Vikan - 11.06.1964, Síða 16

þrjú löng ár hafði faðir Jeremiah
Monahan spilað rommy við vist-
mennina í St. Benedicts heimil-
inu fyrir uppgjafapresta, og á
þeim tíma hafði hann unnið ná-
kvæmlega 11613 tannstöngla. Það
voru sex mánuðir síðan umsjón-
arklerkurinn kvartaði yfir því,
að meira hryfi af tannstönglum
en með nokkru móti væri hægt
að kenna ásigkomulagi tanna
vistmannanna. Faðir Monahan
hlustaði þolinmóður á hann og
bar saman í huganum uppgerð-
ar fáfræði bróður Anselms og
uppgerðar undrun sjálfs síns.
Eitthvað varð að taka til bragðs
— og það var líka gert. Faðir
Monahan læddi allri hrúgunni
aftur inn í eldhúsið og byrjaði
svo bara að græða á nýjan leik.
Hann skrifaði hjá sér í blokkina
á skrifborðinu þetta: „St. B.
skuldar J. M. 11613 tannstöngla“.
St. Benedicts heimilið skuldaði
honum reyndar meira en þetta,
en það var í þeirri mynt, sem
hann treysti sér ekki til að telja
— ár, sem hann hafði misst frá
sóknarstarfi sínu. Hann var mað-
ur, sem sýnt hafði töluverða
leikni í að leyna sjóðþurrð og
hafði siglt fimlega milli skers og
báru, þar til erkibiskupinn hafði
komið auga á þessa hæfileika
hans og flutt hann til þessa
heimilis. Hér var um að ræða
halla, sem sannarlega var ögrun
við tiltrú manna á peningum.
Dollar eftir dollar — skrifað
bréf einn daginn, samskot við
góðgerðarbasar hinn daginn —
faðir Monahan hélt mannúðar-
skipi sínu á floti. Þeir voru farn-
ir að kalla heimilið St. Bene-
fits — St. gróðastofnunina —■ í
sókninni — Bróður Anselm til
hrellingar hafði hann líka hert
ólina í rekstri stofnunarinnar, og
það var sjálfsagt ástæðan til
áhyggna prestsins af tannstöngl-
unum, hugsaði hann með sér.
Þrátt fyrir það höfðu gömlu vist-
mennimir aldrei haft það jafn-
gott áður, og þeir óskuðu þess,
að faðir Monahan yrði hjá þeim
sem lengst.
En hann saknaði sókarstarfs-
ins. Það hafði verið líf í lagi,
hann hafði þjálfað hnefaleika-
flokk, haldið basar í jólavikunni
og ákafir hjálparmenn höfðu far-
ið í einu og öllu eftir ráðum
hans. — „Hér er mikill mögu-
leiki til að gera góðverk, Mrs.
O'Neill . . -— já, þá hafði hann
verið meðal lifandi fólks, en ekki
hjá þessari andstuttu, gigtveiku
liðssveit Drottins, sem var of
gömul til að berjast. Hvers vegna
hafði erkibiskupnum fundizt
nauðsynlegt að refsa honum fyrir
hæfileikana?
Hann stóð og starði út um
skrifstofugluggann á gráar Putn-
ey County hæðirnar að morgni
dags, þegar bróðir Francis kom
með póstinn. Faðir Monahan tók
strax eftir efsta umslaginu ■—
án efa sett þar með vilja — en
sendandinn var greinilega skráð-
ur og var það erkibiskupinn.
Það fór um hann dálítill eftir-
væntingarskjálfti og hann flýtti
sér að opna bréfið.
Kæri Jerry!
