Vikan


Vikan - 13.08.1964, Blaðsíða 28

Vikan - 13.08.1964, Blaðsíða 28
ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ: Angelique er dóttir de Sancé baróns af Monteloup, og elst upp í görnlu höllinni í NorÖur-Frakklandi. Hún er send l klausturskóla, en sótt þang- aö 18 ára gömul til þess aö giftast de Peyrac greifa, sem faöir hennar eöa réttara sagt Molines ráösmaöur, sem faöir hennar stendur í viö- skiftum viö, hefur váliö handa henrti. Enginn í hennar fjölskyldu hefur séö greifann, en þaö er sagt aö hann sé bæði Ijótur og vondur. Hún fellst á aö giftast honum, þegar Molines ógnar \henni meö skuldafang- elsi til handa fööur Jiennar, ef hún gegni ekki. En hún einsetur sér, aö greifinn fái ekki aö snerta hana. En viö kynningu skiftir hún um slcoö- un. Greifinn er aö vísu lýttur, en góömenni og prúömenni í hvívetna. En hann sagöi, aö hún m.yndi koma til hans sjálfviljug, og stolt hennar kemur í veg fyrir, aö hún geri þaö. Hann er ötull vísindamaöur, og áhugi Angelique fyrir vísindum, leiöir þau enn meira saman. Erkibisk- upinn er höggormur í þeirra paradís, en hann reynir aö fá de Peyrac til aö játa, aö hann standi í samabndi ViÖ djöfulinn. Þar aö auki hafa þau á tilfinningunni, aö stööugt sé um þau njósnaö og samtöl þeirra hleruö. Samt kemur aö því, aö liún segir honum frá atvikinu meö eitur- skríniö, þegar hún Jcom í veg fyrir, aö kónginum yröi byrlaö eitur. En Angelique er hrædd um, aö einhver ætli aö gera de Peyrac inein. Þessi kafli hefst þar sem greifahjánin hafa boöiö til mikillar veizlu i Höll hinna glööu vísinda. — Konur, sagði Joffrey de Peyrac, með sinni alvarlegu, söngrænu l rödd. — Og þið herramenn, verið velkomin í Höll hinna glöðu vísinda. 1 nokkra daga munum við rabba saman og borða við sömu borð. Ibúðir hafa verið útbúnar fyrir ykkur. Þið minið finna hér góð vin, kökur og ísa og þægileg rúm. Sofið ein, ef þið viljið. Takið þar á móti gesti um stundarsakir.... eða fyrir ævina, eftir því sem þið viljið. Etið, drekk- ið, elskið, en verið siðsöm, því ,,það má ekki tala um ástina, ef hún á að halda bragði sinu.“ Og ein ráðlegging til ykkár enn, konur. Munið að leti er einn versti óvinur ástarinnar. 1 þeim löndum, þar sem konan er ennþá þræll mannsins, í Austurlöndum og Afríku, er það oftast skylda hennar, að leiða húsbónda sinn til gleðinnar. Með okkar menningarþjóð hafið þér verið ofmetnar. Og oft svarið þér atlotum okkar með fjar- hygli, sem nálgast deyfð. Lærið þessvegna, að gefa af lífi og sál, og laun ykkar munu verða meiri ánægja og gleði, en þér hafið áður þekkt. „Bráðlátir karlmenn, kaldar konur, ánægjulausir elskendur.” Að lok- um ætla ég að gefa ykkur eina meltingarfræðilega ráðleggingu: Mun- ið herrar mínir, að vínið Champagne, en af því munið þér finna flösk- ur við rúm yðar, verkar fremur á ímyndunaraflið en staðfestuna. Með öðrum orðum; það er betra að drekka ekki of mikið af því, þegar maður býr sig undir orrustu. E’n ekkert annað vín er þess virði, að skálað sé í því fyrir unnum sigrum, — Það hressir eftir hamingjunótt. Bardaginn var jafn fáein andartök og svo ákafur, að tvívegis skuilu mcðal- kaflar sverðanna saman og andlit skylmingamannanna nærri mættust. 