Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 49

— Kannske í gærkveldi?
— J4. Kannske í gærkveldi.
Hún fann til óstyrks í hnjáliönnum og settist á rúm Barbe.
—• Rosine. Er ég orðin gömul?
Unga stúlkan féll á kné fyrir framan hana, rannsakaði hana vandiega
og strauk svo um kinn hennar.
— Nei, ég held ekki. Það eru engar hrukkur á þér og hörund þitt
er mjúkt.
Angelique lagaði hárstrýið eins vel og hún gat, og reyndi að fela
gráa lokkinn undir hinum. Svo batt hún svartan satínklút um höfuðið.
•— Hve gömul ertu, Rosine?
— Ég veit það ekki. Fjórtán ára, kcLnnske fimmtán.
—■ Nú man ég eftir þér. Ég sá þig í kirkjugarðinum i Saint-Innocents
eitt kvöldið. Þú varst í fylgd með Stóra-Coesre, með nakin brjóst. Það
var vetur. Var þér ekki ískalt, svona nakin að mittisstað?
Rosine leit stórum, dökkum augunum á Angelique. Það vottaði fyrir
ásökun i þeim.
— Þú sagðir sjálf að við skildum ekki tala framar um þetta, muldraði
hún.
1 sama bili knúðu Linot og Flipot dyra. Glaðir í bragði komu þeir inn
fyrir. Barbe hafði lánað þeim steikarpönnu, tólgarmola og krús með
deigi. Þeir ætiuðu að búa til pönnukökur.
Glaðari staður var ekki til á þessu kvöldi í Parísarborg, en litla her-
bergið í Le Coq Hardy á rue de la Vallée-de-Misére. Angelique bakaði
pönnukökurnar og Linot hamaðist á lírukassa Flipots. Marquise des
Polacks hafði fundið hljóðfærið á götu sinni og gefið barnabarni gamla
tónlistarmannsins. Enginn vissi, hvað orðið hafði af gamla manninum.
Nokkru síðar kom Barbe upp með kertastjaka. Hún sagði að enginn
viðskiptavinur hefði komið inn í veitingastofuna þetta kvöld og Maitre
Bourjus hefði lokað fyrr en venjulega, fullur örvæntingar. Ofan á
allt annað hafði úri hans verið stolið, og þessvegna fékk Barbe frí
fyrr en venjulega. Þegar hún hafði lokið við að segja frá þessu, beind-
ust augu hennar að allskonar hlutum, sem höfðu verið settir upp á tré-
skápinn, þar sem hún geymdi fötin sín. Það voru tveir tóbakspungar,
budda með nokkrum equs, hnappar, öngull, og einmitt í miðjunni....
— En.... Þetta er úrið hans Maitre Bourjus! hrópaði hún.
— Flipot! hrópaði Angelique.
Flipot var mjög lítillátur: — Já, ég gerði það, þegar ég fór niður í
eldhúsið, til að ná í pönnukökudegið.
Angelique þreif í eyrað á honum og hristi hann til.
—• Ef þú gerir þetta aftur kasta ég þér út, og þú getur farið aftur
til Rotna-Jean.
Dapur í bragði gekk drengurinn út í horn í herberginu, hringaði sig
þar saman og sofnaði. Linot fór að dæmi hans, síðan Rosine.
Angelique kraup fyrir framan eldinn, ásamt Barbe. Hún heyrði ekk-
ert hljóð, því herbergin sneru út í húsagarðinn, en ekki út að götunni,
sem á þessari stundu var að fyllast af fjárhættuspilurum og drykkju-
mönnum.
—■ Þarna slær klukkan í Chatelet níu, sagði Barbe.
Henni til undrunar lyfti Angelique augabrúnunum og þjáningarsvip-
ur færðist yfir andlit hennar. Svo stóð hún snöggt á fætur. Eitt andartak
stóð unga konan og horfði á Florimond og Cantor sofa. Svo gekk hún
til dyra.
— Við sjáumst aftur á morgun, Barbe, hvíslaði hún.
— Hvert er Madame að fara?
—■ Ég á eftir að gera eitt enn, sagði Angelique. — Að því loknu verður
öllu lokið. Þá getur lífið byi’jað á ný.
65. KAFLI
Það voru aðeins fáein skref frá rue de la Vallée-de-Misére til Chat-
elet. Or gluggum Le Coq Hardy sáust yddaðir turnar gamla virkisins.
Angelique var fljót að aðalhliði fangelsisins. Eins qg nóttina áður,
var aðalinngangurinn upplýstur með kyndlum. Angelique gekk upp að
hliðinu, hörfaði svo undan og tók að ráfa um strætin á nágrenninu, í
von um að kraftaverk eyddi þessum gamla, hryllilega kastala, þessum
veggjum, sem þegar höfðu staðið af sér margar aldir. Ævintýri liðins
dags höfðu næstum þurrkað úr minni hennar loforðið, sem hún hafði
gefið varðstjóranum. En orð Barbe höfðu minnt hana á það. Nú var
stundin komin, hún varð að halda orð sín.
— Svona nú, sagði hún upphátt. — Þetta ráf stoðar ekki. Ég verð
að standa við orð min.
Hún sneri aftur að fangelsinu. Við aðaldyrnar varð hún að vikja til
hliðar fyrir líkfylgd, sem var að koma út. Fremstur fór maður með ós-
andi kyndil. Síðan kom hópurinn á eftir. Börurnar í fararbroddi.
