Vikan - 05.11.1964, Qupperneq 33

er þa'ð eina, sem hefur haldið
henni uppi.“
Þá um kvöldið heimsótti ég
Emmu. Hún hafði ekki vitað um
heimsókn mína til Selmu í Miin-
chen. Fríið, sem við konan mín
tókum okkur um sama leyti,
hafði gramizt henni nóg, þótt
hinu væri ekki bætt við. Ég var
nú kominn á eftirlaun, og sonur
minn, sem tekið hafði viS af
mér, barmaði sér sárlega, líkt
og ég hafði gert, yfir firrum
Emmu og hagnaðist jafnframt
vel á þeim. Af þessum sökum
hafði ég ekki hitt hana um nokk-
urt skeið. Útlit hennar samsvar-
aði aldrinum og vel það. Augu
hennar virtust horfa inn á við
og vera haldin ótta við það sem
þau sáu.
Hún hlustaði á mig án þess að
taka fram í. Þá kom allt í einu
líf í andlit hennar og auga henn-
ar gneistuðu af reiði.
„Þetta er lýgi,“ sagði hún.
„Selma hefur mútað henni til
að segja yður þessa sögu.“
Ég benti henni á að það væri
ólíklegt, að Selma hefði beðið
með það í öll þessi ár, ef henni
á annað borð væri trúandi til
slíks atferlis. Jafn ólíklegt væri
að deyjandi kona léti múta sér.
Þetta espaði Emmu ennþá meira.
„Ég trúi því ekki,“ æpti hún
af óvanalegum krafti, „ég mun
ekki trúa því.“
Samt trúði hún því. Selma
hafði haft á réttu að standa.
Hatur Emmu á systur sinni
hlýtur að hafa verið hið eina,
sem hélt henni uppi til elliára.
Viku eftir að ég sagði henni frá
játningu Maríu, fékk hún slag
og dó. ★
ÞÁ VORU ENGIN
GRÝLUKVÆÐI
SUNGIN
Framhald af bls. 26.
að maður var kominn með mótor.
Nei, ég held sko, hebbði verið
hlaðið allt fullt, að skipin hebbðu
velt úr sér, þau myndu bara flat-
skella. Svo maður fór ekki nema
bara lognhægt með svoleiðis lagað.
Það var eins, þetta langa leið, það
var hál helvíti glæfralegt að vera
með svona 16—17 tryppi laus í
skipi. Já. En það var ótrúlegt, hvað
þetta stóð, þótt það væri nú drif
og bára.
— Nú er mér sagt, að það sé
alla vega bölvað, að flytja hross
á sjó.
— Já, jú, jæja, nei, ég læt það
allt vera. Það er þetta með hross-
in — féð getur maður látið stökkva
bara upp að framan úr bátnum.
En maður verður helzt að land-
leggja skipinu með góðum stað, til
þess að hestarnir geti stokkið upp
um miðjuna á því. Þess vegna er
svo illt að lenda þar sem bára
er með hesta. Það er allt annað
með fé.
— Einhverntíma var mér sagt,
að ef hestur leggðist ( skipi, stæði
hann ekki aftur upp að sjálfs-
dáðum.
— Það er helvítis vitleysa. Ég
flutti þá stundum bundna á sauða-
bandi, maður. Já, já. Svo þegar
maður var búinn að leysa fæt-
urna á þeim, gaf maður þeim
trukk og þá rykktust þeir upp. Já,
já, já. En ég man nú ekki eftir
því, að það leggðist óbundinn hest-
ur. Það væri þá eitthvað sérstakt.
Þetta er orðið núna, sjáðu, tómur
leikur hjá því sem áður var. Uss,
maður lifandi, það er ýtt á rass-
gatið á þessu eins og hjólatík ein-
hverskonar. Nú fer maður til sjó-
ar í bíl og stígur upp í mótor.
Nei, nei, það er ekki nokkurt sport
í þessu helvíti. Eins er þetta á túni.
Það er ekki bundin ein einasta sáta.
Menn eru hættir að kunna að binda
sátur — eða axla! Þetta þurfti mað-
ur að axla allt fyrir framan sig í
eyjunum, sisvona, og bera þetta,
því þar voru ekki hestarnir. Og
bera til skips. Langa leið. Já, já.
Því það varð alltaf að bera á í
vari við eyjarnar, þótt það væri
lengra að bera það, sko. Ef kul
var. Já, já. Nú drögum við galt-
ana bara af túnunum, sláum á þá
köðlum og það slæðist varla nokk-
ur hlutur og beint inn í hlöðu,
meðan það er hægt, og svo ofan
um gat. Það er ekkert líkt eða var
í gamla daga, og miklu hægara.
Og þó er spursmál, hvort menn
verða brattari eða eldri. Þetta trén-
eraði mann voðalega. Þótt maður
yrði þreyttur; maður þurfti ekki
annað en að velta sér um hrygg,
þá var maður orðinn afþreyttur
aftur. Það var nú meðan maður
var ungur. En mér finnst, ha ha ha,
finnst yngri menn núna, þeir vera
ekkert brattari, þótt maður komi
á mótor svona keyrandi og leggi
varla út ár, heldur en í gamla daga,
þegar maður réri eins og fjandinn
utan úr eyjum og þurfti að ganga
heim. Þá fór maður annað hvort
að rista ofan af eða eitthvað að
vinna, þegar maður kom heim.
Þeir eru ekkert viljugri orðnir núna.
Onei. Ég var núna með orf og var
að slá, þegar þið komuð, þar sem
við komumst ekki að með vél, og
ég er kominn yfir hálfáttrætt. Ég
get slegið í allan dag, bara ef
ég vil. Já, já, já. Og fyndi ekki
fyrir þvi. En þetta var helvítlegt (
gamla daga, þegar þúfurnar voru,
þá var eins og hundi gefin heil
kaka, ef maður komst á sléttan
blett. Og sló skart! Ha ha ha. Það
var ekki að tala um það, það varð
að fara út klukkan fjögur stundum
á nóttunni, ef það var svo heppi-
legt, að það var komið náttfall,
og slá, því þá var svo gott að slá.
Og fram eftir deginum, og þá lagt
sig eitthvað, dálitla stund, þeir
sem voru linari, hinir héldu áfram.
Já. Þegar ég var strákur á Hvoli,
við vorum allir þar heima, bræð-
urnir, pöntuðum við stundum að fá
að vaka, þegar náttfallið kom
snemma, því þá byrjuðu piltarnir
HOLMEGAARDS-GLASVÆRK
G. B. Silfuríbúðin
Laugaveg 55 — Sími 11066
ÁVALLT UNG
^ANtASIIR rakamjólk
„LAIT HYDRANT".
þurr húð þarf meiri raka en húðvefirnir hafa við að
framleiða. Til þess að bæta úr þessum rakaskorti framleiðir
LANCASTER nú RAKAMJÓLK „LAIT HYDRANT",
sem einkum er ætluð fyrir þurra og viðkvæma húð. Þessi
áburður bætir húðina strax eftir fyrstu notkun. Húðin
verður mjúk, fersk og notaleg.

ASItR
TJTSÖLUSTAÐIH. —
REYKJAVÍK: Tíbrá,
Gjafa- og snyrtivörubúðin,
Orion, Holts-Apótek, Tjarnar-
hárgreiðslustofan. —
AKUREYRI: Verzlunin Drífa.
PATREKSFIRÐI: Verzl. Ó.
Jd&annessonar.
VIKAN i». tl)l. — gtj