Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 12

I
náttúrlega ælandi og spúandi
eins og síðast og vaknar ekki
til að fara í fjósið í fyrramálið.
Ég skal bara láta þig vita það,
að ef þú sofnar undir henni
Ljómalind aftur og lætur hana
sparka bæði í þig og fötuna, þá
skal ég taka til minna ráða. Ég
skal . . .
Ég lofaði kellíngunni að rausa
og flýtti mér upp á loft. Hún
hélt áfram að mala og rausa
niðri í ganginum, meðan ég
þvoði mér og brýndi gamla rak-
vélarblaðið í lófanum.
myndi gera það sjálfur, ef
Gunna væri ekki.
Ég hugsaði um þessar stelp-
ur, sem ég hafði reynt við.
Hvernig þær höfðu
GK: sperrt sig og sprangaS um
í sundfötum í lauginni til a8
æsa okkur strákana upp, en þeg-
ar út í alvöruna var komið og
stórir hlutir stóðu til, þá lypp-
uSust þær niSur og annaShvort
þóttust ekkert vilja, eSa þá aS
þær þóttust ekkert vita hvaS
væri aS gerast og allra sízt aS
þær vildu nokkuS kannast viS
Hún sat á varadekkinu við hliðina á mér
og rautt hárið var orðið úfið. Varirnar rjóðar,
votar og hálfopnar, og pilsið þrönga ckki
Iengur í sínum venjulegu skorðum.
Það er kunnugra en frá þurfi að
segja, að íslenzkur kvikmyndaiðnaður
á í tímabundnum erfiðleikum sökum
skorts á frambærilegum kvikmynda-
handritum. Hefur jafnvel heyrzt, að
kvikmyndafrömuðir vorir muni grípa
til Njálu í óyndi sínu og þykir til-
finnanlega skorta erótík eftir 79 af
stöðinni.
Nú hafa blaðamenn Vikunnar reynt
rð „bæta úr brýnni þörf“ eins og
fréttastofa útvarpsins mundi orða það.
Þeir GK og SH kváðust á í óbundnu
máli og hér er kvikmyndahandrit, ger-
ið bið svo vel. SH byrjaði handritið
og skrifaði eitt blað, en síðan tók GK
við og skrifaði næsta blað og þannig
til skiptis eins og sjá má. Fyrir utan
það að vera framlag til BEdda film,
er þ'etta nýjung í ritmennsku, jafnvel
ný tegund bókmennta. Væri gott að
heyra eitthvað um það frá SAM í
næstu Lesbók.
Kvikmijndahandrit til athug-
unar fyrir
BEddafilm
SH: Sólin var komin lágt á
vesturhimin, þegar ég kom úr
fjósinu um kvöldið. Traktorinn á
Brekku var hljóðnaður fyrir
nokkru. Það þýddi, að strákarn-
ir voru komnir inn og farnir að
skvera sig upp. Bráðum myndu
þeir renna Landróvernum yfir
ána til að sækja mig, og ég yrði
að hafa snör handtök, ef ég
ætti að vera tilbúinn þá. Það
þýddi, að ég yrði að slaufa
kvöldmatnum, þó að kellíngin
yrði vitlaus. Ég fór inn dyrnar
á kolaklefanum og skreið upp
um gatið, til þess að komast
upp á loft, áður en kellíngin
næði í mig.
Það munaði minnstu, að ég
kæmi upp undir pilsið hennar,
þegar ég rak hausinn upp úr
kolaklefanum. Hún hrökk aftur
á bak og jesúsaði sig: — Guð
minn almáttugur! Aldrei getur
maður vitað, hverju þú tekur
upp á! Hvers vegna gengurðu
ekki um útidyrnar eins og ann-
fólk? Jæja, komdu að éta. Graut-
urinn bíður.
— Ég ætla ekki að éta. Ég er
að fara á ball.