Það fór hrollur um Angelique, og hún flýtti sér inn i varðstofuna.
— Jæja, þar ertu komin, sagði varðstjórinn.
Hann sat reykjandi með báða fætur uppi á borði.
— Ég bjóst ekki við að hún kæmi aftur, sagði einn mannanna..
— Ég bjóst við því, sagði varðstjórinn. — Ég hef séð karlmenn ganga
bak orða sinna, en konur aldrei. Jæja, vinkona?
Hún leit isköldum augum á kafrjótt andlit hans. Hann rétti út hönd-
ina og kleip hana hjartanlega í bakhlutann.
—• Fyrst förum við með þig til skurðlæknisins, svo hann geti þvegið:
þér og gengið úr skugga um, að þú sért ekki veik. Ef þú ert veik„ setur
hann eitthvert krem á þig. Ég fer alltaf varlega, skal ég segja þér. Svona
burt með þig!
Einn varðmannanna fylgdi Angelique til læknisins. Þar varð hún að
láta sér lynda að leggjast á bekk og gangast undir nákvæma rannsókn.
— Þú getur sagt varðstjóranum, að hún sé hrein eins og mjöll og fersk
eins og golan, hrópaði læknirinn til varðmannsins, sem stóð fyrir framan.
— Við rekumst ekki oft á konur af hennar tagi hér á þessum stað.
Hermaðurinn fór með hana aftur fram í varðstofuna og þaðan var
henni visað inn í einkaherbergi varðstjórans. Hún var ein í þessu her-
bergi, sem var með rimlum fyrir gluggunum eins og fangelsi og á veggj-
unum héngu slitin veggteppi. Á borðinu var kyndill, sverð og blek-
bytta, en birtan frá kyndlinum hafði lítið að segja undir hvolfþakinu.
Herbergið angaði af gömlu leðri, tóbaki og víni. Angelique stóð kyrr
við borðið, ófær um að setjast niður eða taka sér nokkuð fyrir hendur,
veik af taugaóstyrk og smám saman, eftir því sem tíminn leið, kaldari
og kaldari, því það var saggi i herberginu.
Að lokum heyrði hún fyrirganginn í varðstjóranum i ganginum og
hann kom bölvandi og ragnandi inn í herbergið. Hann fleygði sverði
sínu og skammbyssu á borðið, settist másandi niður og skipaði um leið
og hann rétti annan fótinn í áttina til Angelique:
— Taktu mig úr stígvélinu!
Blóðið stanzaði andartak í æðum Angelique.
— Ég er ekki þjónn þinn!
— Ja, hérna! muldraði varðstjórinn og lagði lófana á hnén, meðan
hann virti hana betur fyrir sér.
Angelique sagði við sjálfa sig, að það væri brjálæði að vekja reiði
mannætunnar, á þeirri stundu, þegar hún ætti allt sitt undir honum.
Hún reyndi að draga úr hörku svarsins:
— Ég myndi með ánægju gera það, ef ég kynni nokkuð á einkennis-
föt þín. Stígvélin þin eru svo stór, og hendur mínar svo litlar. Sjáðu.
HOT
Verð aðeins Kr. 26,00 með
söluskatti.
eldneytisnýtingu. og géra(^tó'|
sjálf kertin endingarbetri.
Þessir eiginleikar eru jafn
■, - ? -■ ■
ariðandi i nyjum bilum sem
gömlum. '

AC KERTI er eina kertið,
sem hefur hreinan bruna
og heitan odd til að auð-,
velda gangsetningu, auka
FIRE
1 RIHG
AC-KERTI eru í öllum
Opel-, Vauxhall- og Chev-
rolet-bílum.
VÉLADEILD
— Já, litlar eru þær, sagði hann. — Þú hefur hertogaynjuhendur.
— Ég get reynt....
— Hugsaðu ekki um það, spörfuglinn minn, muldraði hann og ýtti
henni frá sér.
Hann tók um annað stígvélið sitt og byrjaði að toga í það, stynjandi
og grettur. 1 sama bili heyrðist fótatak á ganginum fyrir framan og
rödd kallaði:
— Varðstjóri! Varðstjóri!
— Hvað er að?
— Þeir voru að koma með lík, sem þeir fundu skammt frá Petit-Pont.
— Setjið það i líkhúsið.
— Já, en það er í sundur á honum maginn, þér verðið að gera skýrslu.
Varðstjórinn bölvaði og guðlastaði nóg til að allir nærliggjandi kirkju-
iturnar hryndu, og þaut svo út.
Angelique beið enn, stöðugt kaldari. Hún tók að vona að öll nóttin
liði á þennan hátt, eða þá að varðstjórinn kæmi ekki aftur eða — hver
•■veit hvað? Kannske yrði hann drepinn.... En að lokum bergmálaði
<Chatelet enn einu sinni undan sterkri rödd hans. Hermaður var í fylgd
með honum.
— Taktu af mér stígvélin, skipaði varðstjórinn. — Allt í lagi. Og
faxðu nú út. Og þú, stúlka mín, hoppaðu nú upp í, í staðinn fyrir að
standa þarna, stíf eins og gulrót, með glamrandi tennur.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framhald í nœsta blaöi.
VIKAN 1. tbl.