Vikan - 05.11.1964, Qupperneq 30

*
♦
*
10-4-2
G-10-8-5-3-2
G-3
A-5
A 9-3
y A-D
4 A-D-10-7-6-4
4 9-8-6
A d-g-7
y K-9-6
y K-8-2
* D-10-3-2
A-K-8-6-5
7-4
9-5
K-G-7-4
FAÐIR MINN SITUR
f MYRKRINU
Framhald af bls. 12.
— Er eitthvað að, pabbi?
— Ekkert, sonur. Alls ekkert.
En í þetta sinn er ég ákveðinn
í að gefast ekki upp. Ég er reið-
ur.
— Hvers vegna siturðu þá
hérna aleinn, hugsandi, þar til
um hánótt?
— Ég hvílist, sonur, mér fell-
ur vel við það.
Ég fer hvergi. Á morgun mun
hann sitja þarna aftur. Ég verð
ui
LAUGAVEGI 59..slmi 18478
í vandræðum. Ég fæ áhyggjur.
Ég vil ekki hætta núna. Ég er
reiður.
— Jæja, um hvað ertu að
hugsa, pabbi? Af hverju siturðu
bara hérna? Hvað veldur þér
áhyggjum? Um hvað ertu að
hugsa?
— Það er ekkert, sem veldur
mér áhyggjum, mér líður vel.
Þetta er bara hvílandi. Farðu í
rúmið, sonur.
Reiði mín er horfin. En ég er
ennþá áhyggjufullur. Ég verð að
fá svar. Þetta virðist svo
heimskulegt. Af hverju segir
han mér það ekki? Ég hef und-
arlega tilfinningu, mér finnst ég
muni verða vitlaus, ef ég fæ
ekki svar. Ég er þrár.
— En um hvað ertu að hugsa,
pabbi. Hvað er það?
—- Ekkert, sonur. Bara hlut-
ina yfirleitt. Ekkert sérstakt.
Bara um hlutina.
Ég fæ ekkert svar.
Það er mjög áliðið. Gatan er
hljóð og húsið dimmt. Ég geng
hljóðlega upp tröppurnar og
sleppi þeirri, sem brakar í. Ég
3Q — VIKAN 45. tbl.
opna með lyklinum og geng inn
í herbergið mitt. Ég hátta og
finn, að ég er þyrstur. Berfættur
fer ég fram í eldhúsið. Áður en
ég kem inn, veit ég, að hann er
þar. Ég get séð dökka þústina.
Hann situr á sama stólnum, með
olnbogana á hnjánum, dautt í
pípunni milli tannanna, starandi
fram fyrir sig án þess að depla
auga. Hann virðist ekki vita af
mér. Hann heyrði ekki, þegar
ég kom inn. Ég stend hljóðlega
í dyrunum og virði hann fyrir
mér.
Allt er hljótt, nema nokkur
hljóð, sem koma utan úr nótt-
inni. Þar sem ég stend þarna
hreyfingarlaus, tek ég smám
saman eftir þeim. Tikkið í vekj-
araklukkunni á ísskápnum. Lág-
ur þytur af bíl, sem fer framhjá,
nokkrum blokkum utar. Skrjáfið
í bréfi, sem golan feykir eftir
götunni. Hvíslandi, hækkandi og
lækkandi hljóð, eins og andar-
dráttur. Þetta er undarlega þægi-
legt.
Þurrkurinn í hálsinum á mér
segir til sín. Ég geng hvatlega
inn í eldhúsið.
— Halló, pabbi, segi ég.
— Halló, sonur, segir hann.
Rödd hans er lág og dreymandi.
Hann skiptir ekki um stellingu
né hættir að stara.
Ég get ekki fundið kranann.
Dauf skíman, sem kemur í gegn-
um gluggann frá götuljósi, gerir
herbergið ennþá dimmara. Ég
teygi mig eftir stuttu keðjunni,
sem er í miðju herberginu. Ég
kveiki Ijósið.
Hann hrekkur upp, eins og
hann hafi verið barinn. — Hvað
er að, pabbi? spurði ég.
— Ekkert, segir hann snöggt.
— Slökktu bara ljósið.
— Hvað er að Ijósinu? segi ég.
— Hvað er að?
— Ekkert, segir hann. — Ég
kann ekki við ljósið.
Ég slekk ljósið. Ég drekk vatn-
ið mitt hægt. Ég verð að vera
rólegur, segi ég við sjálfan mig.
Ég verð að komast til botns í
þessu.
— Af hverju ferðu ekki í rúm-
ið. Af hverju siturðu hérna,
svona seint, í myrkrinu.
— Það er þægilegt, segir hann.
— Ég get ekki vanizt ljósum.
