Vikan - 05.11.1964, Qupperneq 43

einn upp, oddviti gamall hér hjó
okkur, dólítið svona — ja, ef til
vill einhverjir miðilshæfileikar í
honum — og segir: „Nei, nei, sjáiði,
hvað er komið af staðl" Þá er
vaskafat, maður, með vatni (, kom-
ið fljúgandi yfir hausinn á hon-
um og hvolfir rétt hjá honum! Ég
hélt þetta væri anzkotans vitleysa
í honum, en svo kom annar hlutur,
sem færðist þarna til, svo það end-
aði með því, að það var lítið, sem
við svófum þarna um nóttina, mað-
url En Indriði var kyrr fyrir ofan
mig í rúminu, enda gat hann ekki
farið af stað svo þeir sæju hann
ekki.
Það var farið að líða á daginn,
og við þurftum að koma víðar.
Kristinn gekk með okkur út í kirkju,
um leið og við fórum. Tveir hund-
ar hlupu í kringum okkur með
miklum vinalátum.
— Við endurbyggðum kirkjuna
1914, sagði Kristinn. — Þegar við
grófum hérna fyrir kirkjutröppun-
um, kom upp þessi stóri steinn og
það er eitthvað rispað á hann.
Þeir segja, að þetta hafi verið leg-
steinn yfir Björn hirðstjóra, og
Ólöf hafi látið gera hann. Og við
settum hann þarna.
Við gengum inn í kirkjuna. Litla,
látlausa og notalega sveitakirkju.
— Þessi fremsti bekkur hér, hann
var gefinn til minningar um Val-
gerði Daðadóttur árið 1667, og
prédikunarstóllinn, hann er gefinn
1647 til minningar um foreldra
hennar, séra Daða og Arnfríði konu
hans. Og altaristaflan, hún er tal-
in komin frá Ólöfu ríku, og á henni
stendur ártalið 1678.
Við gengum aftur út úr kirkj-
unni og litum á leiðin í kringum
hana. Kristinn fræddi okkur jafn-
óðum á því, hverjir þar hvíldu og
hvaða fyrirmenn væru út af þeim
komnir. Að lokum staðnæmdumst
við við leiði Odds Jónssonar læknis,
og Kristinn benti okkur á lága hóla
vestan við túnið:
— Þarna eru Smjördalshólarnir.
Þarna halda menn, að Ólöf hafi
geymt smjörið sitt. Það var dálítið
skrýtið hér eitt árið, að þá kom
fólk hingað vestan af ísafirði,
tveir karlar og tvær konur. Það
fékk að tjalda hérna hjá okkur,
ég vissi nú ekki hvar það ætlaði
að tjalda, en svo sé ég, að þau
hafa tjaldað þarna. Svo ég fer til
þeirra, og segi þeim, að þau ætli
aldeilis ekki að velja sér staðinn
af verri endanum, því þarna hafi
Ólöf ríka haft smjörskemmurnar
sínar. Og þeim þótti þetta voða
skemmtilegt og gaman. Áður en
ég fór, lét ég þau lofa þv( að
koam heim og fá sér kaffi, áður
en þau færu um morguninn, og
þau gerðu það. Svo um morguninn,
maður, þegar þau koma, þá er
önnur konan þetta l(ka litla föl
og þreytuleg. Þá höbbðu þau ver-
■ ið að hugsa um Ólöfu og smjörið
hennar, áður en þau fóru að sofa,
og heldurðu að Ólöf hafi svo ekki
komið og sótt þetta l(ka litla að
konunni, að hún gat bara alls ekki
sofnað blund. Já, eitthvað hefur
hún hugsað, þvi varla trúi ég því,
að Ólöf sé enn að trítla um hól-
ana! Ha ha ha, — Svei þér, hund-
ur, farðu ofan af lækninum!
Þetta síðasta átti við hundinn,
sem var að búa sig undir að votta
legstein læknisins virðingu sína, á
sama hátt og dekkjum Dafsins.
Hann stóð á hlaðinu, þegar við
fórum. Hýrlegur karl, ekki hávax-
inn, en þybbinn, með slétt og ung-
legt andlit, skreytt nær hvítu yfir-
skeggi, brosleitur í augnakrókun-
um, hýr í fasi. Handtak hans var
hlýtt og gott, þegar við kvöddum
hann. Bóndi á Skarði í hálfa öld,
glaður og reifur og góður heim að
sækja. Ég mun ekki láta hjá líða,
að líta til hans hvenær sem ég á
leið um Skarðsströndina, það er
hverjum manni andleg endurnær-
ing.
Það mættu fleiri karlar vera
svona.
MEÐ ÁSTARKVEÐJU
FRÁ RÚSSANDI
Framhald af bls. 20.
brosum, sem komu fremur fram í
augum hans, en kringum munninn.
— Mér þykir það leitt, að þetta
skyldi fara svona illa, James. En
það var engin meðaumkun í rödd
hans og honum var illa við
„kvennafar" Bonds eins og hann
kallaði það, þótt hann viðurkenndi
með sjálfum sér, að hleypidómar
hans væru leifar frá Viktoríutíma-
bilinu. En sem yfirmaður Bonds
vildi hann allra sízt, að Bond fest-
ist að eilífu við pils einnar konu.
— Kannske það sé bezt þannig.
Það er óheppilegt að vera í slag-
togi við taugaóstyrkar konur í
þessu starfi. Þær hanga á byssu-
hendinni, ef þú skilur hvað ég á
við. Fyrirgefðu, að ég skyldi spyrja
um þetta, en ég varð að vita svar-
ið, áður en ég segði þér, hvað
hefur gerzt. Það er undarlegt mál.
Það hefði verið erfitt að blanda þér
í það, ef þú hefðir verið í þann
veginn að giftast eða eitthvað þess-
háttar.
Bond hristi höfuðið og beið eftir
sögunni.
— Allt í lagi þá, sagði M. Það
vottaði fyrir létti ( rödd hans. Hann
hallaði sér aftur á bak í stólnum
og tottaði pípuna snöggt nokkrum
sinnum til að örva eldinn. — En
þetta hefur gerzt: [ gær kom langt
skeyti frá Istanbul. Mér skilst að
á þriðjudaginn hafi yfirmaður
stöðvarinnar T fengið óundirskrif-
uð, vélrituð skilaboð um að fá sér
farmiða fram og til baka á ferj-
unni Galadabridge fram í mynni
Bosporus og aftur til baka. Ekkert
annað. Yfirmaður T er hálfgerður
ævintýrakarl, svo auðvitað fór
hann með ferjunni. Hann stóð upp
við borðstokkinn frammi í stafni
og beið. Eftir um það bil stundar-
Ekta silki-fegrunarmeðul
Hún er stúlkan, sem notar silki næst húðinni . . . svo hún fær töfrandi
Ijóma . . . Ekta silki andlitspúður . . . Silki dagkrem og silki MINUTE
MAKE UP (hún tekur það auðvitað með sér hvert sem hún fer). Aðeins
silki þekur svo dásamlega.
NÚ I NÝJUM HYLKJUM
Stórkostlegt litaúrval
Skýrar og eölilegar varalínur
Hinn nýi tízku varalitur frá Helene Rubin-
stein er lengri og grennri en annar vara-
litur, sem þér hafið áður notað. Árangurinn
— þér fáið fullkomnari línur og mjúka
áferð á varir yðar með aðeins einni
yfirferð! Reynið hina nýju tfzkuliti.
VIKAN 45. tbl. —