Vikan - 13.08.1964, Blaðsíða 31

— Og nú á ég aðeins eftir að færa
hér — hér — Bond þakklæti mitt
fyrir þátttöku hans í þessu máli.
Eg skal ekki gleyma að minnast á
hjálp yðar herra Bond við leyni-
þjónustuna.
Sólin bakaði malarborinn stíginn.
Inni í Hilman Minx bílnum var eins
og í gufubaði. Bond fann til í hönd-
unum þegar hann tók um stýris-
hjólið. Pleydell-Smith stakk höfð-
inu gegnum gluggann. Hann sagði:
— Heldurðu, að ég geti gert eitt-
hvað fyrir þig? Ertu viss um, að
þú ætlir að fara aftur til Beau Des-
ert? Þeir voru nú eiginlega ákveðnir
í því í sjúkrahúsinu, að vilja hafa
þig í minnsta kosti viku.
— Eg þakka, sagði Bond stuttara-
lega — en ég þarf að komast aftur.
Ég þarf að sjá um, að það sé allt
í lagi með stúlkuna. Viltu segja
þeim í sjúkrahúsinu, að ég komi
aftur á morgun. Sendirðu yfirmanni
mínum þessi skilaboð?
— Já.
— Jæja þá, Bond þrýsti á start-
arann. — Þá held ég að allt sé í
lagi. Þú ætlar að athuga hjá háskól-
anum fyrir mig með stúlkuna. Hún
veit svo að segja allt um dýrafræði.
Og hún hefur ekki lært það af bók-
um. Þeir hljóta að hafa einhverja
góða vinnu handa henni. Mig lang-
ar til þess að sjá um að það fari
vel um hana. Ég ætla sjálfur að
fara með henni til New York og
hjálpa henni gegnum þennan upp-
skurð. Hún verður tilbúin að byrja
að vinna fáeinum vikum seinna.
Þetta er úrvalsstúlka. Þegar hún
kemur aftur ... ef þú og konan
þfn . . . þú skilur. Bara þannig að
það sé einhver til að líta eftir henni.
Pleydell-Smith brosti. Hann hélt
að hann skildi. Hann sagði: — Hafðu
ekki áhyggjur af því. Ég skal sjá
um það. Betty er lagin við slíka
hluti. Hún verður fús til þess að
taka stúlkuna að sér. Eitthvað
fleira? Jæja, við sjáumst allavega
seinna í vikunni. Þetta sjúkrahús er
leiðindastaður í þessum hita. Ef að
þig langar til þess að vera eins og
eina eða tvær nætur hjá okkur áður
en þú ferð he . . . ég meina til New
York, þá er það velkomið. Mér þætti
gaman að hafa ykkur — ykkur bæði.
— Þakka þér fyrir og þakka þér
fyrir allt. Bond setti í gír og ók af
stað niður götuna. Hann fór svo
hratt að mölin þeyttist undan hjól-
unum. Hann vildi komast burt frá
þessari yfirborðsmenningu, frá tenn-
isleikjunum, kóngunum og drottn-
ingunum. Hann vildi jafnvel kom-
ast burt frá Pleydell-Smith. Þó geðj-
aðist honum að manninum, en það
eina sem hann langaði til núna var
að komast aftur niður til Beau Des-
ert og burt frá þessum falska heimi.
Hann sveiflaði bílnum inn á aðal-
brautina og gaf bensíngjöfina í
botn.
Siglingin heim hafði gengið
slysalaust. Enginn veitt þeim eftir-
för. Stúlkan hafði að mestu leyti
siglt ein. Bond skipti sér ekkert af
því. Hann lá á botni bátsins, gjör-
samlega örmagna, eins og dauður
maður. Hann hafði vaknað einu
sinni eða tvisvar og hlustað á gjálf-
ur aldanna við bátinn og horft á
þöglan vanga stúlkunnar undir
stjörnunum. Síðan hafði hann sofn-
að aftur og martröðin teygði sig til
hans frá Crab Key. Honum var alveg
sama. Hann bjóst ekki við að hann
mundi nokkurntíman faka mark á
martröð hér eftir. Eftir það sem kom-
ið hafði fyrir nóttina áður, yrði
martröðin að minnsta kosti að vera
mjög sérstæð til þess að snerta
hann.
Hann vaknaði ekki til fulls fyrr
en þau komu til Morganshafnarinn-
ar og bátskjölurinn nuddaðist við
koralrifið. Tunglið var á fyrsta
kvarteli og lónið innan við koral-
rifið var eins og silfurspegill. Stúlk-
an sigldi kanonum í gegn. Svo rann
báturinn Ijúflega yfir lónið, upp að
sandinum og nam þar staðar. Hún
hafði orðið að hjálpa honum upp
úr bátnum og yfir grasflötina og
upp í húsið. Hann var eins og barn
í höndum hennar, en þrátt fyrir það
bölvaði hann henni án alvöru, þeg-
ar hún skar af honum fötin og ýtti
honum undir steypibaðið. Hún hafði
ekki sagt neitt þegar hún sá illa
farinn líkama hans í baðljósinu.
Hún setti vatnið á fullan kraft, tók
sápuna og þvoði hann eins og hann
hefði verið hross. Svo teymdi hún
hann undan vatnsbununni og þurrk-
aði hann mjúklega. Handklæðin
urðu rauð af blóði. Hann sá hana
taka flösku af sótthreinsandi áburði.
