Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 48

— Hvernig þá?
— Hvernig tókst þér þetta?
Hvernig í ósköpunum tókst þér
að koma þessu svona snyrtilega
fyrir?
— Góði maður, það kom hara
skyndileg vindkviða, og ráin
skall á Annabelle og henti henni
útbyrðis.
■— Hún datt þá bara af tilviij-
un?
—- Auðvitað.
— Jæja, sleppum þessu, sagði
Mr. Pimm, og það var skiln-
ingsríkur glettnisglampi í aug-
um hans. — Ég er harðánægður
með þig. Þú hagaðir þér eins og
sannur herramaður.
—- En góði Mr. Pimm, þetta
var slys.
— Dásamlegt. Einstaklega vel
gert. Mér hefði sjálfum aldrei
dottið þetta í hug, en hugmynd-
in er góð, við verðum að muna
eftir þessu næst. Það er einmitt
eitthvað slíkt, sem oft þarf til
þess að reka rembihnútinn. Loka-
átakið, sem vinnur hug og hjarta
ungfrúarinnar.
Henri sagði gramur: — Ég lét
ekki Annabelle steypast í sjóinn
viljandi.
— Svona, svona drengur minn,
látum nú ekki svona. Þvílíkt
gæti aldrei gerzt af einskærri til-
viljun. Ég veit mínu viti. Það
þarf að beita klækjum til þess að
gera slíkt vel úr garði.
Ég segi það satt, sagði
Henri stundarhátt, — þetta var
slys.
— Jæja, jæja, við skulum ekki
vera að rífast um það, þá var
það slys. En einstaklega faglegt
slys, mjög snyrtilega framkvæmt.
Og ég óska þér innilega til ham-
ingju, kæri vinur.
Henri ætlaði enn að fara að
malda í móinn, en Mr. Pimm
rétti upp höndina honum til við-
vörurnar. Það heyrðist fótatak úti
í fordyrinu, og Peggy og Green
komu inn.
Það var augljóst, að þetta at-
vik hafði tekið af allan grun.
Green blandaði Henri sterkan
kokkteil, og Peggy lét hann segja
sér alla söguna á ný. Loks sagði
Green, að tími væri til þess kom-
inn, að þeir léku golf saman; var
Henri ekki góður golfspilari?
Innan stundar birtust Matilda
frænka og Annabelle, og þau
gengu saman að kvöldverðar-
borðinu. Þegar þau settust, tók
Henri eftir því, að Annabelle var
enn undarlega þögul. Og hann
sá enn þennan einkennilega
glampa í augum hennar, þegar
þau horfðust í augu.
Eftir kvöldverðinn fór Henri
með Annaeblle út í garðinn, og
þau settust á bekk við sundlaug-
ina. Nóttin var hlý og stjömu-
björt. Eftir langa þögn sagði
Henri: — Mér er næst að óska
þess, að við hefðum aldrei kynnzt.
Honum var rammasta alvara. —
Eða þá, að . . . hann hikaði við,
— að Mechlenstein-nafnið væri
einhvers virði. Annabelle hvað
er að, hvers vegna ertu svona
raunamædd?
Annabelle sagði: — Ég er að
hugsa um það, hvernig maður
þú sért. Kannski er ég líka að
óska þess með sjálfri mér, að
þú gætir gengið með hatt eins
og Hinrik áttundi og borið fáika
á úlnliðnum.
—■ Ég er ekki viss um, að ég
skilji, hvað þú átt við. Nú er ég
bara að velta því fyrir mér, hvers
vegna þú hefir verið svona.
Annabelle sagði: — Segðu mér
aðeins eitt. Kemurðu alveg heið-
arlega fram við mig?
Eftir langa þögn sagði Henri:
— Já. Og ég veit svei mér ekki,
hvað ég get gert við því.
— Ekki ég heldur, sagði Anna-
belle. — Farðu heim, Henri,
gerðu það fyrir mig.
— Ef þú vilt.
— Ég skal segja þeim það inni.
Svo sjáumst við á morgun. Ef
þú vilt, skaltu koma um ellefu
leytið. Þegar hann kyssti hana
góða nótt, endurgalt hún ekki
koss hans.
Matilda frænka og Green
heyrðu hann aka á brott og veltu
því fyrir sér, hvers vegna Anna-
belle hefði ekki sagt þeim, að
hann væri á förum. En þeim
þótti þó sennilegra, að þau hefðu
ekið saman út í nóttina.