Við höfðum ekki ljós þegar ég
var drengur í Evrópu.
Hjarta mitt hoppar og ég dreg
andann léttar, ég fer að halda
að ég skilji. Ég man sögurnar
um æsku hans í Austurríki. Ég
sé breiða bjálka kretchma með
afa mínum á bak við barinn.
Það er framorðið, viðskiptavin-
irnir eru farnir, og hann er dott-
andi. Ég sé eldstæðið með kola-
glóðinni, síðustu leifarnar af
fjörugum eldinum. Herbergið er
þegar orðið dimmt og verður
æ dimmara. Ég sé lítinn dreng,
sem hniprar sig saman á hrúgu
af greinum við eina hlið eld-
Norður gefur, allir utan hættu.
Norður Austur
1 tígull 1 spaði
3 tíglar pass
Útspil spaðatvistur.
Austur og vestur urðu að beita
töluverðum klókindum til þess
að hnekkja ofangreindu spili og
án aðstoðar sagnhafa hefði það
verið ómögulegt.
Vestur spilaði réttilega út
spaðatvistinum (lægsta frá há-
spili þriðja í sögðum lit makk-
ers) og austur varð strax að gera
upp við sig, hvort þeir ættu að
stóla á spaða- eða laufalitinn
til þess að hnekkja spilinu. Hann
gat drepið með ás eða kóng og
spilað lágu, í von um að sagn-
hafi hefði átt D-10-x í upphafi
og færi vitlaust í litinn. Það var
hins vegar nokkuð líklegt, að
suður ætti öruggt stopp í spaða,
þar eð hann hafði tvisvar sagt
grand. Og jafnvel þótt hann ætti
stæðisins, starandi augnaráð
hans fest við fjörlausar leifar af
dauðum logunum. Drengurinn er
faðir minn.
Ég man hve þau voru þægileg
þessi fáu augnablik, sem ég stóð
kyrr í dyrunum og virti hann
fyrir mér.
— Þú átt við, að það sé ekk-
ert að? Þú bara situr í myrkr-
inu vegna þess að þér fellur það
vel, pabbi? Ég á erfitt með að
rödd mín hækki ekki í hamingju-
samt hróp.
— Vissulega, sagði hann. —
Ég get ekki hugsað, þegar ljósið
er kveikt.
Ég set glasið frá mér og sný
við til herbergis míns.
— Góða nótt, pabbi, segi ég.
Þá mundi ég svolítið. Ég sný
við. — Um hvað ertu að hugsa,
pabbi? spyr ég.
Rödd hans virðist koma langt
að. Hún er róleg og jöfn aftur.
— Ekkert, segir hann mjúklega.
— Ekkert sérstakt.
Suður Vestur
1 grand 2 hjörtu
3 grönd
D-10-x, þá færi hann eflaust rétt
í litinn og léti drottninguna.
Austur drap því kónginn, spil-
aði laufkóng og síðan laufa-
fjarka. Hann var að reyna að
telja sagnhafa trú um það, að
vestur hefði spilað út frá A-x-x
í spaða og hann, austur, ætti
K-x-x-x-x-x í spaða og A-K-x-x
í laufi. Suður gekk í gildruna
og lét laufadrottningu og varn-
arspilararnir tóku þrjá slagi á
lauf og tvo slagi á spaða.
Reyndari spilari í suður sæt-
inu hefði ekki fallið í þessa
gildru. Með tvo hæstu fjórðu í
laufi, þá hefði austur áreiðan-
lega spilað lágu í upphafi. Þetta
vita góðir spilarar og þess vegna
hafa þeir orð á sér fyrir að geta
oftar rétt en aðrir.
SYSTURNAR OG
BARÓNINN
Framhald af bls. 19.
vorum tvö ein saman, sagði ég
honum að ég elskaði hann. Þetta
var blygðunarlaust háttalag, en
ég hafði varpað öllu stolti fyrir
borð í viðleitni minni að ná hon-
um frá Emmu. Játning mín virt-
ist gleðja baróninn. Hann sagð-
ist endurgjalda ást mína og
kyssti mig til að sanna það. Hann
var mjög einbeittur ungur mað-
ur og staðráðinn í að ná Ludd-
ensauðnum, hvað sem það kost-
aði. Ég var reynslulítil í ásta-
málum, en jafnvel hin barnaleg-
asta stúlka hefði fundið, hve
yfirborðskenndur sá koss var.
Og eftir kossinn bað hann mín
formlega, mjög formlega. Auð-
vitað játaðist ég honum, en fékk
í sama bili þvílíka andstyggð á
sjálfri mér, að ég þaut frá hon-
um og læsti mig inni í herbergi