Vikan


Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 31

Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 31
Monahan sneri sér við og sá þá að annar flokkur var á leið upp að ströndinni. Hjarta hans tók að berjast um og hann fylltist ákafri eftirvæntingu, þegar fugl- arnir nálguðust landið og þau örlög, sem þar biðu þeirra. Þeir stefndu beint á hann, en skyndi- lega beygðu þeir, án þess að fað- ir Monahan gæti séð ástæðuna fyrir því, og þeir komust út úr skotfæri. Eitt skot drundi við, en of seint. Faðir Monahan fór aftur heim í kofann. Tuttugu mínútum seinna, þegar hann var að ljúka við kaldan morgunverðinn, sá hann sér til undrunar, að Fan- elli var kominn heim. „Ég held ég taki mér hvíld, faðir. Það er lítið að hafa núna“. „Já, ég sá það. Þessum fuglum virðist ekki standa á sama, hver það er sem skýtur þá“. Þetta var sagt í gamni, en Lou Fanelli brosti ekki. „Þér sáuð þá?“ spurði hann. „Já. Ég heyrði í byssunni og gekk út á hæðina. Það var alveg við atburðasvæðið". Fanelli fann hvernig blóðið streymdi honum til höfuðs. Hann fyrirvarð sig fyrir prestinn, sem í rauninni hafði verið sem fugla- hræða, án þess að gera sér það Ijóst. Davitt yrði fokvondur, ef hann vissi það. Náunginn hafði bara ætlað að hafa ofan af fyrir sér, sjá hina skemmta sér. Hvern- ig gat hann sagt honum það? Hann velti því fyrir sér um stund, en gafst upp við það. „Mætti ég biðja yður að gera mér greiða, faðir?“ „Það er mögulegt“. „Nefnið það ekki við hina, að þér hafið horft á þetta í morg- un“. „Auðvitað ekki“. Það væri óskemmtilegt að hafa áhorfenda að því, að hitta ekki einn ein- asta fugl. Faðir Monahan lofaði að minnast ekki á þetta. Laugardagurinn var lítið betri. Dick Fallon hitti eina svarta önd án þess að drepa hana og hún staulaðist fram að sjónum, sem svo skolaði henni út. Síðar um morguninn skaut Coughlin smá- önd, en missti tvær, og þótt einn fugl væri ekki nóg í matinn, var það þó eitthvað til að tala um. Eftir hádegisverð, þegar hlýn- aði í veðri, fór faðir Monahan í gönguferð. Hann gekk eftir ströndinni og síðan upp á hæðirn- ar þar sem ferskur ilmur furu- trjánna barst að vitum hans. Gönguferðin var hressandi og hann fann hvernig taugarnar hvíldust. Eða var það aðeins fjar- veran frá St. Benedict, sem ork- aði svona á hann. Við þá hugs- un fann hann til samvizkubits þar til honum varð hugsað til þess, að það hafði verið ráðstöf- un erkibiskupsins, ekki hans sjálfs, að hann fór þessa ferð, og spurningin var bara sú, hvort hann gerði það sem ætlazt var Óviðjafnanlegur rakstur með rakblaði, sem endist og endist SILVER GILLt i i E: hin ótrúlega beitta og mjúka Gillette egg á rakblaði úr ryðfríu stáli, sem engin rakstursaðferð jafnast á við. • mýksti, bezti og þægilegasti rakstur, sem völ er á • ryðfritt stái, sem gefur yður flesta rakstra á biað • gœðin aiitaf söm við sig—öll r ... ' blöðin jafnast á við það síðasta RYÐFRIA STALBLAÐIÐ "StainlBss"—erfrábærryðfristáltegund, sem tryggir yður verulega endingargott rakblað I ■%# W BanniiiiiiiiiiffliB Gillette til af honum hér. Þetta kvöld spilaði hann rommy. Það var uppástunga frá Davitt, og það hafði komið Davitt á óvart, að presturinn var því alvanur. Þó varð hann enn meira hissa, þegar faðir Monahan stakk upp á að leggja töluvert undir. Það var langt síðan presturinn hafði spilað um annað en tann- stöngla. Þetta kvöld spilaði hann með Lou Fanelli og Smith sem félaga og vann sex dollara og áttatíu og þrjú cent. Davitt borg- aði sinn hluta og reyndi að láta sem honum líkaði það vel. „Jæja, faðir, það virðist sem ég ætli að styrkja St. Benedicts allríflega í þessari ferð“. „Já, og allt kemur að góðum notum“, samsinnti presturinn, vafði peningunum inn í seðilinn og setti þá í skyrtuvasann. f þetta sinn gaf Fanelli sinn hluta vinningsins án þess að bíða eftir ávítandi augnaráði Davitts. Þeir voru komnir á fætur fyrir birtingu á sunnudagsmorgni, því að ltíill tími var til stefnu, mess- an átti að taka tuttugu mínútur. Presturinn tók utan af altaris- göngu-áhöldunum, fór í hempuna utan yfir buxurnar og sportskyrt- una, setti upp borð í dagstof- unni, sem hann ætlaði sem alt- ari. Þegar hann hafði lokið messugjörðinni, fór hann að biðja fyrir veiðimönnunum. Mennirnir voru ánægðir, en hann sá að þeir voru líka farnir að verða óþol- inmóðir — dagsljósið nálgaðist og það var kominn tími til að fara út. Fimmtán mínútum eftir að veiðimennirnir voru farnir út, hafði faðir Monahan gengið frá öllu sínu og gekk út á hæðirnar. í þetta sinn settist hann niður. Loftið var svalt og hann kveikti í pípunni sinni. Öðru hverju hit- aði hann sér á höndunum á henni, færði hana úr öðrum lófa í hinn. Utsýnið var fagurt það- an sem hann sat, en smám saman breyttist það, þegar vindurinn blés þokuslæðingnum af fenjun- um. Hann þaut í grasinu og öld- urnar skrjáfuðu við ströndina. Hann sat þarna í klukkutíma og allan þann tíma sást engin önd. Loks gekk hann aftur heim og þegar hann leit við, sá hann að stór hópur var á leið upp að ströndinni. Skot kvað við og fuglarnir dreifðust í allar áttir. Fleiri skot drundu í morgun- kyrrðinni og fuglarnir hækkuðu flugið. Presturinn var undrandi, að sjá ekki nema einn fugl detta. Hundur var sendur af stað og hann synti æstur út í sjóinn og kom aftur með eitthvað, sem VIKAN 24. tbl. — gj

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.