Vikan - 05.11.1964, Side 34

penol
SKÓLAPENNINN
PENNIOG
[BLÝANTUR I'
Lgjafaöskjuí
Reynslan sannar, að PENOL skólapenninn er áreið-
anlegasti skólapenninn, sem nú er völ á. Hann
er einkar sterkur, og ný|a blekkerfið tryggir, að
blekið þornar ekki, þótt penninn liggi ónotaður.
Hann tekur við sér um leið og hann snertir pappír-
inn — ómetanlegur kostur í daglegri notkun.
^ PENOL sjálfblekungurinn er framleiddur meS
hinum eftirsótta, sveigjanlega penna.
PENOL sjálfblekungurinn er með nýju blek-
“ kerfi.
PENOL sjálfblekungurinn er framleiddur úr
óbrjótanlegu undraefni: „DELRIN".
PENOL sjálfblekungurinn er þægilegur í
hendi, failegur í útliti og viðurkenndur af
skriftarkennurum.
PENOL ■iálfblek.
ungurinn *r með
Quink
blckfylllngu.
Nafn: .
Heimili:
Bóksali:
Sendið afklippuna með nafni og heimilis-
fangi til næsta bóksala og takið þátt í skóla-
pennahappdrætti PENOL. Dregið um 100
penna.
að slá á kvöldin og vöktu alla nótt-
ina. Þá vissum við, strákarnir, að
ef við fengjum að vaka, að við
kæmumst í miðnæturkaffið. Þá var
alltaf kvenmaður á fótum, sko, til
að hita kaffi og gefa þeim um
miðja nóttina. Og svona slógu þeir.
Þetta mátti til. Svo slógu þeir til
hádegis, og þá lögðu þeir sig. Já,
það var nú helvíti stórt stykki, dag-
sláttan, maður, já. Og svo voru
vellir í túnunum. Svo — þetta breyt-
ist allt, þegar allt túnið er orðið
slétt, þá hverfa vallaheitin. Eg
þorði ekki annað hérna hjá mér,
en að skjalfesta alla velli út frá
bænum í túninu. Þeir voru fjandi
margir. Til dæmis Fjósahluti hér
fyrir neðan, Efstivöllur, Miðvöllur
og Kolbeinsvöilur, sko, svona voru
nöfnin á þessu.
— Eg hélt, að túnin væru yfir-
leitt flest skírð og kölluð sínu nafni.
— Já, það var það, sagði Elín-
borg.
— Nei það er víst mikið nokkuð
búið að vera, sagði Kristinn. —
Þó segjum við stundum, elskan
mín, að þetta hafi verið inni á
Efstavelli. En hann er nú sléttaður
orðinn við Miðvöll. Efstivöllur og
Vikuvöllur, Hálfsmánaðarvöllur og
Miðvöllur. Og það var meira en
helmingurinn þýbbður í þessu. Svo
karlarnir urðu að sperrast við upp
á líf og blóð og beinbrot, það
þótti skömm að klára ekki völlinn
á svipuðum tíma. Það var nú
margt, sem gerði, að nöfnin komu
á þetta. Jahá.
— Það hefur tekið hálfan mán-
uð að slá Hálfsmánaðarvöll.
— Já, hálfan mánuð. Já. Það
held ég.
— Það hefur margt breytzt síð-
an þið byrjuðu búskap hér. Hvenær
var það?
— Eg er búinn að vera hálfa
öld hér. Eg kom hérna tíu og
byrjaði fjórtán.
— Þá hefur það verið orf og
hrífa og ristuspaði.
— Já, já. Og öll þessu áhöld,
Ijái, skeifur, orf og hrífur, maður
smíðaði þetta allt sjálfur. Ekki hægt
að sækja neitt. Við höbbðum nú
fljótt hérna vagn og ég fékk plóg
og annað svona, sko, og þá var
ekki vagn hér til á nokkrum bæ.
Nei, það var nú það, góði minn.
Það var hér plógur í tíð Kristjáns
kammeráðs, hann var að kaupa
þetta karlinn, en það hefur eng-
inn kunnað að fara með þetta,
sko. Það vantaði þá tamda hesta
í það. Það varð að hafa samstillta
hesta. Ég habbði alltaf tvær, þrjár
kerrur, og svona fjóra vagnhesta.
Þetta létti óskaplega á mannl. Til
dæmis í mónum. Við vorum alltaf
í honum, svona fjögur, fimm, venju-
lega vikuna fyrir sláttinn, þá var
maður við móverkin. Já, það er
breyting, voðaleg breyting mikil.
En nú er það af, náttúrlega, sko,
þetta, sem maður framleiddi
heima, það er helzt allt orðið keypt
að. Það nennir enginn maður að
smíða hrífuskaft eða hrífuhaus eða
nokkurn skapaðan hlut. Alit keypt.
34
VIKAN 45. tbl.