Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 39

Þú ætíar til útlanda
í vertíðarlokin?
Já, við hjónin förum
til London með
Flugfélaginu.
Hún til að verzla og ég
til að sjá mig um
í heimsborginni.
Þetta kostar ekkert,Flugfélagið veitir
25 % afslátt, hvorki meira né minna
en 3038 krónur fyrir okkur bæði.- Það
er lika nauðsynlégt að iyfta sér upp
öðru hverju!
Leitið upplýsinga um lágu fargjöldin
hjá Flugfélaginu eða ferðaskrifstof-
unum.
að skapi. En ég skil tilgang hans
engu að síður“.
„Þér gerið það?“
„Já, herra lávarður“, svaraði
Tom Renshaw. „Hann er sólginn
í að koma aí stað vandræðum,
vegna þess að hann hefur alltaf
átt í vandræðum sjálfur. Hann
er líka með því markinu brennd-
ur að það er þýðingarlaust að
reyna að mæla hann máli. Lífið
hefur reynzt honum erfitt, og svo
vill hann koma fram hefndum
með því að gera öðrum það sem
erfiðast".
„Er því þann veg farið?“ spurði
Calderstone lávarður af fullri al-
vöru. „Það er yrði undarlegt í
veröldinni ef við höguðum okkur
öll samkvæmt þeirri forskrift.
Og að hvaða leyti hefur lífið
reynzt honum erfitt, eins og þér
orðið það?“
Tom Renshaw lét ekki slá sig
út af laginu. „Þér munið hvernig
það var upp úr 1930, herra lá-
varður?“
„Já, auðvitað“.
„Jú, McTeague sleit barnsskón-
um í Liverpool þau árin. Faðir
hans var atvinnulaus. Hann líka,
vitanlega. Ég held því ekki fram,
að þeir hafi beinlínis soltið . . .“
„Það svalt enginn", fullyrti
Calderstone lávarður.
„Nei, en þeir voru margir, sem
ekki voru saddir“.
„Það voru erfiðir tímar“. sagði
Calderstone lávarður. „Mér kem-
ur ekki til hugar að neita því.
Mörg af fyrirtækjum mínum áttu
erfitt uppdráttar, þangað til aft-
ur fór að batna í ári. Og hvað
um sjálfan yður? Þér hafið varla
farið varhluta af örðugleikunum,
frekar en aðrir“.
,,Ojæja“, sagði Renshaw. „Þetta
bitnaði á okkur öllum“.
Calderstone lávarður sat þög-
ull nokkra hríð og huldi sig reyk-
skýjum. „Kannski við látum hér
staðar numið“, sagði hann, án
þess að beina því að nokkrum
sérstökum. Sneri sér síðan enn að
Tom Renshaw. „Ég hef að sjálf-
sögðu ekki fataskipti fyrir kvöld-
verðinn, ekki fyrsta kvöldið. En
ég ætla í bað klukkan sex“.
„Sjálfsagt, herra lávarður".
„Og þér leggið fram hreina
skyrtu, gerið svo vel“.
„Já, herra lávarður".
„Og þakka yður fyrir upplýs-
ingarnar, Renshaw. Þær eru eink-
ar þýðingarmiklar".
Þegar dyrnar höfðu lokazt á
eftir honum, varð nokkur þögn.
Svo mælti Calderstone lávarður:
„Prýðisdrengur. Fyrsta flokks
maður. Kannski ekki nógu ákveð-
inn sem trúnaðarmaður stéttar-
samtaka sinna. En það er ekki
hægt að krefjast alls“.
„Fyrirtaksmaður engu að síð-
ur“, sagði Blacklock skipstjóri.
„Já, hann er það“. Calderstone
lávarður reykti af kappi. „Ein-
hvern veginn fellur mér þetta
ekki“.
Það hefði mátt halda að þar
talaði annar maður. Öryggið og
jafnaðargeðið, sem einkennt
hafði rödd lávarðarins og ræðu,
virtist allt í einu rokið út í veð-
ur og vind.
Skipstjórinn kunni betur við
hann þannig. Mér fellur það
ekki heldur", sagði hann. „Ná-
kvæmlega sama sagan og á „Sig-
urvon“ í fyrra“.
„Já — en „Sigurvon“ lét úr
höfn engu að síður“.
„Jú, það hafðist".
„Alveg rétt. Það hafðist. Og
eins fer nú. Þetta skip lætur úr
höfn í kvöld, vegna þéss að ég
krefst þess, og þér krefjisí þess
áreiðanlega iíka, og síðast en
ekki sízt má segja, að Bretland
krefjist þess“. Það var ekki neinn
mælskubragur að þeirri fullyrð-
ingu. „Skipið verður að láta úr
höfn klukkan sex, hvað sem raul-
ar og tautar“.
„Að sjálfsögðu er ég yður þar
fyllilega sammála, herra lávarð-
ur“. Það virðist fyllilega viðeig-
andi að bæta við orðunum „herra
lávarður" eins og á stóð, og í
rauninni hafði Blacklock skip-
stjóri ekki fundið hjá sér neina
hvöt til þess fyrr. „Gallinn er
bara sá, að það er allsendis óvíst
að við höfum það í okkar hendi,
að mér skilzt“.
Calderstone lávarður leit
kuldalega á hann. „En því fyrr,
sem við höfum það í okkar hönd-
um, því betra. Þarna dregur til
átaka. Við verðum því að finna
einhver ráð til þess að öruggt sé
að við höfum betur í þeim átök-
um“.
Skipstjórinn var að því kom-
inn að segja, að enn hefði ekki
komið til neinna átaka, en sú
fullyrðing var afsönnuð áður en
hann fann henni orð. Það var
drepið á dyr, Martin áhafnar-
stjóri kom inn og af ávarpi hans
mátti ráða, að átakanna mundi
VIKAN 18. tbl. — gQ