Vikan - 30.04.1964, Page 11

skiptust á brosum. Sá síðarnefndi
hélt áfram: — Flugvélinni hlekkt-
ist á í lendingu og mennirnir tveir
fórust. t-etta vakti náttúrlega reiði
fuglamannanna. Þeir fengu herskip
frá þjálfunardeild bandaríska flot-
ans á Karabiska hafi til þess að
heimsækja Dr. No. Þetta sýnir að-
eins hve áhrifamikið fólk þetta er.
Lítur út fyrir að það hafi allgóð
sambönd í Washington. Yfirmaður
herskipsins gaf þá skýrslu að Dr.
No hefði tekið mjög vel á móti
honum, en gætt þess að hann kæmi
ekki nærri dritvinnslunni. Það var
farið með hann til flugbrautarinn-
ar þar sem hann rannsakaði flakið
af vélinni. Hún var gereyðilögð,
en það var ekkert grunsamlegt við
það — hún virtist hafa farið of
geyst í lendinguna. Lík fuglamann-
anna tveggja og flugmannsins
höfðu verið kistulögð í fallegar
kistur og vel frá þeim gengið, og
þau voru nú afhent herskipinu með
virðulegri athöfn. Yfirmaður her-
skipsins rómaði mjög framkomu Dr.
No. Hann bað um að fá að sjá þúð-
ir fuglavarðanna og það var farið
með hann þangað svo að hann gæti
skoðað leifarnar. Álit Dr. Nos var
það, að mennirnir tveir hefðu geng-
ið af göflunum vegna hitans og
einmanaleikans, eða að minnsta
kosti annar þeirra hefði orðið vit-
laus og lagt eldi í búðirnar án þess
að hinn kæmist út. Yfirmanni her-
skipsins fannst þetta líklegt þegar
hann hafði séð þessi eyðilegu fen,
sem mennirnir höfðu nú hafzt við
í í tíu ár eða meira. Það var ekk-
ert annað að sjá og hann var
fluttur aftur til skipsins og sigldi
burt. Yfirmaður starfsliðs yppti öxl-
um og breiddi út hendurnar. — Og
þar með er öll sagan sögð, nema
það að yfirmaður herskipsins sagð-
ist aðeins hafa séð fáeina flatnefja.
Þegar skýrsla hans komst aftur til
Audubonfélagsins, var það einna
helzt missir fuglanna, sem olli þeim
reiði og síðan þá hafa þeir legið
í okkur með að rannsaka málið.
Auðvitað hefur enginn, hvorki í
nýlendustjórninni eða Jamaica,
minnsta áhuga. Svo að lokum var
málinu vísað til okkar. Og þannig
vildi það til að þessi þvæla lenti
á Strangways.
M horfði þreytulega á Bond. —
Skilurðu hvað ég er að fara, 007?
Þetta er bara eitt af þeim málum,
sem þessi kerlingasamtök eru alltaf
að búa til. Fólk fer að verja eitt-
hvað, eða safna einhverju — kirkj-
um, gömlum húsum, myndum, fugl-
um — og það verða alltaf einhver
helvítis læti. Aðalvandamálið er
það, að svona pakk tekur sig alltaf
svo hátíðlega, hvort sem það eru
fuglar eða hver fjandinn sem það
er. Þá er ráðizt á stjórnmálamenn-
ina. Og alltaf virðist það hafa
peninga eins og skít. Guð má vita
hvaðan þeir koma. Frá einhverjum
öðrum, gömlum kerlingum býst ég
við. Svo dregur að því að lokum,
að einhver verður að gera eitt-
hvað til þess að róa þessar kerl-
ingar. Eins og í þessu máli. Og auð-
vitað er því hrúgað á mig vegna
þess að þessi staður er á brezku
yfirráðasvæði. Og þó er það einka-
land. Enginn vi11 fara opinberlega
í málið. Og hvað á ég að gera?
Senda kafbát til eyjarinnar? Til
Það sem áður er komið:
Þrír skuggalegir menn ráðast á full-
trúa brezku leyniþjónustunnar á
Jamaica og drepa hann, ásamt
einkaritara hans. Heima i aðalstöðv-
unum er hvarf þeirra túlkað svo,
að þau hafi stungið af saman. Til
málamyndana er ákveðið að senda
James Bond til eftirgrennslana, og
á förin jafnframt að verða honum
til heilsubótar og upplyftingar, en
hann varð ilia úti í síðasta ævin-
týri sínu. Hann er staddur á skrif-
stofu M, sem útskýrir málið fyrir
honum.
hvers? Til þess að finna hvað
heíur komið fyrir hóp af bleikum
storkum. M urraði. — En svona er
það, þú baðst um að fá að vita
um síðasta mál Strangways og nú
hefurðu fengið það. M hallaði sér
áfram. — Nokkrar spurningar? Eg
hefi nóg að gera í dag.
