Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 49

var enn í sömu gömlu, upplituðu
bláu skyrtunni, og sennilega sömu
kakibuxunum og hann var í, þegar
Bond hitti hann fyrst fyrir fimm
árum.
— Quarrel.
Hinum megin við grindurnar
brosti maðurinn frá Caymaneyium
breiðu brosi. Hann brá hægri hand-
legg fyrir augun. Það var hin gamla
kveðja Vestur-lndia. — Hvernig er
lífið, kapteinn? kallaði hann glað-
lega.
— Lífið er prýðilegt, svaraði
Bond. — Bíddu bara þangað til ég
hef komið farangrinum í gegn. Ertu
með bíl?
— Auðvitað kapteinn.
Tollverðirnir þekktu Quarrel eins
og flestir á þessum slóðum. Þeir
merktu farangur Bonds án þess að
opna töskurnar. Bond tók við far-
angri sínum og fór gegnum grinda-
hliðið. Quarrel tók töskurnar af
honum og rétti honum hægri hönd-
ina. Bond tók í hlýjan, þurran og
sigggróinn hramminn og leit í dökk-
grá augun. Þetta var sannur af-
komandi hermanna Cromvells eða
sjóræningianna frá tímum Morgans.
— Þú hefur ekkert breytzt, Quarrel,
sagði hann. — Hvernig ganga sæ-
skialdbökuveiðarnar?
— Ekki sem verst, kapteinn og ekki
sem bezt. Svona nokkurn veginn
eins og endranær. Hann leit gagn-
rýnisaugum á Bond. Hefurðu verið
lumpinn eða hvað?
Bond setti upp undrunarsvip. —
Já, reyndar. En það eru nokkrar
vikur síðan ég náði mér. Hvers
vegna datt þér það í hug?
Quarrel fór hjá sér. — Fyrirgefðu,
kapteinn, sagði hann, ef ske kynni
að hann hefði móðgað Bond. — Ég
sé ekki betur, en að það hafi bætzt
þiáningalínur í andlitið, síðan ég
sá þig síðast.
— Ja hérna, sagði Bond. — Það
var svo sem ekki mikið, en ég
væri ekkert á móti því að vera jafn
vel á mig kominn líkamlega og þú.
Ég er ekki í eins góðu standi eins
og ég ætti að vera.
— Ég gæti trúað því, kapteinn.
Þeir voru komnir langleiðina að
útgöngudyrunum, þegar að snögg-
ur smellur heyrðist og það brá fyr-
ir liósblossa frá myndavél. Lagleg
kínversk stúlka í fötum samkvæmt
Jamaicatízkunni lét Speed Graphic-
myndavélina síga. Hún kom til
þeirra. Með uppgerðar alúð sagði
hún: — Þakka yður fyrir herrar
mínir. Ég er frá The Daily Gleaner.
Hún leit á miðann sem hún hafði
í hendinni. — Mr. Bond, er það
ekki? Og hversu lengi munuð þér
dvelja hér hjá okkur Mr. Bond.
Það kom á Bond. Þetta var slæm
byrjun. — Ég er hér aðeins í milli-
lendingu, sagði hann stuttaralega.
— Ég býst við að þér finnið margt
athyglisverðara og skemmtilegra
fólk í flugvélinni.
— Nei það er ég viss um að ég
finn ekki Mr. Bond. Ég held að þér
séuð mjög athyglisverður maður.
Og í hvaða hóteli hafið þér hugsað
yður að dvelja?
— Andskotinn, hugsaði Bond.
Hann svaraði: — Myrtle Bank, og
hélt áfram.
— Þakka yður fyrir, herra Bond,
sagði stúlkan. Ég vona að þér mun-
ið njóta . . .
Þeir voru komnir út. Um leið og
þeir gengu í áttina að bílastæðinu
spurði Bond: — Hefurðu nokkurn
tima séð þessa stúlku hér á flug-
vellinum áður?
Quarrel hugsaði málið. — Það
held ég ekki, kapteinn. En þeir
þarna á Gleaner hafa mikið af
svona kvenfólki.
Þetta olli Bond nokkrum áhyggj-
um. Hann gat ekki séð neina ástæðu
til þess að blöðin langaði að kom-
ast yfir mynd af honum. Það voru
fimm ár síðan hann átti síðast í
ævintýrum á þessari eyju, og jafn-
vel þá hafði nafn hans ekki komið
á prenti.
Þeir voru komnir að bílnum. Það
var svartur Sunbeam Alpine. Bond
leit hvasst á bílinn og svo á skrá-
setningarnúmerið. Þetta var bíll
Strangways. Það var slæmt. — Hvar
fékkstu þennan bíl, Quarrel?
