Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 17

Heimilislíf í Napolí fer að verulegu leyti fram á götunni. Hér er
húsmóðir með börnin sín fyrir utan íbúð sína og þvotturinn er á
mörgum hæðum fyrir ofan.
einn miður geðslegan eiginleika:
Glæpahneigð. Enda þótt Mafían
sé upprunnin á Sikiley, eru aðal-
stöðvar hennar í Napoli. En þar
sem fátæktin ríkir, verður af-
raksturinn rýr fyrir fjárkúgara
og eiturlyfjasala. Þess vegna
fluttust þeir í hrönnum til Banda-
ríkjanna þar sem markaðurinn
var við hæfi fullhuga og gnótt
um dollara. Enda bera allir helztu
glæpamenn Bandaríkjanna ítölsk
nöfn. Foringi Mafíunnar var
lengi vel Lucky nokkur Luciano.
Hann bjó í Bandaríkjunum og
vegna þess hve bandarísk lög eru
hliðholl og hagstæð gangsterum,
þá lifði Luciano eins og kvik-
myndaframleiðandi frá Holly-
wood, enda þótt öll þjóðin vissi,
að hann stjórnaði heilu veldi
gangstera. Svo gátu þeir um síð-
ir klínt á hann smávægilegri
skattsvikaákæru og það var not-
að sem átylla til að vísa honum
úr landi og heim til föðurhús-
anna. Þá fluttist Luciano til
Napoli og hélt áfram að stjórna
Mafíunni sinni þaðan.
Nú er Luciano dauður, en eftir-
menn hans halda áfram í hafnar-
hverfum Napoli þeirri starfsemi,
sem ekki þolir dagsbirtuna: Að
taka á móti smygluðum eiturlyfj-
um frá Austurlöndum og koma
þeim áleiðis á Bandaríkjamarkað-
inn.
f hverfunum upp af höfninni
er svið atburðanna í Napoli og
nóttin er tími þeirra. Þar er
svartamarkaðsverzlunin, smygl-
ið, næturskemmtistaðir og vænd-
ishús. Eitthvað verður að gera
til skemmtunar þeim aragrúa
sjómanna úr velflestum heims-
hornum, sem viðkomu hafa í
Napoli. Það er eins og að líkum
lætur, að þeir skilja eftir sig
einn og einn króa og þess
vegna er mannfólkið bland-
að og laust við séreinkenni
önnur en áhyggjuleysið. En
Napoli er um leið borg upp-
flosnaðra einstaklinga, lausa-
göngulýðs og munaðarleysingja,
sem læra að bjarga sér á eigin
spýtur ótrúlega fljótt. Svo er fyr-
ir að þakka blíðviðrinu árið um
kring, að menn komast af með
lélegan fatnað og lélegur skúti
er miklu betri en úti og dugar
oftast prýðilega. Þessir sextíu
þúsund lazzarónar, sem Tómas
talar um 1832, eru samskonar
fólk og nú er kallað Skúgnissar
(Scugnizzi). Það er fjölmenn stétt
í Napoli. Þar í er hverskonar
utangarðsfólk í þjóðfélaginu, en
flest heimilisleysingjar, sem aldir
eru upp frá blautu barnsbeini við
það að bjarga sér sjálfir með
óvönduðum meðulum í hafnar-
hverfunum. Skúgnissarnir hafa
smyglið á sinni könnu; þeir
vakka eins og hræfuglar yfir sjó-
mönnum ,sem verða ofurölvi,
þeir rota og ræna efnaða ferða-
menn, einkum Ameríkana og þeir
eru í sendiferðum fyrir stóru
gangsterana. Aðstæðumar hafa
skapað þessa menn, en þeir eru
þjóðfélagsvandamál, sem ítalir
hafa áhyggjur af.
Þegar dimmir, þá koma þeir
á kreik fram úr þeim skúmaskot-
um, sem þeir hafa sofið í um
daginn. Sumir strákarnir virðast
varla vera meir en sjö eða átta
ára, en þeir eru þegar farnir að
reykja og eru á svipinn naumast
líkir börnum; þeir eru að sumu
leyti fullorðnir fyrir aldur fram,
ótamin villidýr, sem aldrei hafa
komizt í kynni við lestur eða
skrift og munu ekki gera það.
Margir eru synir vændiskvenna
og þekkja ekki annan heim en
hafnarhverfin.
Dimmur hljómur í kirkju-
klukku gefur til kynna, að klukk-
an sé sjö að kvöldi. Á Via Roma
og stóru götunum ofan við hafn-
arhverfin er fólksfjöldinn enn á
þönum; þar er talið til hinna
sjálfsögðu hluta að gæta sín á
vasaþjófum. Litlu Skúgnissarnir
gætu verið byrjaðir kvöldstarfið.
Á stóra torginu vestan við Reale-
höllina bíður fólkið eftir strætis-
vögnunum; þar er mannmargt
eins og á útiskemmtun. En marg-
ir eru tötralega klæddir, ekki
sízt börnin. Þau eru auk þess út-
kámuð og hafa varla oft komizt
í kynni við sápu og vatn. And-
varinn feykir dagblöðum og um-
búðapappír svo hann vefst fyrir
fætur manna, en hvarvetna er
ávaxtabörkur og annað rusl. Yfir-
leitt eru ítalskar borgir mjög
hreinlegar, en Napoli sker sig úr.
Ut frá aðalgötunum liggja líkt
og örmjóir gangar, en þegar bet-
ur er að gáð, þá kemur í ljós að
þetta eru götur, íbúðarhverfi.
Þessar götur eru flestar svo sem
þrír metrar á breidd og liggja
langt upp í brattar hæðirnar.
Samt er oftast ómögulegt að sjá
hversu langt þær ná fyrir þá
sök, að þvottasnúrur eru strengd-
ar yfir götuna og það sýnist alltaf
vera þvottadagur hjá þeim í
Napoli. Þar hangir jafnvel ítalski
fáninn til þerris innan um nær-
brækur, sængurver og marglita
léreftskjóla. Stingur þetta tals-
vert í stúf, við þann sóðaskap,
sem hvarvetna mætir manni á
götunum.
Gatan er þarna raunar miklu
meira en þurrkhjallur og sam-
Framhald á bls. 33.
VIKAN 1. tbl.