Bond hló. Hann gat ekki að því
gert. Svona gos frá M voru alveg
prýðileg. Og ekkert kom honum
eins vel af stað og allar tilraun-
ir til þess að eyða tíma, kröftum
og rýrum sjóðum leyniþjónustunn-
ar. Bond reis á fætur. — Ef ég gæti
fengið þessa möppu sir, sagði hann
hikandi. — Mér finnst einhvernveg-
inn að fjórir menn hafi dáið meira
eða minna vegna þessara fugla.
Kannske tveir ! viðbót. — Strang-
ways og þessi Trueblood stelpa.
Það er rétt að þetta er hálf hlægi-
legt, en ég sé ekkert annað út úr
því.
— Taktu hana, taktu hana, sagði
M óþolinmóður. — Og flýttu þér
svo að Ijúka þessu fríi af. Það
getur vel verið að þú hafir ekki
tekið eftir því, en það er ýmis-
legt í ólagi annars staðar í heim-
inum líka.
Bond tók möppuna. Hann bjó
sig einnig undir að taka upp Ber-
ettuna sína og hulstrið. — Nei,
sagði M harkalega. — Skildu þetta
eftir. Og gættu þess að vera kom-
inn með hinar byssurnar tvær þeg-
ar ég sé þig aftur.
Mond leit yfir borðið og beint
í augu M. I fyrsta sinn á ævinni
hataði hann þennan mann. Hann
vissi fullkomlega hvers vegna M
var svona ruddalegur og smá-
smugulegur. Það var dulin refsing
fyrir það að Bond gerði mistök í
síðasta máli sínu. [ viðbót við það
að komast burt úr þessu rudda-
veðri í sólskinið. M þoldi ekki að
menn hans ættu góða daga. Bond
var viss um að hann væri sendur
í þetta mál meðfram til þess að
lítillækka hann. Þessi skepna.
Bond fann reiðina ólga innan !
sér, en stillti sig og sagði: — Ég
skal gæta þess, sir. Svo snerist
hann á hæl og gekk út úr herberg-
inu.
4. KAFLI. - MÓTTÖKUNEFND.
Super-Constellation flugvélin þaut
hátt yfir frjórri jörð Kúbu og lækk-
aði síðan flugið fyrir lendingu á
Jamaica.
Bond horfði á sólbakaða eyj-
una stækka út við sjóndeildarhring-
inn, og dökkbláan lit djúphafsins
við Kúbu breytast og verða skolp-
legri, eftir því sem nær dró strönd-
um Jamaica. Svo flugu þeir yfir
norðurströndina, yfir milljónera-
hótelin, yfir háfjöllin á miðeynní.
Sólin glitraði á ár og læki. ,,Xay-
maca" höfðu Arwakindíánarnir kall-
að það. — ,,Land fjalla og fljóta".
Þetta var tvimælalaust ein fegursta
og frjósamasta eyja heimsins.
Hin hlið fjallsins lá ! djúpfjólu-
bláum skugga. Ljós voru þegar far-
in að glitra við fjallsræturnar og
á strætum Kingston, en lengra við
fjærsta hluta hafnarinnar og flug-
völlinn, vottaði enn fyrir síðustu
geislum kvöldsólarinnar. Flugvélin
stefndi niður inn yfir höfnina. Það
kom örlítill skellur, um leið og hjól-
in voru sett niður, og það vældi (
vökvadælunum, um leið og loft-
bremsurnar aftast á vængjunum
voru settar niður, til þess að draga
úr hraða vélarinnar. Það glampaði
á vegi og símalínur. Svo var merkt
steinsteypt flugbrautin undir belg
vélarinnar og mjúkur tvöfaldur
skellur fullkominnar lendingar og
loks hávær dynurinn í hreyflum
vélarinnar þegar henni var rennt
upp að dyrum flughafnarinnar.
Heitir og þvalir fingur hitabeltis-
ins struku andlit Bonds, þegar hann
yfirgaf vélina og gekk heim að
flughöfninni. Hann vissi að um það
leiti sem hann væri kominn gegn-
um tollinn mundi svitinn boga af
honum. Honum var alveg sama.
Eftir andstykkilegan kuldann í Lond-
on var rakur og þrúgandi hitinn
mjög bærilegur.
Á vegabréfi Bonds stóð að hann
væri innflutnings- og útflutnings-
kaupmaður.
— Fyrir hvaða félag herra?
— Universal Export.
— Eruð þér hér [ viðskiptaerind-
um, eða yður til ánægju herra?
— Ánægju.
— Ég vona að þér njótið dval-
arinnar herra. Hinn svarti starfs-
maður útlendingaeftirlitsins rétti
Bond vegabréfið hans án athuga-
semda.
— Þakka yður fyrir
Bond fór inn í tollafgreiðsluna.
Um leði og hann kom inn sá hann
hávaxna sólbakaða manninn, sem
hallaði sér upp að grindunum. Hann
Framhald á bls. 49.
VIKAN 18. tbl. —