Vikan - 05.11.1964, Síða 24

Á SkarSi er selveiði drjúg, og verSur selurinn
oft bezta búbót. Þessi mynd var tekin fyrir fjór-
um órum réttum, þar sem Kristinn stendur viS
selskurS, óg með honum er nafni hans og af-
komandi.
— Maður hefur alltaf einhverja
sæld þarna sunnan að. Mink
eða mæðiveiki. Það er búið að
skera niður hjá okkur tvisvar,
og minkur komið, en þó ekki
meira en svo, að það er hér-
umbil staðið á honum, skratt-
anum. Einu sinni, þegar ég
kom að auðu landi, þar sem
áttu að vera komnar um hundr-
að kollur, datt mér í hug, að nú
væri höbbðinginn kominn. Og
það var líka.
Þá voru engin
grýlukvæöi
I ■ ■ ■ ■ ■Isungin
— Það er löng ferð, í hvora
óttina sem er.
— Já. Það er að vísu hér úti-
búsholudjöfull niðri í Skarðs-
stöð, hérna niðri við sjóinn. Það
er frá Kaupfélagi Stykkishólms,
og ég hef hugsað um þetta úti-
bú, líklega frá 1920 og til
skamms tíma.
— Skarðsstöð var fræg.
— Já, hér lifðu þeir á salti
og sínu, karlarnir í gamla daga.
Það er nú komin meira en hálf
öld síðan gamla Skarðsstöð
brann, en þeir eru ekki enn
farnir að sjá kostina við að
hafa höfn hér. Og þó er þetta
eini staðurinn eiginlega hér
með öllum Breiðafirði, þar sem
er alveg tilbúin höfn. Það er
illt að segja það um verzlun-
arástandið, að það sé verra en
var fyrir aldamótin. En svona
er það samt. Hverju einasta
snifsi er kjótlað á bílum að
sunnan og suður, og kostnað-
urinn þannig margfaldaður. Það
er aðeins með timbur, sem þeim
hefur þótt gott að renna sér
hér inn á Skarðsstöðina og
skipa því hér upp — það fer
svo mikið fyrir timbri. En svona
er það með kjötið og allt —
allt drifið upp á bíla og hoss-
azt með það langar leiðir. En
hér á bara að vera höfn, fyrir
allan Breiðaf jörðinn, heldurðu
það væri munur, eins og var
í gamla daga, þegar karlarnir
komu með þetta beint, og sigldu
svo á veturna? Það var hérna
löng bryggja, náði langt fram
í sjó, var búln til f Danmörku
og flutti hingað. Eins og kjötið
er gott hér, maður, upplagt til
útflutnings, heldurðu það væri
ekki nær að skipa því út hér
og selja það beina leið, heldur
en keyra það allt suður f frysti-
hús? Heyrðu, hvar voruð þið
í nótt?
— Við tjölduðum skammt frá
Ytra-Fel I í.
— Já, og urðuð þið nokkuð
vör við jarðskjálftann?
— Jarðskjálftann???
— Já, það var í útvarpinu.
Það var einhver jarðskjálfti fyr-
ir sunnan. Sökk einhver vegur.
Það var lán, að það kom ekki
eitthvað upp úr byggðinni.
í þessu kom kona Kristins
inn. Elínborg Bogadóttir. Það
var hún, sem hafði verið að
raka niðri á túni, en nú var far-
ið að dropa, og hún flúði und-
an kalsanum. Hún settist hjá
okkur, hógvær kona, ekki stór,
orðfá. Hún hlustaði á malið í
okkur Kristni, brosti við og við,
hló stundum og var notaleg í
návist.
— Ekki ert þú frá Skarði,
Kristinn?
— Nei, ég er frá Ballará. Ég
er fæddur á Hvoli í Saurbæ,
en fluttist með fjölskyldu minni
að Ballará. Við vorum þrír,
bræðurnir, Sigvaldi, Indriði
miðill og ég.
— Já, Indriði var bróðir þinn.
— Já. Þú hefur kannski séð
greinina, sem ég skrifaði til að
svara Dungal, þegar þeir voru
með andana f útvarpinu? En
ég sagði svo $em ekkert Ijátt í
greininni, ég mátti til með að
fara vel með Dungal, þeir voru
svo tengdir, hann og Indriði.
En konan mín var að vona, að
það væri einhver kraftur f
Indriða ennþá, svo hann gæti
komið og tuskað Dungal til ein-
hverja nóttina.
— En segðu mér nú: Þið nytj-
ið eyjarnar ennþá, er það ekki?
— Og blessaður vertu, góði,
þetta er ekkert orðið. Ég man
til dæmis eftir því, þegar við
heyjuðum einu sinni úti f Olafs-
eyjum, og fluttum þaðan eitt
árið 1500 sátur, ég og Sigvaldi
bróðir minn. Og þetta var kraft-
mikið hey. Það þurfti 8 sátur
af landheyji á móti 2—3 af
eyjaheyi, og féð úr eyjunum var
svo sílspikað, að það vali úr
því mörinn. Það þurfti ekki ann-
að, ef kind var eitthvað ræfils-
leg eftir veturinn, en að setja
hana rétt aðeins út í eyjar, þá
var hún orðin feit og bragg-
leg bara alveg strax. Já, |á-
Og þá komu stundum harðir
vetur. Uss, þetta eru ekki nema
sumarvetur núna. Ég man alltaf
eftir vetrinum 1920. Þá var svo
mikill snjóavetur, að það varð
að skjóta 17 hross f Ólafseyjum.
Þá var svo mikið hagleysi hér,
að hestarnir voru alveg að
drepast. Þá fór Sigvaldi bróðir
minn með hesta hér af mörg-
um bæjum út fyrir Klofninga
og hélt hestunum að haga niðri
við sjó í margar vikur. Brauzt
til þeirra gegnum fannir og
ófærð á hverjum degi og hélt
þeim að beit. En þetta var ekkl
24 — VIKAN 45. tbL