Mér hefur borizt beiðni frá einu
sóknarbarni okkar í St. Margarets í
Fulham, Mr. Davitt, forstjóra stáliðju-
vers í New York. Hann og nokkrir
vinir hans eru vanir að fara á anda-
veiðar um þetta leyti á hverju ári til
Norður-Carolina, og vegna þess að
staðurinn, sem þeir dvelja er í tölu-
verðri fjarlægð frá næstu borg, tekur
ökuferð þangað á sunnudagsmorgni til
að fara í kirkju það langan tíma fram
og aftur, að bezti hluti dagsins fer
forgörðum til veiða. Mr. Davitt spyr,
hvort nokkur prestur mundi vilja
koma með þeim. Það er auðvitað ætl-
azt til þess að hann syngi messu í
veiðikofanum eða þeim húsakynnum,
sem þar eru, en fái ekki annað að
launum en góðan félagsskap, mögu-
leika til að stunda veiðar og svo heit-
ara veður en líklegt er að við fáum
hér norðurfrá.
Ferðin á að standa yfir helgina, frá
fimmtudegi til mánudags, held ég, og
ég þarf varla að minna yður á, hve
erfitt er að losa nokkurn sóknarprest
frá skyldum sínum á sunnudegi. Und-
ir venjulegum kringumstæðum er ég
ekki fylgjandi því, að hægt sé að hafa
prestana eins og hverjum hentar, en
mér datt í hug, að þér þætti ef til
vill skemmtilegt að komast burt frá
St. Benedict í nokkra daga. Ég leyfði
mér því að ráða þig í þessa ferð. Það
má kannski segja að hún þjóni ekki
neinu líknarstarfi, en ég er viss um
að þú hefur gott af henni. Má ég
biðja þig að skrifa Mr. Davitt, heimil-
Isfang er skrifað hér neðst, og fá að
vita hvar hann vill að þú hittir sig
morguninn 19. nóvember . . .
Faðir Monahan kastaði bréfinu
á borðið og gat ekki gert upp við
sig, hvort hann ætti að reiðast
eða vera þakklátur. „Ég leyfði
mér því ... !“ Hann hafði ekki
verið að spyrja hann fyrst. Prest-
urinn ýtti hinum póstinum til
hliðar meðan hann var að átta
sig. Satt var það, að maður gat
orðið vitlaus öðru hverju af því
að vera í þrjú ár á gamalmenna-
heimili. Ferðin gæti orðið honum
til ánægju, þótt hann kærði sig
alls ekki um veiðiskap og hefði
ekki hleypt af byssu síðan hann
var í háskóla.
Hann kallaði á bróður Francis
inn í skrifstofuna og bað hann
að skrifa fyrir sig bréf. Þar sem
bróðir Francis kunni ekki hrað-
ritun, var bréfritun föður Mona-
hans stutt og gagnorð. Til Mr.
John Davitt, forstjóra Davitt
Mallable stáliðjuversins & Co,
skrifaði hann aðeins, að hann
mundi verða á Commodore-hótel-
inu aðfaranótt 19. nóvember og
væri reiðubúinn að hitta veiði-
flokkinn næsta morgun. Síma-
hringing upp á herbergið hans
væri nægur fyrirvari,' hann
mundi verða ferðbúinn.
Bróðir Francis leit undrandi
upp. „Andaveiðar, faðir?“
„Hvers vegna ekki?“
„Veslings dýrin, það er allt og
sumt“.
Faðir Monahan roðnaði, þegar
hann minntist þess skyndilega,
hvaðan bróðir Francis hafði feng-
ið nafn sitt. „Ég geri ekki ráð
fyrir að skjóta neitt", sagði hann,
„ég ætla að biðja fyrir þeim, sem
það gera“.
Faðir Francis varð að gera sig
ánægðan með þá skýringu og
hann gekk út.
Síðdegis þennan dag vafði fað-
ir Monahan trosnuðum trefli um
hálsinn, fór í úlpuna, sem vantaði
á tvo hnappa og ók síðan í gamla
bílskrjóð heimilisins inn í borg-
ina. Verzlun, sem seldi hitt og
þetta, m.a. heimilistæki og sport-
vörur, átti St. Benedicts heimilið
að skuldunautum. í staðinn
heiðraði heimilið hana með öll-
um innkaupum sínum. f þessa
búð stefndi faðir Monahan nú.