Hann hafði stunið, tekið báðum
höndum í vaskinn og beðið eftir
því. Aður en hún byrjaði að rjóða
á hann lyfinu, brá hún sér fram
fyrir hann og kyssti hann á munn-
inn. Svo sagði hún mjúklega. Haltu
þér fast vinur. Og öskraðu. Þetta
verður sárt. Svo hellti hún þessu eit-
urefni yfir likama hans og sársauka-
tárin runnu niður kinnarnar, án þess
að hann skammaðist sín.
Svo fengu þau sér morgunmat
þegar dögunin kom yfir flóann, síð-
an varð hann að þola þessa hræði-
legu ökuferð til Kingston til þess að
leggjast þar á hvítt skurðarborðið
í slysavarðstofunni. Það hafði verið
kallað á Pleydell-Smith. Engra
spurninga var spurt. Það var gert
að sárum hans. Læknirinn, sem var
svertingi, hafði skrifað eitthvað á
skýrsluna. Hvað? Sennilega aðeins
yfirborðsbrunasár og rispur. Að því
loknu fór Bond með Pleydell-Smith
til stjórnarhússins, eftir að hafa lof
að að koma til eftirlits næsta dag,
og þessi fyrsti dagur endaði með
mikilli ráðstefnu. Bond hafði sent
M stutt skeyti gegnum stjórnarskrif
stofurnar sem var á þessa leið: ÞVÍ
MIÐUR STOP VERÐUR AFTUR AÐ
BIÐJA UM SJÚKRAHÚSSLEYFI STOP
LÆKNISSKÝRSLAN FYLGIR STOP
VINSAMLEGAST SEGIÐ VOPNASÉR-
FRÆÐINGNUM AÐ SMITH AND
WESSON ERU GAGNSLAUSAR GEGN
ELDVÖRPU STOP.
Nú, þegar Bond sveiflaði litla
bílnum í gegnum endalausar beygj-
urnar í áttina niður að norðurströnd-
inni, sá hann eftir þessu skeyti. M
mundi ekki kunna að meta það.
Þetta var of biliegur brandari. Skítt
með það! Bond sveiflaði bílnum til
hliðar til þess að komast hjá árekstri
við stóran rauðan strætisvagn. Hann
langaði aðeins að gefa M til kynna
að þetta hefði ekki eingöngu verið
hvíldardagur í sólinni. M mundi sjá
[ gegnum fingur við hann þegar
hann fengi skrifaða skýrslu.
Svefnherbergi Bonds var svalt og
dimmt. Við uppbúið rúmið var disk-
ur með samlokum og hitabrúsi full-
ur af kaffi. Á koddanúm var
pappírsmiði með stórri barnalegri
rithönd. Þar stóð: — Þú verður hjá
mér í nótt. Ég get ekki yfirgefið
skepnurnar mínar. Þær eru óánægð-
ar. Og ég get ekki yfirgefið þig.
Þú skuldar mér eina nótt. Ég kem
klukkan sjö. Þín H.
I rökkrinu kom hún yfir gras-
blettinn, þangað sem Bond sat og
var að Ijúka við þriðja glasið af
viskíi. Hún var í svart og hvítrönd-
óttu bómullarpilsi og aðskorinni,
bleikri blússu. Gullið hárið ilmaði af
ódýru hárþvottaefni. Hún var einkar
fersk og falleg. Hún rétti út hönd-
ina. Bond tók í hana og fylgdi henni
upp eftir götunni og eftir þröngum,
vel troðnum gangstíg gegnum syk-
urreyrinn. Þetta var langur gang-
stígur, sem endaði loks við vel hirt-
an grasblett, sem var upp við brotna
steinveggi og þrep sem lágu niður
að stórum þunglamalegum dyrum.
Meðfram dyrunum þrengdi Ijósið
sér út.
Hún stanzaði við dyrnar og leit
á hann. — Vertu ekki hræddur. Það
er ekki farið að skera reyrinn og
flest dýrin mín eru úti.
Bond vissi ekki hverju hann hafði
búizt við. Hann hafði óljósa hug-
mynd um troðið moldargólf og
saggafulla veggi. Einhvers staðar
hafði hann gert ráð fyrir einhvers-
konar húsgögnum, brotnu rúmstæði
með tötrum í og sterkri dýralykt.
Hann hafði búið sig undir það að
gæta þess að særa ekki tilfinningar
hennar.
[ staðinn var þarna inni mjög
svipað og í stórum, vel hirtum
vindlakassa. Gólfið og loftið voru
úr djúpglansandi sedrusviði og
veggirnir voru klæddir með hvítum
bambus. Ljósið kom frá tólf kert-
um í fínum silfurstjaka sem hékk
niður úr miðju loftinu. Hátt upp á
veggjunum voru þrír ferhyrndir
gluggar, sem Bond sá dökkbláan
himininn og stjörnurnar í gegnum.
Þarna inni voru einnig nokkur góð
húsgögn í nítjándualdar stíl. Undir
Ijósastjakanum var búið borð með
dýru silfri og kristall fyrir tvo.
Bond sagði: — Honey, þetta er
Framhald á bls. 40.
NÆSTA SAGA IAN FLEMINGS, SEM VIKAN BIRTIR MUN KOMA NÆST A EFTIR ÞEIRRI
SÖGU, SEM N0 ER AÐ BYRJA. EFTIR UM ÞAÐ BIL 6 VIKUR BYRJUM VIÐ A NÝRRI
SÖGU AF JAMES BOND, SEM HEITIR „MEÐ ASTARKVEÐJU FRA RÚSSLANDl".
VIKAN 33. tbl. — gjL