— Ball? Núna? Ég held að
Ég skar mig ekki mikið núna,
og þegar ég var búinn að setja
dagblaðasnepla yfir stærstu
skurfurnar framan i mér og bæla
hárið niður með hálfpotti af
vatni, skreið ég út um gluggann
út í bíslagið og hoppaði niður,
hinum megin við eldhúsglugg-
ann. Ef kellíngin kæmi út til að
skammast, ætlaði ég að fljúga
á hann og reyna að hnoða henni
upp á bíslagið og skilja hana
þar eftir.
Strákarnir biðu í Landróvern-
um niðri við hliðið. Þeir voru
hættir að koma heim, af því að
kellíngin var alltaf að rausa.
Ég settist inn í bílinn, og við
lögðum af stað fram að Krossi
á ballið.
Hefurðu séð nýju skvísuna á
Tindum, maður? spurði Doddi.
— Svaka spúsa, maður. Ur Kefla-
vík.
— Er hún nýkomin ?
— Kom í fyrradag. Hilli í
Garði var að reyna að hilla
hana í lauginni í fyrrakvöld.
Hún var í bikini, maður, Væ,
maður
— Hvað er hún gömul?
— Alveg mátuleg. Blessaður
barnið sé vitlaust! Svo kemurðu reyndu við hana, maður. Ég
Dúeft eftir GK. og SH.
að kunna til slíkra hluta. ÞaS
sem Dodda fannst „alveg mátu-
legt" gat alveg eins veriS dauð
rolla mín vegna. En hann gat
líka trútt um talaS, því hann
hafSi Gunnu — og hún var ein-
asta undantekningin.
ÞaS var nú skutla, sem sagði
sex og lét sér ekki allt fyrir
brjósti brenna. Hún vissi alveg
hvað hún vildi, og lét ekki á
sér standa aS framkvæma þaS,
enda hafSi hún, oftar en einu
sinni, hálfdrepið mig úti í hlöSu
meS látunum í sér. En um þaS
vissi enginn, og allra sízt Doddi.
Því ég var nefnilega alls ekkert
skotinn í henni, þótt hún væri
brjáluS í mér, og þaS vissi hún
mætavel. En hún hafSi Dodda
sem nokkurnskonar yfirskin til
aS geta hitt mig, og hann hé’t
aS hún væri örugg. ÞaS var svo
sem ágætt aS leika sér meS
henni í myrkrinu á meSan maS-
ur hafSi ekkert annaS fast, enda
var hún stórfin svoleiSis, því
kaldari kroppur var ekki til, —
og þá sá maSur ekki hvaS hún
var rangeygS og hjólbeinótt.
En kannske mundi þessi nýja
bjarga málinu viS. Ég hlakkaSi
til aS sjá hana.
BalliS var nýbyrjaS þegar viS
komum fram aS Krossi og krakk-
arnir flestir komnir, ef dæma
mátti eftir kerrunum fyrir utan,
sem ég þekkti flestar. ÞaS voru
líka tveir leigubilar úr Reykja-
vík — og vafalaust meS brenni-
vín eins og vant var.
ViS sátum dálitla stund í jepp-
anum fyrir utan, og hvolfdum
í okkur úr annarri flöskunni,
sem viS áttum sameiginlega.
Gunna var ekki lengi að koma
auga á bílinn, og tróS sér í aft-
ursætiS á milli okkar Dodda, en
Ranka og Dúdú, tvíburarnir frá
FlúSum, stóSu viS opnar jeppa-
dyrnar og skriktu þegar þær sáu
hvaS Gunna gerSi sopanum góS
skil.
„HafiS þiS séð þessa nýju,
stelpur?" spurSi ég.
„Tindabykkjuna?" spurSi Dúdú
og skríkti, „þaS má nú minna
sjá. Ég veit ekki hvaS hún held-
ur að hún sé".
„Strákarnir eru allir vitlausir
í henni", sagSi Ranka, ,,en Hilli
i GarSi náSi strax i hana og vill
ekki sleppa henni. Hann vangar
hana svo svakalega aS ég held
hann ætli bara inn í hana á
gólfinu".
