
— Ágætlega.
— Heyrðu mig, Charles veit
allt um þetta, það er dótið mitt.
Fjórar töskur í allt — ætli Louis
eða einhver gæti komið með það
til mín?
—- Ætli það ekki. En augna-
blik. Nei. Louis má ekki vera að
því.
-—■ Er það ómögulegt?
— Já. Ef þú vilt ná í þetta
dót þitt, þá skaltu koma sjálfur.
— En, Annabelle?
— Ég veit, að þetta verður
mikil raun fyrir þig. Þú skalt
koma og horfast í augu við okk-
ur hérna í Villa Florentina og
ná í dótið þitt sjálfur. Við bíðum
öll eftir þér. Bless.
— Almáttugur, sagði Mr.
Pimm. — Gaztu alls ekki talað
hana til?
■—■ Ég vissi það, sagði Julian.
— Það er þetta, sem þau vilja.
Þau dreymir um að fá að horfa
upp á angizt mína.
— Kæri vinur, sagði Mr.
Pimm.
— Jæja, ég verð víst að horf-
ast í augu við þetta allt. En hvað
á ég að gera þegar ég kem þang-
að?
— Hvað áttu við?
— Á ég að standa þarna eins
og vesalingur og biðjast afsök-
unar? Eða á ég að þramma inn
gleðigosalega og klappa Gus
Green á bakið?
Mr. Pimm sagði, nei, nei, lík-
lega væri galsinn ekki rétta leið-
in. Miss Matilda mvndi ekki
kunna að taka því. Þeir veltu
þessu fyrir sér stundarkorn. Þá
sagði Julian: — Ja — kannski
þú vildir líka koma með?
— Hvað þá?
— Koma með.
■—■ Almáttugur, það gæti ég
aldrei gert, nei, það væri mjög
óskynsamlegt.
— Hvers vegna?
— Kæri vinur, sagði Mr. Pimm
og hörfaði undan, — það eru
góðar og gildar ástæður fyrir því
— jæja, Julian, þú hlýtur að sjá
það. Það kemur ekki til greina,
vegna þess, eins og þú sérð, nei,
nei, það væri mjög óskynsamlegt.
Annabelle virtist ekki hafa
tekið nærri sér þetta ævintýri
með Stem, nema hvað hún var
heldur fölari en áður. Hún hafði
sofið út um morguninn og feng-
ið morgunverðinn í rúmið. En
nú voru þau öll komin saman í
setustofunni. Auðvitað var um-
ræðuefnið aðeins eitt.
Annabelle sagði: — Allt í einu
finnst mér ég hafa verið heldur
rótarleg, að neyða Julian til að
koma hingað.
Framhalds-
sagan
15. hluti
efftir
Lindsay
Hardy
HANN HEFÐI ALDREI Át
24 — VIKAN 23. tbl.