Vikan - 05.11.1964, Side 49

NYR STÆRÐARFLOKKUR 1964.
ÞÁ SELDUST 300.000 BÍLAR
AF ÞESSARI GERÐ. NÚ END-
URBÆTTUR í ÚTLITI OG BYGG-
INGU. MEJRI ÞÆGINDI OG
MEIRA ÚRVAL, 12 MISMUN-
ANDI GERÐIR.
LEITIÐ UPPLYSINGA. VÆNTAN-
LEGUR BRÁÐLEGA.
í> •
..r
i
CHEVELLE ’65
f
.siPBiiÍ I.li
inn. Þau fimmtán ár, sem hann hafði verið framkvæmdastjóri á Hotel
Dieu, hafði hann sannarlega orðið að Þola margskonar einstaklinga,
æpandi fisksölukonur og orðljótar vændiskonur. En aldrei höfðu Þær
risið upp af sjúkrabeði sinum til að svara honum svona ákveðið, á
svona ókurteisan hátt.
— Kona, sagði hann og reyndi að vera eins virðulegur og hann gat.
— Ég heyri af orðum yðar, að Þér eruð nógu sterk; til að snúa aftur
heim. Þér getið yfirgefið Þennan stað, úr Þvi að Þér kunnið ekki að
meta Það, sem fyrir yður er gert.
—• Það verður mér aðeins gleðiefni, svaraði Angelique beisklega. —
En áður en ég geri það, krefst ég þess að fötin, sem voru tekin frá
mér, þegar ég kom hingað og voru sett með tötrum Þeirra, sem þjást
af kúabólu, kynsjúkdómum og drepsóttum, verði þvegin hér, þar sem
ég sé til, úr hreinu vatni. Verði það ekki gert, skal ég fara í lökunum
einum saman út úr þessu sjúkrahúsi og hrópa upp yfir alla á torgin.u
við Notre Dame, að gjafirnar frá Þeim auðugu og styrkurinn frá rik-
inu fari til að Þyngja vasa framkvæmdastjórans á Hotel Dieu. Ég skal
skírskota til Monsieur Vincents, samvizku konungdæmisins. Ég skal
æpa svo hátt, að konungurinn sjálfur krefjist þess, að reikningar stofn-
unnar yðar verði yfirfarnir.
— Ef þér gerið það, sagði hann og hallaði sér áfram með ruddaleg-
um andlitssvip, — skal ég láta gripa yður og loka yður inni á geðveikra-
hæli.
Það fór um hana léttur skjálfti, en hún lét ekki undan.
— Ég vara yður við, að ef Þér reynið slíkt ofbeldi, mun öll fjölskylda
yðar deyja á komandi ári.
Það er engin áhætta að halda þvi fram, hugsaði hún um leið og hún
teygði úr sér á óhrjálegri strámottunni. Karlmenn eru svo heimsk-
ir....!
Loftið á götum Parísarborgar, sem henni hafði áður fundizt svo
þefjandi, virtist nú hreint og ilmandi, þegar hún var loksins orðin
frjáls, lifandi og klædd i hrein föt utan við sjúkrahúsbygginguna.
Hún gekk hratt, næstum léttilega og hélt barninu í höndum sér. Hún
hafði aðeins áhyggjur af einu: Hún hafði mjög litla mjólk, og Cantor,
sem hingað til hafði verið bezta barn, var byrjaður að kvarta. Hann
hafði grátið alla nóttina áður og tottði ákafur tómt brjóst hennar.
Innan múra musterisins eru geitahjarðir, hugsaði hún. Ég skal ala
barnið mitt upp á geitamjólk. Ég hef engar áhyggjur af því, að hann
verði að ropandi, ungri geit.
Og hvað hafði orðið af Florimond? Cordeauekkjan hafði áreiðanlega
ekki yfirgefið hann. Hún var góð kona. En Angelique fannst, eins og
hún hefði yfirgefið eldri dreng sinn fyrir mörgum árum.
Fólkið, sem hún mætti, var með kerti í höndunum. Ilmur af heitum
pönnukökum barst frá húsinu. Hún sagði við sjálfa sig að það hlyti að
vera annar febrúar. Fólkið var að minnast þess, Þegar Jesúbarnið var
borið í musterið.
Vesalings Jesú litli, hugsaði Angelique og kyssti Cantor á ennið, um
leið og hún gekk í gegnum hlið musterisins.
Þegar hún nálgaðist hús Cordeauekkjunnar, heyrði hún barnsgrát.
Hjartað í henni missti eitt slag, þvi hún hafði á tilfinningunni að þetta
væri Florimond. Svo kom litla veran á móti henni, hrasandi í snjónum
og á eftir henni hópur tötraklæddra barna, sem létu snjóboltana dynja
á honum.
—■ Galdramaður! Hæ, litli galdramaður! Sýndu okkur hornin á þér!
Angelique þaut áfram og þreif barnið i fangið, þrýsti þvi að sér og
skauzt inn í eldhúsið, þar sem gamla konan var að byrkja lauk fyrir
framan eldstæðið.
—- Hvernig stendur á því, að þér látið Þennan óþverralýð fara illa
með barnið mitt?
Cordeauekkjan strauk yfir augun með handarbakinu.
—■ Óhó, dóttir mín, æpið ekki svona hátt! Ég leit eftir stráknum yðar,
þegar þér voruð farin, þótt ég væri ekki viss um, að ég myndi nokkurn-
tíman sjá yður aftur. E'n ég get ekki haft hann á höndunum allan. dag-
inn. Ég setti hann út, svo hann fengi svolítið ferskt loft. Hvað ætti ég
svo sem að gera, þegar krakkarnir kalla hann galdramann? Það er
stðreynd, er það ekki, að faðir hans var brenndur á Place de Gréve?
Hann verður að venjast þvi. Strákurinn minn var ekki miklu stærri
en þinn er núna, þegar byrjað var að kasta í hann hnetum og kalla
hann Reipi-Um-Hálsinn. Ó, litii vinur! hrópaði svo gamla konan, sleppti
VIKAN 45. tbl. — 40