— Fulltrúinn sagði mér að taka
hann, kapteinn. Hann sagði að
þetta væri eini bíllinn sem þeir
hefðu lausan. Hvað með það, kapt-
einn? Lízt þér ekki á hann?
— Jú, það er svo sem allt í lagi,
sagði Bond hikandi. — Komdu, við
skulum halda af stað.
Bond settist fram !. Þetta var
hans yfirsjón. Hann hefði átt að
láta sér detta í hug að þeir yrðu
látnir fá þennan bíl. En það setti
vissan stimpil á hann og erindi
hans til Jamaica, ef einhver kynni
að hafa áhuga fyrir því.
Þeir óku af stað niður eftir göt-
unni, milli kaktusrunnanna í áttina
að Ijósunum í Kingston. Venjulega
hefði Bond aðeins notið fegurðar
útsýnis síns og umhverfis síns —
síbyljunnar í skordýrunum, hlýs ilm-
andi loftsins, stjörnuhiminsins og
Ijósakeðjunnar umhverfis höfnina,
en nú bölvaði hann sjálfum sér
fyrir kæruleysið og trassaskapinn.
Það sem hann hefði ekki átt að
gera, var að senda skeyti gegnum
Nýlenduskrifstofuna til landsstjór-
ans. í því hafði hann beðið um að
fulltrúinn næði í Quarrel og réði
hann um óákveðinn tíma fyrir tíu
pund á viku. Quarrel var aðstoðar-
maður Bonds þegar hann var síð-
ast á Jamaica. Hann var ómetan-
legur aðstoðarmaður með alla beztu
kosti sjómannsins, hann var vega-
bréfið að öllum minniháttar stöð-
um hins litaða lífs, sem annars
hefðu verið Bond lokaðir. Öllum
þótti vænt um hann og hann var
fyrsta flokks félagi. Bond vissi að
Quarrel var nauðsynlegur ef að
honum ætti að verða eitthvað
ágegnt í Strangways-málinu —
hvort sem það var „mál" eða að-
eins hneyksli. Síðan hafði Bond beð-
ið um að pantað yrði fyrir hann
eins manns herbergi með baði á
Bláf jal lahótel inu, að honum yrði
lánaður bíll, og að Quarrel yrði lát-
inn taka á móti honum á bílnum
við flugvöllinn. Ekkert af þessu hefði
hann átt að gera. Hann hefði átt
að taka leigubíl til hótelsins og sið-
an að setja sig í sambandi við
Quarrel. Þá hefði hann komizt að
þessu með bílinn f tæka tíð, og
haft möguleika á að breyta þvi.
Úr því sem komið var, hefði
hann alveg eins getað tilkynnt
heimsókn sína og tilgang hennar í
The Gleaner. Hann andvarpaði. Það
voru mistökin sem maður gerði i
upphafi sem voru verst. Það var
ekki hægt að bæta fyrir þau. Þau
gáfu óvininum fyrsta leikinn. En
var hér um nokkurn óvin að ræða?
Var hann ekki aðeins alltof varkár?
Eins og eftir hugboði leit hann um
öxl. Um hundrað metrum á eftir
þeim glórði í tvö dauf stöðuljós.
Flestir ökumenn á Jamaica aka með
fullum ökuljósum. Bond leit aftur
fram. Hann sagði: — Quarrel, við
gatnamótin, þar sem vinstri afleggj-
arinn liggur til Kingston og hægri
til Morant, ætla ég að biðja þig
að beygja snögglega inn á Morant-
afleggjarann, stanza þar strax og
slökkva Ijósin. Ertu með? Og gefðu
nú í.
— Okay, kapteinn. Quarrel var
ánægður. Hann steig fast á bensín-
gjöfina. Það þaut í mótor litla bíls-
ins, sem geystist áfram eftir hvít-
um veginum.
Þeir þeyttust fyrir beygjuna á
veginum, þar sem höfnin náði
lengst inn í landið. Eftir fimm hundr-
uð metra urðu þeir komnir að kross-
götunum. Bond leit aftur. Það sást
ekkert til hins bílsins. Quarrel svipti
bilnum til og beygði fyrir hornið.
Hann ók upp að gangstéttinni og
slökkti Ijósin. Bond sneri sér við
og beið. Hann þurfti ekki lengi að
GENERAL m ELECTRIC
Sfálfvirk þvottavél
og sjálfvirkur þurrkari
ELECTRIC H.F.
Túngötu 6, sími 15355
VIKAN 18. tbl. —