Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 37

inga standi á afar bágbornu stigi,
svo ekki sé meira sagt. Það er
aðeins á allra síðustu árum, að
almenningur hefur uppgötvað
að einhverju leyti, að fleira er
matur en feitt ket, ef svo mætti
að orði komast. Fyrir fáum ár-
um var varla annar jólamatur
til en hangikjöt eða þá þessi
venjulega lambasteik, sem höfð
var i sunnudagsmatinn allan árs-
ins hring. Nú hefur það mikið
færst í vöxt á allra siðustu ár-
um, að fólk matbúi fugla, rjúpur,
kalkún eða kjúklinga, eða noti
svinakjöt i stað kindakjötsins,
sem áður var einrátt. Að
nokkru leyti liefur þessi þróun
orðið fyrir þá sök að íslending-
ar eru farnir að ferðast talsvert
til annarra landa og þar hafa
þeir kynnzt matarkúltúr, sem
augsýnilega liefur yfirburði.
Þrátt fyrir gnægð sjófangs og
að því er virðist góða aðstöðu
til þess að hafa á borðum fjöl-
breytta fiskrétti, þá hefur dag-
legt fæði manna verið næsta
fábrotið. Kindakjöt og ýsa, ýsa
og kindakjöt. Nema nú ku því
vera við snúið, sem áður var,
og það er kindakjöt á borðum
sex daga í vilcu, en fiskur einn.
Ég skil aldrei í því, þegar ég
kem í fiskbúðir og sé fátæktina
þar. En það hljóta að vera ein-
hevr ljón á vegi fisksalanna, sem
ég ekki þekki. Þeir mundu sjálf-
sagt liafa fleiri fisktegundir á
boðstólum, væri það hægt.
Ég lýk þessari syrpu með
þeirri ósk, að komandi ár megi
færa okkur eitthvað fleira en
bókaútgáfnna til sannindamerk-
is um það að við séum þróuð
menningarþjóð. GS.
Helena Rubinstein
Framhald af bls. 19.
og með miskunnarleysi unglingsins
þóttist ég ekki sjá tár móður minn-
ar. Svo lagði ég af stað, — þvert
yfir hnöttinn, með skilnaðargiöf
mömmu vandlega geymda í far-
angri mínum, — tólf krukkur af
Valaze-kremi . . .
Um það bil fjórum mánuðum
seinna kom ég til Coleraine. Það
var lítil nýlenda, með um það bil
tvö þúsund íbúum. Nafnið er dregið
af keltnesku orðunum — land burkn-
anna, — en ég gat ekki séð neina
burkna, ég sá bara fleiri hundruð
jarmandi kindur og nokkrar vesæld-
arlegar kýr.
Frysta dáginn varð ég fyrir óskap-
legum vonbrigðum. Það var hvasst
og sólin steikjandi. Svo langt sem
augað eygði, var ekkert annað að
sjá en óendanleg beitarlönd og eitt
og eitt aumingjalegt gúmtré á
stangli og allt þetta var svo ólíkt
því sem ég hafði gert mér í hug-
arlund. Augu mín fylltust tárum,
þegar ég hugsaði heim. Eg hafði
farið í mitt fínasta púss, til þess að
koma ættingjum mínum sem bezt
fyrir sjónir, — hvítan, felldan kjól,
terella
VIKAN I. tbl. gy