Vikan - 13.08.1964, Blaðsíða 36

Málið úii
meðan timí er tll
sumarið líður fljótt
Athugið!
Gluggamálningin
er komin afftur -
Jtcupa hí
málið, var sýnilegt að skápurinn
hefði verið opnaður með lyklum,
og svo snyrtilega gengið frá öllu,
að engin ummerki sáust . . . lykl-
unum skilað aftur á sinn stað, og
engu hróflað við.
Það leið töluverður tími þangað
til þjófarnir fundust vegna annars
innbrots. En allan þennan tíma litu
þessir þrír menn hornauga hver til
annars á skrifstofunni, og grunuðu
hver annan um græsku — forstjór-
inn, gjaldkerinn og skrifstofustjór-
inn. Kannske fleiri".
„Þeir hafa verið hættulegir,
þessir!"
„Já, það var erfitt að eiga við
þá. En það er önnur tegund þjófa,
sem er hættulegri, og sem fólk var-
ar sig almennt ekki nágu vel á.
Það eru tækifærisþjófarnir, sem
stela kannske bara einu sinni á
ævinni — og þá kannske miklu —
þegar þeir komast í öruggt tæki-
færi. — Þá er erfiðast að finna, því
þeir koma ekki til okkar út af öðr-
um málum að jafnaði.
Og svo auðvitað þeir, sem ganga
milli húsa og stela um miðjan dag.
Þeir hringja bjöllum til að vita
hvort nokkur sé heima, og ef ein-
hver kemur, þá spyrja þeir um „Sig-
r(ði Jónsdóttur" eða eitthvað slíkt,
og þykist verða alveg undrandi,
þegar hún á ekki heima þarna.
Þeir hafi fengið svona rangar upp-
lýsingar. Aðrir ganga framhjá
gluggum og kasta steini í rúðu.
Svo hypja þeir sig á brott, og fela
sig í 10 mínútur eða svo. Ef þeir
verða ekki neins varir, þá koma
þeir aftur og fara inn. Ef þeir sjá
til mannaferða — að einhver hafi
tekið eftir rúðubrotinu — þá hverfa
þeir alveg og koma ekki aftur.
Þess vegna er um að gera fyrir
fólk, sem verður vart við rúðubrot
eða einkennilegar mannaferðir, að
láta lögregluna vita af því hið
fyrsta".
„Já, þeir eru bara svona bíræfn-
ir, að fara inn ( hús um hábjartan
dag?"
„Bíræfnir? Það eru engin takmörk
fyrir því. Það var einn kunnur borg-
ari heima hjá sér núna fyrir nokkr-
um dögum síðan. Hjá honum var
gestur og þeir sátu saman inni í
stofu að rabba saman. Þetta var rétt
eftir hádegi.
Það var heitt í veðri og heitt
inni, svo gesturinn hafði snarað sér
úr jakkanum og lagt hann á stól
frammi í „holinu", en dyr voru opn-
ar á milli þess og stofunnar, sem
þeir sátu (.
Þegar gesturinn ætlaði svo að
fara aftur eftir nokkra stund, þá
fann hann ekki jakkann. ( jakkan-
um var peningaveski mannsins með
töluverðu af peningum. Jakkinn
fannst svo síðar — á bak við hús
þar nokkuð frá. En veskið fannst
aldrei — og þjófurinn ekki enn".
„Ekki enn . . . ?"
„Ekki enn — en hann finnst,
vertu viss!"
G. K.
HarSur nagli.
Framhald af bls. 17.
að ná henni frá Tessitore. Þú ert
réttnefndur donjúan. Veiztu hvað
Paternostro majór sagði þegar þú
fórst? „Það er ágætt að hann er
farinn, annars hefði hann endað
með því að leggja allt kvenfólkið
hérna undir sig". Hann var búinn
með sinn hluta af lambinu og hann
hló aftur, háværum hlátri, klappaði
mér á bakið og hélt áfram: „Eg
hefði ekkert á móti því að vita,
hvað það eiginlega var, sem þú
gerðir við kvenfólkið?"
Ég hafði einnig lokið við minn
hluta lambsins. Og ef til vill var
það vegna þess, að ég var orðinn
saddur, að ég fann til meiri dirfzku
enn áður. Ég ákvað að segja hon-
um sannleikann. Ég færði mig frá
honum til að losna við handlegg-
inn, sem ennþá hélt um herðar
mér, leit beint í augu hans og hóf
máls: „Nú er nóg komið af þessari
vitleysu. Allar sögur hljóta að enda,
einnig þær skemmtilegu. Og eitt er
víst, að ég hef aldrei komið til
Bressanone".
„Hefur þú aldrei komið til Bress-
anone?"
„Nei, og ég hef aldrei hitt Mos-
chittu eða Modugno eða Tessitore
eða Paternostro".
„En hvað áttu við?"
„Þetta er dagsatt. Og ég er eng-
inn donjúan, þótt ég hafi ekkert
á móti konum frekar en aðrir. Og
ég hef aldrei verið með Nellu eða
Pinu. Og það sem meira er, ég hef
aldrei verið í hernum vegna þess
að ég var sonur ekkju, og gat því
fengið undanþágu".
Hann leit á mig með höggorms-
augum sínum'. Og aftur hugsaði ég
með mér: Hann er harður nagli,
óvanalega harður,- fróðlegt að vita
hvað hann gerir nú. Hann er eins
og köttur,- kemur alltaf niður á fæt-
gg — VIKAN 33. tbl.