Vikan - 30.04.1964, Blaðsíða 50

Suður gefur a-v á hættu.
A 8-7-4-3
V 7
♦ 8-6-5
A 9-8-7-5-3
A A-D N A 9-6-5-2
V K-D-9-3 V A V A-8-6-5
♦ K-D-G-l 0-4-3 ❖ A-2
* A S * 10-6-4
A K-G-10
V G-10-4-2
♦ 9-7
* K-D-G-2
Suður Vestur Norður Austur
1 grand 2 grönd pass 3 hjörtu
pass 4 grönd pass 5 hjörtu
pass 7 hjörtu pass pass
dobl pass pass pass
Útspil laufakóngur.
Spilið í dag er frá keppni, sem
haldin er ár hvert til styrktar
alþjóðlegri góðgerðarstarfsemi.
Kunnir enskir bridgesérfræðing-
ar hafa valið spilin og eru þau
síðan spiluð í tvímenningskeppn-
um víðs vegar í heiminum.
Bridgefélög hérlendis, sem áhuga
hefðu á þátttöku geta skrifað
stjórnanda hennar, Hon. Org-
aniser Jill Gatti, 33 Palliser Road,
London W. 14, Englandi.
Þegar suður opnaði á veiku
grandi, þá sagði vestur 2 grönd
og bað makker með því að segja
frá fjórlitum sínum. Fjögur
grönd voru ásaspurning og þegar
austur átti tvo, þá héldu vestri
engin bönd.
Suður spilaði út laufakóng og
borðið átti slaginn. Vegna grand-
V'j ®ii
opnunarinnar hlýtur suður að
eiga öll, mannspilin, sem úti eru
og tíurnar tvær að auki. Spilið
er möguleikalaust, ef suður á
G-10-7-2 í hjarta, því austur á
ekki nógu margar innkomur til
þess að ná bæði trompunum og
spaðakóngnum. Austur verður
því að ganga út frá því, að norð-
ur eigi hjartasjö. Vinningsspila-
mennskan er að spila hjartatíu
í öðrum slag, drepa á ásinn og
spila fimminu. Láti suður fjark-
ann, þá lætur borðið þristinn;
láti hins vegar suður gosann, þá
drepur borðið á drottninguna og
spilar tígli heim á ásinn. Aust-
ur spilar síðan hjarta sexi og
spilar síðan spaða á kónginn og
fer síðan inn á áttuna. Síðan er
spaðasvínunin tekin og alslemm-
an þar með unnin.
bíða. Svo að segja undir eins heyrði
hann þytinn í stórum bíl ,á miklum
hraða. Ljósin þutu hjá. Svo var bíll-
inn kominn framhjá í áttina til King-
ston. Bond hafði rétt tíma til að
sjá að þetta var stór amerískur
bill, af þeirri gerð, sem algengt
var að nota fyrir leigubíla, og það
var enginn í honum annar en öku-
maðurinn. Svo var hann horfinn.
Rykið settist smám saman. Þeir sátu
í tíu mínútur án þess að segja nokk-
uð. Svo bað Bond Quarrel að snúa
við og aka áfram til Kingston. Hann
sagði: — Ég býst við því að þessi
hafi haft einhvern áhuga á okk-
ur, Quarrel. Þú ekur ekki tómum
leigubíl frá flugvellinum. Það er
dýr ferð. Hafðu augun hjá þér.
Hann gæti komizt að því að við
FRIMERKJASAFNARAR
Höfum jafnan fyrirliggjandi íslenzk og erlend frímerki
í fjölbreyttu úrvali.
Kaupum íslenzk frímerki hæsta verði.
FRÍMERKJAMIÐSTÖÐIN
Týsgötu 1 — Pósthólf 78 — Sími 21170.
höfum snúið á hann og beðið eftir
okkur.
— Víst um það, kapteinn, sagði
Quarrel ánægður. Það var einmitt
þetta, sem hann hafði vænzt, þeg-
ar hann hafði fengið boðin frá
Bond.
Þeir komu inn í iðandi umferð
Kingston — strætisvagnar, bflar,
hestvagnar, klyfjaðir asnar úr fjöll-
unum og handbörur, þar sem hægt
var að fá svaladrykki. [ þessari um-
ferð var ómögulegt að segja hvort
þeim væri veitt eftirför. Þeir beygðu
til hægri í áttina upp í hæðirnar.
Það voru margir bílar á eftir þeim.
Hver þeirra sem var, gat hafa ver-
ið ameríski leigubíllinn. Þeir óku
áfram upp í hæðirnar og áður en
langt um leið sáu þeir neonskiltið
með græna pálmanum og undir því
Bláfjallahótel. Þeir beygðu út af
aðalveginum og óku upp trjáviðar-
göngin að hótelinu.
Um hundrað metrum lengra uppi
á veginum hægði svartur leigubíll
ferðina, tók U-beygju og ók aftur
niður eftir í áttina til Kingston.
Bláf jallahótelið var þægilegt,
gamaldags hótel með nýtízku áferð.
Það var tekið sérstaklega vel á
móti Bond vegna þess að lands-
stjórnin hafði pantað fyrir hann.
