Vikan - 05.11.1964, Qupperneq 36

PE 31
Er geysisterkt
„Long-play" segul-
band. Sérstaklega
hentugt fyrir t. d.
skóla, verzlanir og
hótel.
PE 41
Er „Double-Pley"
segulband fyrir öll
2ja og 4ra rósa
segulbandstæki.
PE 65
Triple Record. Er
þunnt, en sterkt.
Er þrefalt lengra
en venjuleg segul-
bönd.
ÚTSÖLUSTAÐIR: TÝLI H.F. Austurstræti 20, RADIÓVER Skólavörðu-
stíg 8, VÉLAR & VIÐT/EKI Laugaveg 92, GEORG ÁMUNDASON, viö-
tækjaverzlun.
Stefán Thorarensen h.f.
Heildverzlun — Laugaveg 16 — Sími 21484.
Rándýrt helvíti. En þetta er náttúr-
lega nokkuð gott. Sérstaklega þessi
alminíumverkfæri, þau eru fjarska
góð. En maður verður eins og anz-
kotinn af þessu, kolsvartur. En
þetta er allt saman, með öllu þessu
járnarusli, sem víðast er, óskap-
lega dýrt. Eldiviður, Ijósmeti, allt
keypt. Aður gerði maður þetta allt
heima. Eg hafði meira' að segja
einu sinni kolanámu. Hérna niðri
frá. Það gekk Ijómandi vel. Ég
held það sé eina náman á landinu,
sem hefur borið sig, og ríkið lét
ekki fimm aura í hana. Já, við
fengum sæmilegan hagnað af
henni. Það var Olafur Egilsson,
utan úr Flatey, hann sá um flutn-
ingana, hann átti báta, svo var
einn múrari úr Reykjavík, og hann
var verkstjórinn, og svo ég, svona
til hlaupanná. Nú er hrunið f.yrir
námuna, en það er stutt síðan ég
mokaði það upp og Englendingur
fór þar inn. Hann* var nú drullu-
hræddur, hélt það myndi koma
sprenging, svo anzkoti lífhræddur,
maður! Það eru tveir gangar langt
inn. Við byrjuðum rétt frammi v.ið
flæðarmál og tókum gangana inn
og fluttum allt á handvögnum út.
En svo byrjuðu þeir námu hérna
á Tindum inn frá. Það var h.f. Kol.
Þeir yoru þarna að bora og allan
anzkotann að gera, og það var
allt tóm helvitis vitleysa. Þetta var
svo erfitt, af því að kolin byrjuðu
svo framarlega, að hebbðu þeir
byrjað á göngunum að framan,
hebbðu þeir kabbnað í námunni,
því það hebbði náð á flóðunum
inn. Það varð að bora niður, uppi
fyrir ofan flæðarmálið, niður í
surtarbrandinn. Ég varð áldeilis var
við það, því að ég skerpti fyrir
þá alla borana, og það var nú
meira þrekvirkið, að komast það.
Þetta var svona eins og fjórðipart-
urinn af stofunni hérna, svona fer-
köntuð gröf, og gert eins og í
gamla daga með handafli bara
og bor. Og þá var farið að bora
sig inn. Það var lyfta þarna hjá
þeim, anzi vel búin, og gerð
bryggja þarna, sem var tóm hel-
vítis vitleysa, af því að það er
bara þurrt fyrir framan, nema rétt
um flóðið. Svo voru þeir að bora
þarna og vita, hvort það næði
langt upp í landið, og ég er hrædd-
ur um, að það hafi — ég skal ekki
segja annars, en ég habbði aldrei
trú á, að þeir kæmust þar ofan
í kol nokkuð. Svona gekk þetta, og
svo var þessu hætt. Svo hef ég
heyrt sagt núna, að það séu ein-
hverjir höbbðingjar að reyna að
koma þessu á ríkið, af því að það
varð tap. Mér finnst þeir bara
mega tapa, sem flana út í svona
anzkotans vitleysu, og ekki eðli-
legt að skella því á rikið, og láta
okkur borga, hina, sem ekki viljurh
koma nálægt þessu helvíti. Þeir
vildu fá mína námu í þetta. Ég
sagði, að mér litist ekkert á þetta.