HelvítiS hann Hilli, hugsaSi ég
meS mér. Ég skyldi aldeilis sjá
fyrir honum, eins og forSum,
þegar ég
SH: hleypti úr öllum dekkjun-
um á jeppanum hans og
stakk háspennuþræðinum í vas-
ann, þegar hann ætlaði að
stinga af með stelpuna, sem
var yinnukona á Hólum eitt sum-
arið. Stelpan varð náttúrlega
leið á að bíða, meðan Hilli
pumpaði upp hjólin aftur, með
óþéttri handdælu, og kom upp
í Landróverinn til mín og Dodda,
áður en Hilli var farinn að reyna
að setja í gang. Og það má
Doddi eiga, að hann er liðlegur
með að lána drusluna. Bara
verst, að ég þarf að skila hon-
um yfir ána og vaða svo heim.
Svo slógumst við Hilli út af þessu
á næsta balli. En það var sama.
Stelpan frá Hólum borgaði það
með rentum.
Ég var farinn að hitna í fram-
an og vissi, að ég var allur orð-
inn svo rauður, að skurzlurnar
eftir raksturinn myndu varla
sjást. Það var orðið mál að fara
inn.
Gunni í Götu var við dyrnar
og stimplaði með rauðu orðið
„borgað", á handarbökin á okk-
ur, þegar við höfðum afhent sex-
tíukallinn. Það var slæðingur af
fólki inni, og bræðurnir á Hofi
þöndu nikkurnar og börðu
trommuna og héldu að þeir væru
bítles. Ég sá hana undir eins.
Þetta var einhver mesti kropp-
ur, sem sézt hafði í þessari sveit.
Hún var háfætt og rennileg,
mittisgrönn og fagurbrjósta, með
ryðrautt hár og brún augu. Hún
var í svartri, þunnri peysu, sem
hún hneppti á bakinu og rauð-
köflóttupilsi. Ég stanzaði í dyrun-
um og greip andann á lofti.
Gunna var alveg fyrir aftan mig,
og skynjaði hvað ég hugsaði.
Hún sagði:
— Hún hefur orðið að smyrja
þetta pils að innan með koppa-
feiti, til að komast í það. Af
hverju málaði hún ekki bara
rauða og svarta kafla á sig
sjálfa og kom svo allsber?
Venjulega þykir mér Gunna
orðheppin og fyndin, en í þetta
sinni fannst mér hún ósmekk-
leg og leiðinleg. Mig langaði að
segja henni að halda kjafti, en
þorði það ekki, því ef hún kjaft-
aði öllu í Dodda, væri búið með
afnot af Landróvernum. Ég vissi
að henni var sama þótt ég viðr-
aði mig upp við annað kvenfólk,
en ef ég leggði til hennar per-
sónulega, var hún til alls vís.
Ég fór að velta því fyrir mér,
hvað ég gæti nú gert Hilla til
bölvunar. Ég gat ekki fiffað jepp-
ann hjá honum í annað sinn, því
hann myndi strax vita, hver hefði
gert það, og fara að slást við
mig, áður en hann reyndi að
gera við. Og strákhelvítið var
þrælsterkt.
Við fengum okkur borð og
blönduðum. Ég hafði ekki aug-
un af Hilla og stelpunni, en hann
virtist ekki ætla að sleppa henni.
Þurfti mannhelvítið ekki einu
sinni að pissa, eða hvað? Doddi
og Gunna supu drjúgum og voru
farin að hafa hátt. Ég vissi, að
ég mátti ekki drekka meir, því
Doddi gæti aldrei keyrt heim.
Loksins fór Hilli fram. Ég stóð
up, en í sama bili fór stelpan
fram
GK: . (punktur) Ég ætlaði aS
Framhald á bls. 29.
VIKAN 18. tbl.
13