Honum var vísað í gott hornherbergi
með svölum, sem vissu út af höfn-
inni í Kingston. Þakklátur fór hann
úr fötunufn, sem hann hafði komið
í, þau voru orðin rök af svita, fór
inn í steypibaðið, skrúfaði fullt frá
kalda krananum og stóð undir bun-
unni í fimm mínútur. Svo fór hann
í bómullarstuttbuxur og sneri sér
síðan að því að taka upp föggur
sínar og hringdi á þjóninn.
Hann bað um tvöfaldan gin og
gos og heilan grænan lime. Þegar
þjónninn kom aftur með drykkinn,
skar hann ávöxtinn í tvennt, kreisti
úr helmingunum í háa glasið, setti
því næst ísmola út í og fyllti það
síðan með gosinu. Bond fór með
glasið út á svalirnar settist og horfði
út yfir höfnina. Hann hugsaði um
hvað það væri dásamlegt að vera
kominn burt frá aðalstöðunum, frá
London, frá sjúkrahúsinu og vera
hérna á þessari stundu drekkandi
Ijúfan drykk og vitandi það að hann
var á ný kominn inn í gott, erfitt
mál.
Hann sat þarna um stund og
naut drykkjar síns og hvíldarinnar.
Svo pantaði hann meira að drekka.
Klukkan var nú fimmtán mínútur
yfir sjö. Hann hafði beðið Quarrel
að sækja sig klukkan sjö þrjátíu.
Þeir ætluðu að fá sér kvöldmat
saman. Bond hafði beðið Quarrel
að velja staðinn. Eftir nokkurt hik
sagði Quarrel, að hvenær sem hann
langaði til þess að skemmta sér í
Kingston færi hann í næturklúbb
niður við höfnina, sem væri kallað-
ur Joy Boat. — Það er svo sem
ekkert merkilegt, kapteinn, sagði
hann afsakandi, — en maturinn,
drykkirnir og tónlistin er góð og ég
á góðan vin þar. Hann á staðinn.
Þeir kalla hann „Krabbann" af því
að hann barðist einu sinni við stór-
an kolkrabba.
Bond brosti með sjálfum sér, fór
inn í herbergið sitt og fór í gömlu
dökkbláu h itabe Itisf ötin og hvíta
bómullarskyrtu, setti á sig svart
prjónabindi, leit í spegilinn til þess
að ganga úr skugga um, að Walter
skammbyssan sæist ekki undir hendi
hans, og fór svo niður og út, þang-
að sem bíllinn beið.
Þeir óku hægt niður til Kingston
og beygðu til vinstri niður með
höfninni. Þeir óku framhjá einum
eða tveimur glæsilegum veitinga-
stöðum og næturklúbbum og heyrðu
þaðan háreystina og glymjandi
kalypso. Svo tóku við nokkur
íbúðarhús og loks, þar sem gatan
beygði upp frá sjónum, blöstu við
gullin neonljós með áletruninni: The
Joy Boat. Þeir lögðu bílnum og
Bond fylgdi Quarrel gegnum hlið
inn ílítinn pálmatrjágarð. Á aðra
hönd var ströndin og sjórinn. Borð-
in stóðu hér og þar undir pálmun-
um og í miðjunni var autt steypt
dansgólf, og öðru megin við það
lék kalypsótríó létt lög.
Framhald í næsta blaði.
í FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 2.
þeim i ýmsu öðru tilliti eins
og til dæmis umgengnismenn-
ingu. Trassaskapurinn er svo
sjálfsagður á flestum sviðum og
einn partur lians er óstundvisi,
sem Islendingar eru nú raunar
orðnir frægir fyrir. Hér eru fá-
ar undantekningar. Opinberir
starfsmenn láta bíða eftir sér
tímunum saman, þegar allir vita
að þeir eiga að vera við. Þeir
eru meira að segja uppúr þvi
vaxnir að biðjast afsökunar.
Nýju íbúðarhverfin standa upp-
úr moidar og spýtnahaugum,
sem eru ekki hreyfðir árum
saman. Leiksvæði barnanna er
á þessum hálfgildings öskuhaug-
um; þar vaða þau í mold og
hverskonar rusli, sem fleygt
var út um glugga húsanna, með-
an þau enn voru í byggingu. Svo
er forarslóðin eftir þau upp
stiga og ganga og væntanlega
allar götur inn i íbúðir, þar sem
allt er teppalagt út í horn., Það
virðist vera ein allsherjar sam-
þykkt fyrir drabbaraskap og
virðingarleysi fyrir öllu sem
heitir sameiginlegt og heyrir
fjöldanum til. Skemmdirnar á
biðskýlunum eru aðeins eðlileg
afleiðing af öskuhaugauppeldinu.
Munið það góðir hálsar, að
islenzk inenning er ekki bara
sögur og Ijóð, sem samin voru
á tungu okkar. Biðskýlin, út-
hrössuð og hlandstorkin, ör-
yggisskilti meðfram vegunum,
sem rifin hafa verið niður, sælu-
hús inni á öræfum, sem hafa ver-
ið rænd, bréfa- og dósarusl með-
fram þjóðvegum og liaugarnir í
kringum nýju húsin í Reykjavík;
allt er þetta hluti af islenzkri
menningu. GS.
gQ — VIKAN 18. tbl.