Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 14

Hugsunin er til alls fyrst eins og kunnugt
er, en þegar hugmyndir eru nokkurnveginn
mótaðar, er næsta stigið að koma þeim á
pappír og sjá hvernig það lítur út, sem
menn þar til sáu aðeins fyrir hugskotssjón-
um. Hér er ný og harla merkileg hugmy.nd
í fæðingu. Eða ef til vill er óhætt að segja,
að hún sé komin á pappírsstigið. Það er
einmitt þessvegna, að Ormar Guðmunds-
son, arkitekt, (næst á myndinni) er með í
þessum hópi. Hinir hafa sem sagt fengið
hann til að gera frumdrög. Og nú er komið
saman og málið rætt frá öllum hliðum. Síð-
an er eins víst, að Ormar geri nýjar teikn-
ingar. Hér er ekkert til að fara eftir, því
mennirnir eru að glíma við hlut, sem aldrei
hefur verið reyndur fyrr á íslandi. Sú fram-
kvæmd á vafalaust eftir að vekja mikla at-
hygli. T næsta blaði birtum við teikningar
Ormars og Ingólfur í City Hóteli skýrir okk-
ur frá hugmyndinni. Munið, að það er að-
eins ein vika þar til næsta blað birtist.
Nýjar hugmyndir í fæðingu
Hvað var Ormar að teikna?
Það var einhverntíma á dögunum, að einhver
iesandi blaðsins kvartaði yfir því, að sér hefði
gengið erfiðlega að finna frambærilegt mál-
verk til afmælisgjafar í verzlunum bæjarins.
Kristján listaverkakaupmaður á Týsgötu 1 benti
okkur á, að maðurinn hefði líklega litið heldur
óvandlega í kringum sig, eða væri hann kannski
svo vandlátur að telja ekki málverk eftir Kjarval,
Asgrím og Engilberts frambærileg.
Og það reyndist rétt: Kristján getur með
sanni státað af því að hafa haft stór nöfn inn-
an listarinnar á sínum snærum. Hann hefur í
nokkur ár unnið að því af fremsta megni að
halda uppi listaverkasölu, þar sem á boðstólum
væru verk eftir hina kunnustu listamenn okk-
ar, ef svo einkennilega vildi til, að einhver
tæki verk þeirra fram yfir Hjörvar og Matthías
í Holtinu.
— Það hlýtur að vera ös hjá þér, fyrst þú
ert einn með verk svo góðra málara til sölu,
sögðum við.
— Það koma margir við í bú^inni til að
skoða, en málverk seljast ekki eins og mjó.lk.
Ég hef fremur haft það fyrir prinsip að hætta
þessu ekki en að það sé lífvænlegur atvinnu-
vegur. Mér finnst skömm að því, að ekki skuli
hægt að halda uppi einni sæmilegri málverka-
sölu og ég hef heitið því að gefa mig ekki
fyrr en í fulla hnefana. Ég lít á það sem viður-
kenningu, að margir af okkar ágætustu lista-
mönnum hafa falið mér að selja verk sín eins og
hér má sjá og ég lít einnig á það sem viðurkenn-
ingu, að menntamálaráðherra skyldi veita mér
leyfi til að halda listaverkauppboð. Áður var
það aðeins Sigurður Benediktsson, sem hafði
þetta leyfi.
— Þú færð sem sagt engan styrk frá nein-
um opinberum aðilum til að halda þessari lista-
verkabúð uppi?
— Nei, en ég álít það svo mikið menningar-
atriði, að ríkið ætti fortakalaust að styrkja svona
fyrirtæki, ef í nauðirnar rekur. Það er hart á því
að maður fái fyrir salti út á grautinn í þessari
atvinnu. En listamennirnir kunna að meta það.
Ég veit til þess að sumir hafa litlar sem engar
tekjur, aðrar en þær sem verða fyrir þessa
smávægilegu sölu hér. Þeir hafa líka launað
Kristján — og sýnishorn úr búðinni
Málverkasala
er
ekki gróðavegur
það með því, að benda væntanlegum kaupendum á það, að þeir
seldu myndir sínar aðeins hér. Það hefur nefnilega viðgengizt, að
vel efnaðir menn hafa notað sér fátækt listamanna, komið heim
til þeirra og boðizt til að kaupa af þeim málverk fyrir smánar-
peninga. Og hvað þiggja menn ekki, þegar fátæktin er annars
vegar.
— Hvernig væri það ef þú hefðir ríkisstyrk, væri þá ekki erfitt
að draga í dilka og segja einum að hann sé gjaldgengur en
öðrum frá að hverfa
— Jú, þegar um hálf opinbert Framliald á bls. 28.

Wí fi '%
- -

— VIKAN 18. tbl.