Henri fór alla leið til Antibez
á leiðinni heim og lagði bílnum
við vegarbrúnina. Hann gat ekki
gleymt því sem Annabelle hafði
sagt um fálkann. Eitthvað, hann
vissi ekki hvað, hafði komið fyr-
ir hana þar sem hún svamlaði í
sjónum fyrr um daginn. Nú, það
hafði líka eitthvað komið fyrir
hann, og nú var tími til þess kom-
inn að hann gerði það upp við
sig, hvað hann ætti að gera. Hann
varð að geta horfzt í augu við
Annabelle. Það þýddi ekki að
dylja þetta allt fyrir henni leng-
ur; fyrir aðeins mánuði hafði til-
hugalífið og giftingin samkvæmt
reglum Pimmsa gamla hljómað
svo dásamlega, en ekki lengur.
Gifta þær fyrst, það var regla
Pimms: Vera góður eiginmaður,
sýna konunni hollustu, vera góð-
ur og skilningsríkur; umfram
allt að vera fyrirmyndar eigin-
maður, en giftast þeim fyrst. Að
segja konu sannleikann var það
versta, sem maður gat gert.
Og enn var ein ófrávíkjanleg
regla, sem Pimm hafði sett
„starfsmönnum“ sínum: Ekkert
spillir jafn mikið fyrir hamingju-
sömu tilhugalífi og ást, og það,
hugsaði Henri, var einmitt það
sem hann var gripinn nú; þess
vegna yrði hann að segja strax
skilið við Pimm. Þess vegna varð
hann að segja Pimmsa allt af
létta áður en hann sæi Annabelle
á ný; hjá því varð ekki komizt.
Nú, það var ekki annað að gera
en að sýna festu og einbeitni.
Hann ætlaði að segja, að héðan
í frá tæki hann ekki þátt í þess-
um skrípaleik. Hann væri búinn
að fá nóg. Hann ætlaði að fara
eigin leiðir. Hann hefði alls ekki
í hyggju að hverfa frá henni;
hann ætlaði að kvænast henni,
hvað sem fyrir kynni að koma,
en ekki fyrr en hann hefði sagt
henni alla söguna. Og hann skyldi
hafa svar á reiðum höndum við
öllu því, sem Mr. Pimm hefði til
málanna að ieggja. Hann var inni-
lega ástfanginn í Annabelle.
Hann sat og velti því fyrir sér
hvort hann ætti að fara aftur til
Cannes, bíða eftir Mr. Pimm og
ljúka þessu af þegar í stað, eða
bíða til morguns. Eftir tvær síg-
arettur í viðbót ákvað hann að
gera það næsta morgun, og síð-
an lagði hann af stað til Nice.
Julian heyrði barið léttilega að
dyrum í íbúðinni sinni. Þegar
hann sá Annabelle í dyrunum
sagði hann: — Halló, hvað er nú?
— Leystu mig nú einu sinni
enn út, Julian. Bara í þetta skipti.
— Komdu inn og segðu mér
hvað að er.
— Ég vil frekar fara eitthvað.
Gætirðu náð í bílinn án þess að
heyrðist til okkar?
— Ef ég ýti honum svolítið
niður innkeyrsluna þá rennur
hann sjálfur alla leið niður til
Cannes.
— Komdu þá.
— En, vina mín, sagði Julian,
— heldurðu að það sé vert. Væri
ekki réttara að trúa vöðvabúnt-
inu, þessum erkihertoga fyrir
þessu.
— Nei, nei, þú mátt ekki
bregðast mér núna.
— Jæja, ég ætla bara að ná í
jakkann minn.
Þegar þau voru lögð af stað,
sagði Julian: —• Hvert eigum við
nú að fara, Beaulieu aftur?
— Við skulum fara í hina átt-
ina svona til tilbreytingar.
— í áttina til St. Tropez?
— Já, en við þurfum ekkert
að aka langt. Eigum við ekki að
fara til St. Raphaél.
í St. Raphaél lögðu þau bílnum
við brimgarðinn við höfnina. Það
sást ekki gára á bátalæginu, og
niðri við ströndina spegluðust
ljósin í sjónum. Tónlist barst til
þeirra úr 'fjarlægð frá veitinga-
húsi handan flóans. Það bærðist
ekki hár á höfði þeirra.
Annabelle sagði: — Svo ég bað
Henri að fara heim og kom beint
út í bílskúrinn til þín.
Julian sagði: — En ég skil ekki
ennþá hvers vegna.
— Mér fannst einhvern veginn
allt vera að fara í handaskolum.
— Segðu mér nú allt af létta,
Annabelle. Þykir þér vænt um
þennan Grúnewald eða ekki?
Framhald í næsta blaði.
Hin þekktu og vinsælu, amerísku RCA
sjónvarpstæki - er val hinna vand-
látu.
RCA sjónvarpstækin eru bæði fyrir
Ameríku og Evrópu kerfin.
Eins árs ábyrgS á myndlampa.
Georg ámundason
— Laugavegi 172
^g _ VIKAN 18. tbl.