2g — VIKAN 33. tbl. Framhaldssagan 11 9. hluti eftir Serge og Anne Golon Eykur umhyggjuna og hvilir líkamann. Konur, ykkar skál. Hann ýtti frá sér armstólnum sínum, setti fæturnar upp á borðið, tók gítarinn sinn og fór að syngja. Hann sneri grímuklæddu andlitinu að tunglinu. Angelique fannst hún vera mjög einmana. Gamall heimur reis nú aftur úr ösku, í skugga Assézad turnsins, hin blóðheita stúlka frá Tou- louse hafði fundið sál sína aftur. Ástargleði hafði lagt höllina undir sig, og öflug æska Angelique fór ekki varhluta af því. Næstum allir gestirnir voru farnir til herbergja sinna. Sumir þeirra sátu enn í gluggaskotunum með glas af víni í höndunum og döðruðu. Madame de Saujac var að kyssa skipstjórann sinn. Grímuklæddi maðurinn hélt áfram að syngja, en einnig hann var einmana. Eftir hverju er hann að bíða? hugsaði Angelique. Eftir því, að ég kasti mér fyrir fætur hans, og grátbiðji hann um að elska mig? Það fór hrollur um hana og hún lokaði augunum. 1 huga hennar var mikið umrót. I gær hefði hún verið tilbúin til að gefast upp. 1 kvöld barðist hún á móti því. „Hann heillar til sín ungar konur með söng sínum." Þetta hafði virst svo hræðilegt úr fjarska, en svona ná- lægt var það dásamlegt. Hún reis á fætur og gekk út. Hún taldi sjálfri sér trú um, að það væri til þess að „forðast freistingarnar." Um leið minntist hún þess, að þessi maður var eiginmaður hennar fyrir guði og hristi höfuðið í örvæntingu. Hún var alein og hrædd. 1 nótt myndu. margar konur gefa sig elskhugum sínum á vald, en hlaupa svo grátandi til skrifta á morgun, krefjast þess að komast bak við klausturslárnar og fá biæju til að hylja syndirnar. Angelique vissi vel, að Joffrey de Peyrac óskaði ekki að vinna hana með hjónabandi, heldur ást. Þótt hún hefði verið gift öðrum manni, hefði Joffrey farið eins að. Hafði fóstra hennar ekki haft rétt fyrir sér, með því að segja að þessi maður væri i þjónustu djöfulsins? Þegar hún gekk niður stigana, fór hún fram hjá pari í áköfum faðm- lögum. Konan muldraði eitthvað, sem hljómaði eins og lítil bæn. Það var eins og höllin væri full af andvörpum. Angelique gekk i hvita kjóln- um sínum í gegnum garðinn. Hún sá hvar Cerbalaud gekk eftir garð- stígnum; Hann var áreiðanlega að velta því fyrir sér, hvernig hann ætti að vinna hina siðprúðu stúlku, sem hann lagði ást á. Hún brosti. 1 sama bili sá hún, hvar Chevalier de Germontas kom niður tröpp- urnar. Hann kom auga á Angelique og dró andann djúpt. — Plágan hirði þessar suðurfrönsku brúður og gervikonur. Vin- konan mín litla, sem fram að þessu hefur svo sem verið nógu líkleg, leyfir sér að reka mér þennan rokna löðrung. Það lítur út fyrir, að ég sé ekki nógu góður handa henni. — Það er svo að sjá, að ruddaskapur og trúarbrögð séu einu vopnin, sem þér hafið. Líklega er vandinn sá með yður, að þér hafið ekki ennþá ákveðið yður, hvort á að vera framtíðarköllunin. Hann var mjög rjóður í andliti, kom þétt upp að henni og hún fann vinþefinn úr vitum hans. — Vandinn með mig er sá, að ég læt það viðgangast, að óæðri verur á borð við yður segi mér fyrir verkum. Konur! Þannig á að fara með þær! Áður en hún vissi, hafði hann gripið hana og rekið rakar, feitar varir sínar framan í hana. Hún barðist um og fann til ákafs ógeðs.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.