Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 10

— Ó, það, svaraði M kæruleysis-
lega. — Einhver vitleysa frá dýra-
garðinum, eða einhverium. Nýlendu-
stjórnin kom því yfir á okkur. Það
voru eitthvað sex vikur síðan, var
það ekki?
— Jú, sir. En það var ekki dýra-
garðurinn. Það var eitthvað fólk
í Ameríku, sem kallar sig Audubon
félagið. En forðar sialdgæfum fugl-
um frá þvl að deyia út, eða eitt-
hvað svoleiðis. Það sneri sér til
ambassadorsins okkar í Washing-
ton og þaðan var það sent til ný-
lendustirónarinnar. Og svo aftur
þaðan til okkar. Það lítur út fyrir
að þessir fuglamenn séu talsvert
áhrifamiklir í Ameríku. Þeir hafa
iafnvel haft áhrif á atómsprengju-
tilraunir, vegna þess að þær höfðu
slæm áhrif fyrir einhveria fugla.
Það rumdi í M. — Einhver hel-
vítis kvikindi sem eru kölluð trön-
ur. Ég hef lesið um það í blöðun-
um.
Bond hélt áfram. — Gætuð þér
sagt mér eitthvað um þetta sir?
Hvað vildi þetta Audubonfólk láta
okkur gera?
M veifaði pípunni sinni óþolin-
móður. Hann tók möppu Strang-
ways og henti henni í áttina til
yfirmanns starfsliðs. — Segðu hon-
um það, sagði hann þreytulega.
— Það er allt í þessu.
Yfirmaður starfsliðs tók við möpp-
unni og fletti. Hann fann það sem
hann var að leita að og braut
möppuna afturábak. Það var þögn
í herberginu meðan hann renndi
augunum yfir þrjár vélritaðar síð-
ur og Bond sá að þær báru blátt
og hvítt merki nýlendustjórnarinn-
ar. Bond sat þögull og reyndi að
finna ekki kalda óþolinmæði M
streyma yfir borðið.
Að lokum lokaði yfirmaður starfs-
liðs möppunni. Hann sagði: — Já,
hérna er það. Eins og við létum
Strangways hafa það 20. janúar
síðast liðinn. Hann kvittaði fyrir
móttöku, en eftir það heyrðum við
ekkert um málið frá honum. Hann
hallaði sér afturábak í stólnum og
leit á Bond. — Það lítur út fyrir, að
það sé til fugl, sem kallaður er
flatnefur. Það er litmynd af hon-
um hérna. Þetta lítur út fyrir að
vera einhverskonar bleikur storkur
með Ijótt flatt nef, sem hann not-
ar til að grafa eftir mat í for.
Fyrir fáeinum árum voru þessir
fuglar að deyja út. A síðustu ár-
um fyrir stríð voru aðeins fáein
hundruð eftir í heiminum, aðallega
í Florida og þar í grennd. Svo skýrði
einhver frá því, að þessir fuglar
hefðu stofnað sér nýlendu á eyju,
sem er kölluð Crab Key, og er
milli Jamaica og Kúbu. Þetta er
á brezku yfirráðasvæði — heyrir
undir Jamaica. Þetta var einu sinni
dritey, og gæði dritsins voru of lítil
til þess að vinnsla borgaði sig. Þeg-
ar fuglarnir fundust þarna hafði
eyjan verið í eyði í um það bil
fimmtíu ár. Þetta Audubonfólk fór
þangað og að lokum leigði það
skika af eyjunni og gerði hana að
griðlandi fyrir þessa fugla. Settu
þarna tvo eftirlitsmenn og komu
því til leiðar, að flugfélögunum var
bannað að fljúga yfir eyjuna, til
þess að trufla ekki fuglana. Flugl-
unum fjölgaði ört, og síðast þegar
þeir voru taldir, voru um fimm
þúsund á eynni. Svo kom stríðið.
Gúanóverðið hækkaði og einhver
snjall náungi fékk þá hugmynd að
kaupa eyjuna og taka að vinna
dritinn á ný. Hann samdi við stjórn-
ina á Jamaica og fékk staðinn fyr-
ir tíu þúsund pund með þeim skil-
málum, að hann rótaði ekki við
leigumála fuglavinanna. Þetta var
1943. Þessi maður flutti svo mikið
af ódýru starfsliði til eyjarinnar og
bráðlega var staðurinn farinn að
skila arði og hefur haldið því
áfram, þar til nú mjög nýlega. Fyrir
skömmu lækkaði gúanóverðið á
heimsmarkaðnum mjög verulega og
það er álitið að hann hljóti að eiga
í erfiðleikum með að láta endana
■'iá saman.
— Hver er þessi maður?
— Hann er Kínverji, eða öllu
heldur Kínverji að hálfu leyti og
Þjóðverji að hálfu leyti. Hann heit-
ir dálítið skrítnu nafni Hann kallar
sig Dr NO — Dr. Júlíus No.
— No, bara No
— Já.
— Hafið þið engar upplýsingar
um hann?
— Ekki annað en það, að hann
heldur sig alveg útaf fyrir sig. Hann
hefur ekki sézt, síðan hann samdi
við Jamaicastjórnina. Og það eru
engar samgöngur við eyna. Hún
er hans eign og hann heldur henni
vel varinni. Segist ekki vilja, að
fólk trufli fuglana, sem framleiða
dritinn hans. Það virðist skynsam-
legt. Nú, síðan gerðist ekkert, þang-
að til rétt fyrir jól, að annar varð-
manna Audubonfélagsins, virtist
vera góður og vandaður náungi,
kom á land á norðurströnd Jama-
ica í kanó. Hann var mjög illa
farinn. Hann var hræðilega brennd-
ur — og dó eftir fáeina daga. Aður
en hann dó, sagði hann fáránlega
sögu; að dreki hefði ráðizt á búð-
ir þeirra og spúð eldi. Þessi dreki
dap félaga hans og eyddi búðun-
um og rauk síðan inn í griðland
fuglanna og spúði eldi á báða
bóga. Fuglarnir þutu auðvitað
í skelfingu guð veit hvert. Vörður-
inn var illa brenndur, en honum
tókst að komast til strandarinnar,
þar sem hann stal kanó og sigldi
alla leiðina til Jamaica. Náung-
inn var greinilega ekki lengur með
öllum mjalla, og þetta er öll sagan,
nema það varð að senda venjulega
skýrsul til Audubonfélagsins og fél-
agarnir þar voru ekki ánægðir.
Þeir sendu tvo af sínum stærstu
körlum í flugvél frá Miami til þess
að rannsaka málið. Það er flugbraut
á eynni. Kínverjinn hefur notað
flugvél til þess að færa þeim nauð-
synjar . . .
M greip fram í: — Þetta bölvað
pakk virðist hafa nóg af pening-
um til þess að kasta á þessa fjár-
ans fugla.
Bond og yfirmaður starfsliðs
Framhalds-
sagan
sem verið hefur metsölubók um allan
heim.
Sagan hefur verið kvikmynduð og kvik-
myndin verður sýnd í Tónabíói a8 lok-
inni birtingu.
Q
Ul HLUTI
JQ — VIKAN 18. tbl.