Svo þeir firrtust, og töluðu aldrei
um það aftur. Það var búið að
rannsaka þetta, og kolin voru ágæt,
og hjá okkur voru þau eins og
þetta hátt — Kristinn mældi tæpa
mannhæð frá gólfi — og massíf
alveg. A Tindum eru þau líka ágæt,
en það eru grjótlög eitthvað tvö
í . kolalagið, og erfitt að hreinsa
þau, af því það er grjót í þeim.
Og svo er aðstaðan hál bölvuð.
Það er engin höfn, en hér var
skipað út í bátana beint fram. En
á Tindum átti aldrei að gera þessa
bryggju. Hún var alveg gagnslaus.
Og þeir voru nærri búnir að drepa
menn einu sinni með þessu. Það
var svo ‘mikill halli þarna niður,
og járnspor með vagni, og þeir
misstu einu sinni vagninn hlaðinn,
og hann rúllaði alla leið fram í
Baldur og mölvaði part úr lunning-
unrii, og mesta lán, að þeir drápu
ekki ménn, sem voru í lestinni,
og það var maður frá mér, annar
maðurinn, ha ha ha. Það vildi til,
að þeir sáu vagninn og gátu skot-
izt út undir.
• Ég fór aldrei ofan í þetta helvíti.
Leizt ekki á það. Að fara þarna
16 metra niður og eiga að fara
að grafa. Það var ekki gott að
eigá fótum sínum fjör að launa
þar. Þarna höbbðu þeir kaðalstiga
niður. Það voru trétröppur á milli
kaðla. Og þetta vár þægilegt, hægt
að bretta það eins og maður vildi.
En bóndinn á Tindum, hann varð
fyrir Valinu að kveikja í, þegar
þeir voru að sprengja. Það var nú
ekkert elskulegt, því upp varð að
fara, og þetta var eins og múr-
pípa. Hver dauður, sem væri á
leiðinni upp, þegar sprengingin
yrði. Svo var habbður neðst í stig-
anum kaðall upp á brún. Svo kveik-
ir hann í með pipunni sinni. Fjór-
um, fimm, sex skotum, maður. Þá
hleypur hann strax í stigann og
hinir hal'a; þangað til hann er kom-
inn upp og stiginn á eftir honum.
Það voru auðvitað ekki sparaðir
þræðirnit, en þetta var glæfralegt
helvíti. Nú eru þeir drulluhræddir,
þótt þeir séu nærri kvartmílu frá
með rafurmagn að kveikja í. Og
þetta lánaðist þó svo, að það
meiddist enginn. Það hebbði þó
ekki þurft annað en fara steinn úr
brúninni þarna uppi til að drepa
þá, sem voru að vinna þarna niðri.
Ég kom ekki þarna fyrr en um vor-
ið, að ég fór með Haraldi Guð-
mundssyni, sem var fyrir þessu.
Ágætis karl, mér líkaði stórvel við
hann, þegar við fórum að kynnast.
Þá segi ég við Harald, þegar ég sé
þetta: ,,Upp á hvers ábyrgð vinna
þessir menn þarna niðri? Það
myndi engin trygging taka þátt í
þessu." Ja, hann saggði þetta væri
líklega vörasamt. Þá eru þeir komn-
ir. þarna niður, 16 metra, og það
er heist upp á sandspili, mig minn-
ir það væri tréstampsdjöfull og
net í honum. Og ef eitthvað hebbði
klikkað, þá var hvert kvikindi dautt
þar niðri bara. Svo ég segi við
hann: ,,Því sprengið þið ekki
skúffu eins og komméðu út og
látið kar! ana vera þar, svo þið
drepið þó ekki alla, ef eitthvað
bilar? Jú, það þótti Haraldi viss-
ara, og lét gera það.
20 — VIKAN 45. tbl.