Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 34

9*
V
., i ^ »!^•;*>$ h
•>*>vV
, i'r.V. ív\tr*.'Á'v • ».', -
' -fr.y, ■> \’\í;.c'é:.

LILLU
KRYDD
ER ÁVALLT
BEZT
EFNAGERD REYKJAVIKUR H. F.
eins og ég hafSi aldrei gert fyrr ó
ævi minni.
Loks, þegar ég náSi henni, vorum
við bæði orSin svo móð og másandi,
að viS gátum engu orSi komiS upp.
En það gerði heldur ekkert til,
því viS þurftum ekkert að segja.
ÞaS var eins og rigningin ykist
um allan helming þegar við dutt-
um ofan i rennblauta mýrina, og
það þaut í regndropunum allt í
kringum okkur, sem skullu niður í
pollana milli þúfna og sameinuðust
þar í skauti náttúrunnar.
Einhvers staðar, rétt fyrir ofan
okkur heyrðum við spóa vella. Ann-
ars var allt hljótt. ýr
SÆMILEGT DAGS-
VERK
Framhald af bls. 18.
Calderstone lávarður kinkaði
kolli. „Stórt skip og gott skip.
Eitt af okkar beztu skipum. Og
ég efast ekki um að yður hefur
verið valin úrvais skipshöfn.
Meðal annarra orða -— hver er
áhafnarstjóri?“
„Martin“.
„Öldungis rétt. Jú, ég kann-
ast við Martin. Hann verður yður
áreiðanlega betri en enginn“.
„Ég efast ekki um það — þeg-
ar allt er komið í fastar skorður.
Við höufm þekkzt lengi. Við vor-
um saman á skólaskipinu“.
„Þið hljótið þá að vera keppi-
nautar“.
„Jú, að vissu leyti“.
„Ég er þess fullviss, að með
ykkur muni takast gott samstarf",
sagði Calderstone lávarður, sem
þekkti manna bezt miskunnar-
leysi, bragðvísi og bakferli keppi-
nauta, hvers í annars garð, sem
staddir voru í sama stiganum.
Hann lét því nægja að gefa af-
stöðu sína til kynna. „Hafið það
hugfast, að þegar við fáum ein-
hverjum skipstjórastöðu, stönd-
um við með honum eins og þörf
gerist". Að svo mæltu leit hann
á úrið sitt. „Jú, það er sama sag-
an, tíminn er ekki lengi að líða.
Aðeins klukkustund þangað til
við leggjum úr höfn“.
„Ég vona það“, sagði Black-
lock skipstjóri.
Það hefði mátt gera ráð fyrir
að vafinn í orðunum kæmi Cald-
erstone lávarði á óvart, en ekki
varð það á honum séð. „Þér
eigið við, að svo geti farið að
brottförin tefjist eitthvað“.
„Slíkt er aldrei með öllu úti-
lokað“, svaraði skipstjóri. „Það
hefur að minnsta kosti flogið fyr-
ir, að brytarnir væru með eitt-
hvert ráðabrugg — ganga í land
fyrirvaralaust, eða eitthvað þess-
háttar“.
Calderstone lávarður kinkaði
enn kolli. „Já, það var einhver
blaðasnápur að reyna að blása
það upp. Hann spurði mig bein-
línis, hvað ég mundi taka til
bragðs, ef af því yrði“. Hann
brosti eilítið. „Það kemur fyrir
að mér finnst að setja þurfi prent-
frelsinu einhver takmörk. En
þetta er ekki neitt alvarlegt, eða
hvað? Engöngu orðrómur . .
„Að því er ég bezt veit. Vand-
inn er sá, að þetta getur komið
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Einn af brytunum er enn í landi,
fór til fundar við McTeague. Það
getur þýtt það, að þeir láti til
skarar skríða, en það er alls ekki
víst“.
„Enn er það McTeague". Cald-
erstone lávarður hlypti brúnum.
„Hver er afstaða brytanna, yfir-
leitt?“
„Það er ekki auðvelt að gera
sér grein fyrir því. Yfirleitt virð-
ast þeir fyllilega ánægðir, en svo
fer einhver að vekja máls á
hvernig þeir séu hlunnfarnir, og
þá er ánægjan samstundis farin
veg allrar veraldar. Og undan-
tekningarlítið er það McTeague,
sem rær undir. Það virðist undir
honum komið hvort skipið lætur
úr höfn. Mér mundi vera það
einstök ánægja, að snúa þann
náunga úr hálsliðnum".
Calderstone lávarður yppti
brúnum. Jæja, ég veit ekki.
Sennilega kæmist maður að raun
um það við nánari kynni, að
hann væri ekki eins slæmur og
orð er á gert. Þverhaus er hann,
vitanlega".
Því fór fjarri, að skipstjórinn
væri honum sammála, þó að
hann hreyfði ekki mótmælum.
Þeir áttu báðir að vera farnir að
þekkja McTeague af langri raun;
baráttuaðferðirnar, sem hann
notaði, tökin, sem hann hafði á
mönnum; hve oft honum hafði
tekizt að koma í veg fyrir að
skip létu úr höfn, hve oft
minnstu hafði munað að honum
tækizt það og tilraunin þá skilið
eftir úlfúð og óánægju, sem Mc-
Teague uppskar svo árangurinn
af síðar meir. En engu að síður
var augljóst, að þeir báru ólíkan
hug til hans.
Kannski átti það rætur sínar
að rekja til þess hvað þeir Cald-
erstone lávarður og Blacklock
skipstjóri voru sjálfir ólíkir. Frá
sjónarmiði Blacklocks var Mc-
Teague að vissu leyti persónuleg-
ur fjandmaður, sem nauðsyn bar
til að ganga milli bols og höfuðs
á. Calderstone lávarður, sem átti
ekki eins mikið á hættu, hafði
efni á meiri víðsýni. Frá hans
sjónarmiði var McTeague einung-
is einn af þeim, sem höfðu lent
í liði mótherjanna, hlaut því að
haga sér eins og hann gerði; með
öðrum orðum, miðað við allar
aðstæður sem orðið höfðu til að
móta manninn, var sízt betra af
honum að vænta. Það var því
einungis um það að ræða, að geta
látið krók koma á móit hverju
hans bragði. Yrði Calderstone lá-
varður að takast á við McTeague,
yrði þar ekki um nein persónu-
leg átök að ræða; þar yrði árekst-
ur með tveim andstæðum, félags-
— VIKAN 18. tbl.