Hann þarfnaðist góðra veiðistíg-
véla og hlýrrar sportskyrtu, og
þar sem hann hafði einhvern
tíma heyrt, að veiðiskyrtur ættu
að vera rauðar, keypti hann þá
rauðustu, sem hann gat fundið.
„Er þetta séra Monahan?“
spurði rödd í hótelsímanum.
„Það er hann“.
„Þetta er Jack Davitt, einn af
veiðimönnunum. Gætuð þér kom-
ið niður og borðað með okkur
morgunverð? Síðan ökum við út
á flugvöllinn".
„Ég er alveg tilbúinn. Eigum
við að segja, að þér bíðið eftir
mér við afgreiðsluborðið?"
Davitt gekk til félaga sinna
fimm, sem stóðu umkringdir
stórri hrúgu af farangri, þar sem
sjá mátti nokkrar byssur. „Hann
segir okkur að bíða eftir sér við
afgreiðsluborðið'j, sagði Davitt
og þegjandi fluttu mennirnir allt
dótið yfir í hinn enda salarins.
Davitt, sem leit út eins og verka-
lýðsforingi eða fyrrverandi
hnefaleikamaður, tuggði óþolin-
móður endann á útbrunnum
vindli. Loks gekk maður út úr
lyftunni og að borðinu. Davitt
hrökk við. Undir áberandi sport-
jakka var maðurinn í tómat-
rauðri sportskyrtu og minnti ekki
á neinn prest, sem Jack Davitt
hafði nokkru sinni augum litið.
Á öðrum handlegg bar hann köfl-
ótta regnkápu í sterkum litum og
í hinni hendi hélt hann á slit-
inni tösku og gúmmístígvélum.
Davitt sá að hinir horfðu líka á
manninn, þar sem hann gekk
yfir salinn.
„Drottinn minn!“ tautaði Jack.
„Sé þetta okkar maður, hlýtur
hann að hafa hugsað sér að byrja
að skjóta strax gegnum flugvél-
argluggana. Þar að auki er hann
klæddur fyrir skógardýraveiðar.
Þegar faðir Monahan nálgaðist
hópinn var honum mætt með
vandræðalegri þögn. Hann hafði
verið ákveðinn í að ferðast án
þess að láta á því bera hver hann
væri, en árangurinn var óneitan-
lega frekar broslegur. Þögnin var
rofin af lágvöxnum, fölleitum
manni með lítið yfirskegg, sem
gekk til hans og sagði: „Ég er
Lou Fanelli. Þér hljótið að vera
faðir Monahan".
„Það er ég“, sagði presturinn
með glaðlegri kaupsýslumanns-
rödd, sem kom þeim öllum á
óvart.
Fanelli kynnti hina fyrir hon-
um, hálfvandræðalegur: Jim
Coughlin, Barry Smith, Dink
Fallon, Frank Reardon og Davitt.
Þegar röðin kom að Davitt,
reyndi hann að hrista af sér von-
brigðin. f bréfi sínu til erki-
biskupsins hafði hann beðið um
ungan prest, en þessi var greini-
lega kominn yfir fimmtugt, vó
líklega um 200 pund, gróft og
þétt hárið var úlfgrátt, andlitið
rauðleitt og afvopnandi glampi í
augunum. Og þessi hræðilega,
rauða skyrta . . .
Davitt sneri sér undan. Það yar
Fanelli, sem tók slitnu ferðatösk-
una og stígvélin af föður Mona-
han og setti það með hinum far-
angrinum.
Eftir morgunverðinn fylgdi
þjónninn þeim út í tvo bíla. f
öðrum þeirra sat presturinn við
hlið Fanelli, og var auðséð, að
Smásaga eftlr David
Jg — VIKAN 24. tbl.