Vikan


Vikan - 13.08.1964, Blaðsíða 49

Vikan - 13.08.1964, Blaðsíða 49
inn ná 2—3 sm. út fyrir fram- stykkið og er sá hluti hans fóðr- aður. Á þetta litla stykki er síð- an saumað hnappagat og hneppt yfir rennilásinn í stað strengs- odda. Briótið renninginn inn á röngu og stingið í saumavél 3 mm. frá efstu brún til styrktar. Gangið frá buxunum að neðan með 3ja sm. breiðu innafbroti. Brjótið % sm. inn á röngu, sting- ið frá réttu 2 mm. frá brún, brjót- ið síðan innafbrotið inn á röng- una og gangið frá því með ósýni- legu faldspori. Að lokum eru axlaböndin fest við buxurnar með hneppslum og tölum. Framhald af bls. 23. og stæði þar á hleri. Ég sagði til mín. Hann kvaðst heita Chuck Begley. „Ég sá þegar þér stiguð út úr bílnum, Archer", bætti hann við. ,,Sá það strax á göngulaginu, að þar var einhver ógæfa á ferðinni". „Hvernig getið þér þekkt ógæf- una á göngulaginu, herra Begley?" „Hún hefur leitt mig sér við hönd síðan ég fyrst man eftir mér". Ég þóttist ekki í neinum vafa um að þar segði hann satt. Maður þurfti ekki annað en að virða fyrir sér það af andlitinu, sem ekki var hul- ið skeggi, til að sannfærast um það. Og mér meira en datt í hug, að hann léti sér vaxa alskegg til að dylja samskonar merki á niðurand- litinu. „Kannizt þér við þessa mynd, Begley?" „Og ef ég geri það — hvað þá? Vitanlega les ég bæjarblaðið, eins og allir aðrir hérna". „Unga konan á myndinni, Dollý Kincaid, hélt á brott úr gistihúsinu að Brimgarði, tíu mínútum á eftir yður. Síðan hefur ekkert til hennar spurzt. Allt bendir til þess, að eitt- hvað alvarlegt hafi komið fyrir hana". „Það þykir mér leitt að heyra", svaraði hann og röddin bar það með sér, að það var ekki nein upp- gerð. „Ég geri ráð fyrir að þér hafið rætt við vitni, sem sáu til ferða minna?" „Já". „Það kemur líka heim; ég var þarna á ferðinni, þó að ég hefði getað sparað mér þann snúning- inn. Hún reyndist ekki vera sú stúlka, sem ég hélt. Eftir myndinni að dæma var hún undarlega lík BEINT I MARK henni, en alls ekki, þegar maður sá hana Ijóslifandi fyrir sér". „Lík hverri?" „Mary dóttur minni. En það var ekki nema eðlilegt að mér gæti skjátlazt. Ég hef ekki séð Mary full tíu ár. Ég hef haldið mig í Nýju Kaledoníu; unnið þar í krómnám- um. Það var svipað og ég dveld- ist á tunglinu, ekkert samband við fjölskylduna eða umheiminn yfir- leitf. Og eftir því sem lengra leið, varð erfiðara að taka það sam- band upp aftur eins og gefur að skilja". Ég virti fyrir mér hrörlegan kof- ann, og um leið varð mér hugsað til konunnar, sem stóð á hleri bak við hornið, og var ekki síður farin að láta á sjá. „Þér virðist ekki heldur gera yður sérlegt ómak til að taka þar upp þráðinn", mælti ég og hugsaði sem svo, að þeir gætu tekið sneið, sem ættu. „Kannske ekki. Að hvaða gagnE kæmi það líka — konan mín er látin, og Mary; hún er víst orðirr tuttugu og eins, og fer sinna eig- in ferða. Sennilega gerði ég henni mestan greiða með því að láta hana afskiptalausa. Það var einhver stundarviðkvæmni, sem réði því að ég fór að leita hennar í gistihús- inu. Og ég hef ekki ráð á því að vera viðkvæmur framar". „Ef til vill hafið þér verið við- kvæmari en þér höfðuð ráð á í þeirri heimsókn, Begley", sagði ég. „Samkvæmt frásögn skrifstofu- mannsins, dvaldizt yður fulla klukkustund hjá frú Kincaid. Það hefur því tekið yður drjúgan tíma að átta yður á, að hún væri ekki dóttir yðar". Hann kipraði saman augun, rétt eins og þessi orð mín gerðu hon- um meiri glýju í augum en sjálft sólskinið, þó bjart væri. „Að sjálf- sögðu sá ég það samstundis, að hún var ekki Mary dóttir mín. Og hún kannaðist auðvitað ekkert við mig. En hún hafði áhuga á sögu minni, og við sátum drykklanga stund á tali, satt er það". „Barst nokkuð það í tal ykkar á milli, sem hugsanlegt væri að leitt hefði til þess að hún yfirgaf eiginmann sinn fyrirvaralaust". „Nei". „Settuð þið ykkur stefnumót síð- ar? Eða biðuð þér hennar í grennd við gistihúsið, eða var svo umtal- að, að þið hittust á áætlunarbíla- stöðinni?" „Nei. Hvað er það eiginlega, sem þér eruð að reyna að fá mig til að viðurkenna? Ég þekki kon- una ekki hið minnsta". Það var einhver gremjuhreimur í röddinn, sem ég gat ekki fyllilega áttað mig á. „Tíu mínútum eftir að þér hélduð á brott úr Brimgarði, Begley, hélt unga konan einnig á brott þaðan. Síðan hefur hvorki heyrzt eða sézt til ferða hennar. Hún gæti verið látin, og þér gætuð eitthvað verið við það riðinn". Eg heyrði að Magga rak upp lágt undrunaróp um leið og hún VIKAN 33. tbl. 49

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.