Vikan - 11.06.1964, Qupperneq 46

Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentið. Ölíkt útlit
Toni lífgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður klei ft
að leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur
lagningunni. Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er.
Hér eru þrjár ólíkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á
einu Toni. En þér getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Ef þér óskið eftir að fá leiðbeiningar um hárlagningar fyrir
þessar hrífandi hárgreiðslur, þá vinsamlegast skrifið til Evelyn
Douglas, Globus h.f., Vatnsstíg 3. Reykjavík.

BBBLKJ
N£W:Í:;i
Xöivjci;:: tvddy-r.&f. cram ijg ,Jouiral5^| i
\ NEW
Toni
srs.Wrfiiit*
Urn Toni Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva.
Engin fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í
handhægri plastik flösku. Vefjið aðeins hárið
upp á spólurnar og þrýstið bindivökvanum í
hvern lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni.
Engar krullur. Engir stífir broddar. Toni
gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
af sögunni þinni.
— Jæja þá, sagði stúlkan og and-
varpaði. — Ég verð þá að fara svo-
lítið lengra aftur í tímann. Þú veizt
að það er sykurreyr á allri eign-
inni og gamla húsið stendur í miðj-
um akrinum. Um það bil tvisvar
á ári koma þeir til þess að höggva
reyrinn og senda hann til myllunn-
ar. Og þegar þeir gera það, gríp-
ur um sig ofsahræðsla meðal skepn-
anna og skordýranna sem lifa í
sykurreyrnum, húsin þeirra eru eyði-
lögð og þau eru drepin. A upp-
skerutímanum tóku sum þessara
dýra upp á því að koma heim (
rústirnar af húsinu og fela sig þar.
Fóstra min var skelfingu lostin til
að byrja með þegar mongúsurnar,
snákarnir og sporðdrekarnir og
þetta dót fór að koma, en ég gerði
nokkur herbergin í kjallaranum að
einskonar heimilum fyrir þau. Ég
var ekki hrædd við þau og þau
hafa aldrei gert mér neitt. Það var
eins og þau skildu að ég var hlið-
holl þeim. Og þau hljóta að hafa
sagt vinum sínum það, því brátt
var alveg sjálfsagt að allur hópur-
inn kæmi marsérandi inn í her-
bergin sín og settist þar að þangað
fil nýi sykurreyrinn fór að vaxa.
Þá |ögðu allir af stað út aftur og
bjuggu sér ný heimili á akrinum.
Ég gaf þeim allan þann mat sem
við gátum verið án þegar þau voru
hjá okkur og þau hegðuðu sér mjög
vel, nema stundum var dálítið vond
lykt af þeim og stundum slógust
þau. En þau voru öll vinir mfnir
og börnin þeirra Ifka og ég gat
gert hvað sem ég vildi við þau.
Auðvitað fundu þeir, sem unnu við
sykurvinnsluna, þetta út og sáu mig
ganga um með snáka um hálsinn
og svo framvegis og þeir urðu
hræddir við mig og héldu að ég
væri galdrakerling. Svo þeir létu
mig alveg í friði. Hún hikaði að-
eins við: — Þannig hefi ég lært svo
mikið um skepnur og skordýr. Svo
hefi ég eytt löngum tíma á sjón-
um til þess að reyna að læra að
þekkja fiskana líka. Og sama með
fuglana. Ef þú getur komizt að
því, hvað þessi dýr vilja borða og
hvað þau eru hrædd við og ef þú
dvelur löngum hjá þeim, þá verða
þau vinir þínir. Hún leit á hann:
— Þú hefur farið mikils á mis að
þekkja þetta ekki.
— Ég er hræddur um það, svar-
aði Bond. — Ég býst við að þetta
sé miklu fallegra og skemmtilegra
heldur en að kynnast því sem að
mannlegir heilar geta látið sér
detta f hug.
— Ég veit það ekki, sagði stúlk-
an hugsi. — Ég hefi ekki þekkt
margt fólk. Flestir þeirra sem ég
hefi kynnzt hafa verið vondir. En
ég býst við að fólk geti líka verið
skemmtilegt. En mér hefur aldrei
dottið f hug að mér geti þótt vænt
um fólk eins og skepnur. Nema
náttúrlega hana fóstru mína auð-
vitað. Þangað til . . . Hún þagnaði
og rak upp lágan feimnislegan hlát-
ur. — Jæja, við bjuggum þarna öll
saman í sátt og samlyndi þangað
til ég varð fimmtán ára og fóstra
mín dó og þá fór nú að versna í
því. Það var maður sem var kall-
aður Mander. Hræðilegur maður.
Hann var hvíti verkstjórinn hjá fólk-
inu sem á ekruna. Hann var alltaf
að koma og heimsækja mig. Hann
vildi láta mig flytja í húsið sitt hjá
Port Maria. Ég hataði hann og faldi
mig venjulega þegar ég heyrði
hann koma rfðandi gegnum sykur-
reyrinn. Eina nóttina kom hann
labbandi og ég heyrði ekki í hon-
um. Hann var fullur. Hann kom inn
í kjallarann og slóst við mig af
þvf að ég vildi ekki gera það sem
hann vildi láta mig gera. Þú veizt,
eins og ástfangið fólk gerir.
— Já, ég veit.
— Ég reyndi að drepa hann með
hnífnum mínum, en hann var mjög
sterkur og sló mig eins fast og
hann gat í andlitið og braut á mér
nefið. Hann sló mig í rot og svo
held ég að hann hafi haft sitt fram.
Það er að segja, ég veit að hann
gerði það. Næsta dag langaði mig
til þess að drepa sjálfa mig þegar
ég sá framan f mig og komst að
því hvað hann hafði gert. Ég hélt
að ég mundi eignast barn. Ég mundi
áreiðanlega hafa drepið mig hefði
ég eignazt barn með þessum manni.
En allt um það, ég gerði það ekki
og þvf fór sem fór. Ég fór til læknis-
ins og hann gerði það sem hann
gat fyrir nefið á mér og tók ekk-
ert fyrir. Ég sagði honum ekki hitt.
Ég skammaðist mín of mikið. Mað-
urinn kom ekki aftur. Ég beið og
gerði ekkert þangað til næst á upp-
skerutímanum. Þá var ég ákveðin
í því hvað ég ætlaði að gera. Ég
beið eftir kóngulónni sem heitir
svarta ekkjan. Dag nokkurn kom
hún inn f kjallarann. Ég tók stærstu
svörtu ekkjuna sem ég fann og setti
hana í kassa þar sem hún hafði
ekkert að borða. Kvendýrin eru
mjög slæm. Svo beið ég þangað
til það kom dimm nótt og tunglið
40 — VIKAN 24. tbl.